Αντίο Γιώργο, Μια φανταστική συνάντηση σε ένα πραγματικό τόπο.

Η δύναμη της συνήθειας , οδηγεί τα βήματα μου, όπως κάθε Κυριακή, εδώ και πολλά χρόνια στο καφενείο που βρίσκεται δίπλα από την Αρχαία Αγορά κάτω από την Ακρόπολη. Κουβαλούσα μαζί μου τον συνήθη εξοπλισμό μου που περιλαμβάνει μόνο ένα βιβλίο, που η ανάγνωση του θα με συντροφέψει στον πρώτο καφέ μιας μέρας χωρίς τα άγχη της δουλειάς. Ο πρωινός περίπατος από το σταθμό Μοναστηράκι του μετρό μέχρι και τη βάση μου με αναζωογονεί και με συναρπάζει. Μια Πλάκα άδεια χωρίς τουρίστες και χωρίς αργόσχολους που περιφέρονται μπορείς να την συναντήσεις μόνο τις πρώτες ώρες της μέρας.

Οι φίλοι μου ξέρουν τη συνήθεια μου αυτή και με σέβονται. Το τηλέφωνο θα χτυπήσει για τη συνέχεια μαζί τους μετά τις 11. Και η συνέχεια περιλαμβάνει άφθονο κουτσομπολιό και ούζα . Πλην όμως οι πρώτες ώρες της Κυριακής είναι αποκλειστικά δικές μου , στα άδεια στενά με θέα την Ακρόπολη και συντροφιά το βιβλίο. Εφημερίδα ποτέ. Προτιμώ τη χαρούμενη γνώση που μου προσφέρει το διάβασμα του βιβλίου και η ανεβασμένη ψυχική μου διάθεση.

Αισθάνομαι κι εγώ σαν ένα έργο Τέχνης που δεν εκτίθεται σε μουσείο , αλλά συνυπάρχω ιδανικά με το περιβάλλον που από μόνο του στη μοναδική περιοχή αυτή της Αθήνας είναι μουσείο. Ταυτίζομαι με το παρελθόν , το τώρα και το μέλλον. Απολαμβάνω ψήγματα ιδιωτικότητας σε ένα χώρο που πάντα ήταν Δημόσιος. Ο καφές που πίνω έχει έντονη τη γεύση της πρόσκαιρης ελευθερίας μου.

Αυτή η σημερινή Κυριακή , όμως δυστυχώς για μένα δεν θα ήταν σαν όλες τις άλλες. Το κατάλαβα όταν μια βαριά φωνή , ευγενική όμως κατά τα άλλα , χάλασε τους ρυθμούς της Κυριακάτικης προσωπικής μου ραστώνης. Γεια σου ρε Κώστα , τι κάνεις τόσο πρωί στη Πλάκα; Η φωνή ανήκει στο Γιώργο, έναν περισσότερο γνωστό και λιγότερο φίλο, που κάποτε είχα την ατυχία να τον στηρίξω πολιτικά. Γιατί ο Γιώργος είναι ο κομματικοποιημένος στο έπακρο άσχετο αν κρύβει τις πρακτικές και τις επιλογές του κάτω από ένα μανδύα αντισυμβατικότητας.

Καταφέρνει πάντα να δημιουργεί στον συνομιλητή του αισθήματα που τον οδηγούν να πιστεύει ότι αποτελεί την ένοχη συνείδηση της Κοινωνίας. Περιστοιχίζεται από συνεργάτες που το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να υπονομεύουν την εμπιστοσύνη σου σε ιδανικά. Ευτυχώς που σήμερα ήλθε μόνος. Ουδέν κακόν αμιγές καλού σκέφτηκα.

Κώστα μου, είμαι πολύ χαρούμενος. Χθες κατάφερα να υιοθετήσει το κόμμα τη πολιτική μου. Ξέρεις εσύ αυτά που κουβεντιάζαμε και παλιότερα και μέσω του διαδικτύου. Δεν ξέρω πως αυτά τα λαμόγια που πάσχουν από συμπλέγματα εξουσίας ενστερνίστηκαν τις απόψεις μου. Με τι ανταλλάγματα; Κατάφερα να ψελλίσω.

Τον έβγαλα μάλλον από τον ρυθμό της σκέψης του και τον αποσυντόνισα. Μάλλον φέρθηκα με κακία. Κώστα μου λέει είσαι άδικος. Μάλλον ο δικός σου κλειστός κόσμος περιλαμβάνει και συναλλαγές. Εγώ ποτέ δεν υπέκυψα σε πολιτικούς εκβιασμούς και σχέδια ανταποδοτικά. Για μένα το κόμμα . είναι ένας φορέας προσφοράς και όχι ένας μηχανισμός βολέματος του άλφα ή του βήτα.

Για στάσου ρε Γιώργο τον διέκοψα και πάλι βάναυσα, θες να με κάνεις να πιστέψω ότι κατάφερες με τη δύναμη του λόγου σου και τις ιδέες σου να αλλάξεις τη λογική των διαμεσολαβητών που απαρτίζουν το κόμμα σου; Αν δεν κάνω λάθος κάπως έτσι τους αποκαλούσες κάποτε. Αλλά τώρα τελευταία αν και σπάνια διαβάζω εφημερίδες δεν το έχω ξανακούσει να το λες. Ίσως κατάφερες να τους πείσεις και εγώ κάνω λάθος. Μα δεν πρέπει να ξεχνάς Γιώργο μου , ότι ο κόσμος προτιμά ένα οικείο διάβολο παρά ένα Άγνωστο θεό.

Δεν ξέρω πως μου βγήκε η κακία, ίσως φταίει ότι τάραξε την ηρεμία που προσπαθούσα να ανακτήσω αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό διαβάζοντας και ατενίζοντας την Ακρόπολη. Ίσως φταίει το ότι δεν σεβάστηκε τις λίγες στιγμές της ιδιωτικότητας μου και εισέβαλε βίαια σε αυτήν. Το μυστήριο παραμένει ανεξιχνίαστο. Όπως μυστήριο παραμένει το ότι και εγώ κάποτε τον ακολούθησα. Αλλά άργησα δυστυχώς να καταλάβω , ότι δεν πρέπει να κρίνεις τους πολιτικούς για αυτά που λένε αλλά για αυτά που κάνουν.

Ο Γιώργος αφορίζει την συμβατικότητα στα λεγόμενα του γιατί κουβαλά μέσα του την ένοχη συνείδηση της πολιτικής του κόμματος του. Η αποδόμηση ενός συστήματος αξιών στο οποίο στηρίζουν τη λογική τους τα κόμματα δεν επιτυγχάνεται με λόγια αλλά με συγκεκριμένες τακτικές και πράξεις.

Και συνέχισα χωρίς να τον αφήνω να πάρει ανάσα. Εσύ βρε Γιώργο δεν ήσουνα αυτός που καταδίκαζες τα κόμματα που έχουν μετατραπεί σε οργανωτικές μηχανές και έχουν καταστήσει την ύπαρξη τους αυτοσκοπό. Που είναι η κοινωνική βιοποικιλότητα που κάποτε πρέσβευες; Που είναι οι εθελοντικές δράσεις και τα κοινωνικά κινήματα;

Και ο λαός Γιώργο μου ποιος είναι ο λαός; Αν θυμάμαι καλά αποκαλούσες τη λαϊκή κυριαρχία έναν νοσταλγικό αρχαϊσμό. Στηρίζεσαι τώρα Γιώργο μου στους συνδικαλιστές. Αλήθεια αποτελούν αυτοί μέρος της Κοινωνίας των πολιτών όπως τη φανταζόσουνα παλαιότερα;

Υποθέτω ότι με ακούει. Παλιότερα τις απόψεις μου τις λάβαινε υπόψη του, έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Μα τώρα ήθελα να τον αποτελειώσω με το όπλο που ήξερα ότι θα τον πονούσε περισσότερο. Άνοιξα το βιβλίο που διάβαζα και του έδειξα μία γραμμή . «Πλήρης ρήξη με τους οικείους τρόπους σκέψης. Πλήρης ρήξη με τους παραδοσιακούς τρόπους διοίκησης» . Και αν αναρωτιέστε ποιος αναρχικός έγραψε ατό το βιβλίο, σας πληροφορώ ότι είναι ο Tom Peters γκουρού στο χώρο της Διοίκησης Επιχειρήσεων και ο τίτλος του «Ο κύκλος του Νεωτερισμού»

Δεν μου απάντησε. Δεν θέλω να τον αδικήσω , αλλά ίσως το ύφος μου και η επιθετικότητα που εξέπεμπα να τον αποθάρρυνε. Ίσως πάλι και να συμφωνούσε μαζί μου. Δεν ξέρω , δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα. Θα το δείξει ο χρόνος. Με χαιρέτησε ευγενικά , όπως άλλωστε το συνηθίζει. Τον κοίταξα με αμηχανία και το χαιρέτησα μάλλον ψυχρά. Ίσως η λήθη να είναι δημιουργική.
Αντίο Γιώργο