Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
απελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Βούρτσες μυαλών. Πικρό, σαρκαστικό δοκίμιο επικαιρότητας

Περίμενα να μπει η Άνοιξη , να μειωθεί η υγρασία για να πιάσω τη συρματόβουρτσα για να καθαρίσω κάποια σκουριασμένα μυαλά. Να καθαρίσω είπα… Σημειώστε λάθος. Μια απόπειρα θα προσπαθήσω να κάνω και αυτή με μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Μόνος σου δεν καταφέρνεις τίποτα. Αλλά δυστυχώς με ποιόν θα συνεργασθείς; Υπάρχουν μήπως συνάνθρωποι σου, που έχουν πιάσει τη βούρτσα για να καθαρίσουν τα μυαλά τους πρώτα και να σε βοηθήσουν ύστερα; Και αν υπάρχουν που θα τους βρω; Μήπως στη διπλανή μου πόρτα στη πόλη που ζω; Α πα πα ! αυτή είναι ένα απλό Ξενοδοχείο ύπνου. Μήπως στα γραφεία του κόμματος που ανήκω ; Μπα όχι εκεί . Ακόμα και αν αυτούς που θα βρω στις καταστάσεις υπάρχουν, δύσκολα θα με βοηθήσουν. Και αν υπάρχουν σαν οντότητες, ποιος μου λέει ότι είναι διατεθειμένοι να τρίβουν μυαλά; Ποιος εύκολα εγκαταλείπει την ελπίδα για το βόλεμα στο ορατό ή αόρατο μέλλον; Μήπως στη δουλειά μου; Μάλλον όχι . Η κούραση από την δωδεκάωρη καθημερινή εργασία τους εμποδίζει. Στο σύλλογο της γειτονιάς μου μήπως με τα μέλη που διαθέτουν κοινωνικές και πολιτιστικές ευαισθησίες, μόνο όμως πάνω από την κάλπη τη μέρα των εκλογών; Μάλλον δύσκολο. Ή μήπως χρειάζεται να αποταθώ στις εκπομπές του Μάκη και του Νίκου, αυτές ντε που προστατεύουν το Δημόσιο συμφέρον και να προσεγγίσω τους ίδιους και τους συνδαιτυμόνες τους;

Και τι από τα δύο ισχύει τελικά ; Τα μυαλά σκουριάζουν τις ιδέες ή οι σκουριασμένες ιδέες τα μυαλά; Λένε ότι τα μέταλλα σκουριάζουν με τα χρόνια που περνούν. Και τότε γιατί και οι νέοι στην ηλικία διαθέτουν και αυτοί σκουριασμένα μυαλά πολλές φορές ποιο διαβρωμένα από τους μεγαλύτερους ; Χρειάζεται στα αλήθεια όμως το καθάρισμα; Λένε ότι η σκουριά προστατεύει από παραπέρα διάβρωση. Και αφού τα καθαρίσω και ξανασκουριάσουν θα επαναλαμβάνω κάθε τόσο τον καθαρισμό; Και τι θα μείνει στο τέλος; Άνθρωποι χωρίς μυαλό; Ή Μήπως μετά το πρώτο καθάρισμα θα πρέπει να χρησιμοποιήσω κάποιο αντισκωριακό από αυτά που κυκλοφορούν ευρέως στην Αγορά; Αλλά ποιάς εταιρίας; Ποιος μου εγγυάται την αποτελεσματικότητα του προϊόντος; Η καλλιτεχνική και προβαλλόμενη σε μεγάλη ποσότητα διαφήμιση ή κοινωνική υπευθυνότητα της εταιρίας που το διαθέτει;

Δυστυχώς έχω μπλέξει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ίσως θα πρέπει να μάθω να ζω μόνος μου ή τουλάχιστον να εντοπίζω μη σκουριασμένα μυαλά ώστε να συνδιαλέγομαι. Ξαναγυρίζω όμως στην αρχή και που θα τα βρω; Φαύλος κύκλος. Αλλά πως τελικά είμαι τόσο σίγουρος ότι εγώ έχω καθαρό μυαλό , ενώ οι άλλοι όχι; Η μήπως η καλύτερη λύση για να μη χρησιμοποιήσω βούρτσες μυαλών θα είναι τελικά η τραγική διαπίστωση της κενότητας των κεφαλών; Μήπως τελικά το δοκίμιο μου έχει λάθος τίτλο και θα έπρεπε να διαθέτει κάποιον άλλον; Όπως ας πούμε «Ύμνος στην κενότητα των εγκεφάλων» ή «Το απόλυτο μηδενικό» ή ακόμα ακόμα «Αγωνιζόμαστε για να προσεγγίσουμε την ηλιθιότητα»

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Έγκλημα στην Οργάνωση. Μια φανταστική ιστορία για ένα πραγματικό γεγονός

Πρωινό Κυριακής. Έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Ο Πέτρος άνοιξε το παράθυρο και οι σταγόνες της βροχής χάιδεψαν το πρόσωπο του. Το κρύο και η βροχή τον ξύπνησαν για τα καλά. Τα φώτα από τους Χριστουγεννιάτικους στολισμούς δεν έχουν σβήσει ακόμη στους δρόμους και στα γειτονικά σπίτια. Παραμονές Χριστουγέννων. Γέμισε τη καφετιέρα με νερό και έβαλε καφέ στο φίλτρο. Κοιμήθηκε μόνος και ξύπνησε μόνος, όπως κάνει κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο από τότε που χώρισε με την Ελένη. Δεν απεμπολεί το παρελθόν του, αλλά ούτε και μετανιώνει. Πως άλλωστε θα μπορούσε να ξεχάσει το μισό αιώνα ζωής που τον συνοδεύει;

Κάθισε στο γραφείο του. Ένα ξύλινο παλιό έπιπλο που κληρονόμησε από τον παππού του γνωστό δικηγόρο της εποχής του. Τι έχει να πει αλήθεια αυτό το γραφείο από τις άπειρες εξομολογήσεις που έχει ακούσει; Πόσους ανθρώπους είδε καθισμένους απέναντι του να προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους από τα αμαρτήματα των σκέψεων και των πράξεων , που τους ακολουθούσαν; Πόσους αθώους να προσπαθούν να εξηγήσουν τα αυτονόητα; Και τώρα πλήρης σιωπή. Ο Πέτρος είναι συγγραφέας. Ή μάλλον μετατρέπεται σε συγγραφέα κάθε Κυριακή πρωί. Ο φωτισμός από το κομπιούτερ τη σκοτεινή αυτή μέρα είναι η σιωπηλή παρέα του επίπλου. Μια παρέα χωρίς φωνή και χωρίς άποψη.

Σήμερα θα πρέπει να ξεκινήσει το καινούργιο του μυθιστόρημα. Ο εκδότης του ήταν σαφής. Θα πρέπει σύντομα να έχει δείγματα της δουλειάς του ώστε να προγραμματίσει τη νέα έκδοση. Ήδη καθυστέρησαν. Το νέο βιβλίο έπρεπε να κυκλοφορήσει κανονικά στα βιβλιοπωλεία τις παραμονές των Χριστουγέννων τότε που η δίψα του αναγνωστικού κοινού αποκτά χαρακτηριστικά διαβητικού. Όμως ο Πέτρος αισθάνονταν ένα απόλυτο κενό να καλύπτει την ύπαρξη του. Ήταν αδύνατον να κάτσει να σκεφθεί , πόσο μάλλον να γράψει. Και οι αναγνώστες του αρκετά φανατικοί σε αυτόν είχαν απαιτήσεις και μάλιστα αυξημένες.

Ο θόρυβος από τη καφετιέρα τον ανάγκασε να σηκωθεί από το γραφείο και να πάει στη κουζίνα. Γύρισε με μια κούπα καφέ. Κάθισε απέναντι από το κομπιούτερ που ήδη είχε ανοίξει και άναψε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Και μετά κενό. Αυτό που τον συνοδεύει όλους τους τελευταίους μήνες. Κανονικά πρώτα στήνει τη πλοκή των μυθιστορημάτων του και μετά αρχίζει να γράφει. Αλλά όλον αυτό τον καιρό του ήταν αδύνατο να σκεφθεί ακόμη και το θέμα της συγγραφής τους. Ο Πέτρος έγραφε μυθιστορήματα με έντονο το άρωμα της κοινωνικής κριτικής . Όλη η πλοκή κάθε μυθιστορήματος του στηριζόταν σε ένα ή πολλά θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία. Αλλά τώρα; Για μήνες δεν έκανε ούτε μία προσπάθεια να σκεφθεί και τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι….

Το πρώτο τσιγάρο έγινε δεύτερο και μάλλον σε λίγο και τρίτο χωρίς να κατεβάσει κάποια ιδέα. Άλλωστε δεν είχε ανοίξει ακόμη ούτε τον επεξεργαστή κειμένου του υπολογιστή του. Είχε αποφασίσει να κάνει brain storming με τον εαυτό του, αλλά…. Η κούπα με τον καφέ είχε αδειάσει από ώρα. Σηκώθηκε να τη ξαναγεμίσει. Σε λίγο θα έβαζε και τον τρίτο. Από το παράθυρο της κουζίνας είδε έναν άτολμο ήλιο να προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε κατάμαυρα σύννεφα. Η βροχή συνεχιζόταν. Η μουνταμάρα του Κυριακάτικου πρωινού του επιβαλλόταν και στη σκέψη, όπως καιρό τώρα. Τι έχω πάθει αναρωτήθηκε φωναχτά. Εγώ που πέραν από τα μυθιστορήματα έγραφα κάποτε και ένα άρθρο την εβδομάδα , γιατί ο Πέτρος συνεργαζόταν με περιοδικά και εφημερίδες, να έχω στερέψει από ιδέες;

Ο Πέτρος δεν είχε μάθει να σκέφτεται υπό πίεση , αλλά τώρα έπρεπε να το κάνει. Ο εκδότης του ήταν πιεστικός. Τα βιοποριστικό του δεν επηρεαζόταν από τη συγγραφική του δουλειά. Η συγγραφή ήταν χόμπι. Είχε τη δουλειά του στο Νοσοκομείο σαν γιατρός. Για αυτό αγάπησε το γράψιμο που αφορά κοινωνικές παρεμβάσεις, αφού με τη κανονική δουλειά του έσωζε ανθρώπους και συνειδήσεις. Ο Πέτρος ήταν ψυχίατρος. Δεν ήθελε να φανεί κακός στον εκδότη του. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που πίστεψε σε αυτόν και εξέδωσε τα πρώτα του μυθιστορήματα που πήγαν άπατα με δικιά του χρηματοδότηση. Πολύ αργότερα, που έγινε γνωστός, ο εκδότης του απόσβεσε την αξία της πίστης του στο Πέτρο. Και ο Πέτρος του το αναγνωρίζει. Πρέπει οπωσδήποτε να σκεφθεί και να γράψει.

Άνοιξε τον επεξεργαστή κειμένου. Θα άρχιζε να καταγράφει ιδέες. Αλλά από που να αρχίσει; Σαν την αστραπή που είδε από το παράθυρο του σαλονιού του, πέρασε από το μυαλό του η επικαιρότητα. Ναι και βέβαια από εκεί θα αρχίσω σκέφτηκε. Θα καταγράψω όλα τα θέματα της επικαιρότητας των τελευταίων μηνών και μετά βλέπουμε ποιο θα με απασχολήσει. Ποιο χαρούμενος και απελευθερωμένος τώρα άναψε το τέταρτο τσιγάρο της ημέρας και άρχισε να απολαμβάνει το τρίτο του καφέ.

Το πρόβλημα της Ολυμπιακής ήταν το πρώτο που του ήλθε, τα Ζωνιανά το δεύτερο, η υγεία του Αρχιεπισκόπου το τρίτο. Τι εύκολο που είναι σκέφτηκε. Τα media κάνουν καλά τη δουλειά τους. Άνοιξε τη τηλεόραση . Προσπέρασε κάποια κανάλια που το πρόγραμμα τους περιλάμβανε καρτούν και σταμάτησε σε κάποιο με ενημερωτική εκπομπή «λόγου» talk show. Κάτι ακόμα θα βρω εδώ σκέφτηκε. Κλιματική αλλαγή, σύνοδος στο Μπαλί. Πως δεν το σκέφτηκε και ο ίδιος νωρίτερα. Η 8 Δεκέμβρη η παγκόσμια ημέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής δεν ήταν μακριά. Έκλεισε τη τηλεόραση, η συζήτηση για τη προστασία του περιβάλλοντος πήγαινε μακρά και βαρέθηκε να ακούει τους σχετικούς και άσχετους συνδαιτυμόνες της εκπομπής να αναλύουν την συνεισφορά των φυκιών και των μεδουσών στη ποιότητα της ζωής στον πλανήτη.

Ασφαλιστικό, πρόσφατα συλλαλητήρια, ομόλογα, εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, νέο μουσείο της Ακρόπολης, εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού στο champions league, διαφθορά, πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Σαν τη καινούργια αστραπή, που το φως της πέρασε στο σκοτεινό σαλόνι του , το μυαλό του γέννησε το τίτλο της νέας του δουλειάς. «Έγκλημα στην Οργάνωση». Φλασιά!!! Δεν είχε ξαναγράψει αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά η ιδέα τον συνεπήρε. Τώρα όμως θα είχε να αντιμετωπίσει αμείλικτα ερωτηματικά. Ποιος θα είναι ο Δολοφόνος; Ο Γραμματέας; Ο Αναπληρωτής Γραμματέας; Τα μέλη της Συντονιστικής; Άλλο μέλος του κόμματος; Ο πρόεδρος του; Εξωθεσμικοί παράγοντες; Αυτό είναι το εύκολο σκέφθηκε. Και άρχισε να γράφει με νεανικό ενθουσιασμό το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Ισότητα; Ισχύει και για τους καπνιστές στην ΕΕ ;

Οι μονομανίες των Αμερικανών φαίνεται ότι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά τον εξοστρακισμό των καπνιστών για λόγους «δημοσίου συμφέροντος» έρχεται τώρα και μία ρατσιστική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι οι Ευρωπαίοι εργοδότες είναι ελεύθεροι να δηλώνουν πως δεν προσλαμβάνουν καπνιστές. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το κάπνισμα κάνει καλό, πόσο μάλλον και στον κοινωνικό περίγυρο του καπνιστή. Άλλο όμως να θεσπίζεις κανόνες για τη προστασία των μη καπνιστών και άλλο να θεωρείς τους καπνιστές σαν τους τελευταίους παρίες της Ευρώπης.

Όλα ξεκίνησαν από μία ερώτηση για την παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας που κατέθεσε η Βρετανή ευρωβουλευτής του εργατικού κόμματος Καθρίν Στίλερ εκ μέρους Βρετανού καπνιστή, ο οποίος ψάχνοντας για δουλειά ανακάλυψε ότι μία ιρλανδέζικη τηλεφωνική εταιρία η Dotcom Directories είχε βάλει αγγελία για πρόσληψη προσωπικού με τη προειδοποίηση «να μην προσέλθουν ενδιαφερόμενοι που είναι καπνιστές». Ο αρμόδιος επίτροπος για την απασχόληση και τις ίσες ευκαιρίες κ. Βλαντόμιρ Σπίντκαμ είπε ότι «H νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των διακρίσεων απαγορεύει τη διάκριση που πραγματοποιείται για λόγους φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, ειδικών αναγκών, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκευτικών και άλλων πεποιθήσεων, στον επαγγελματικό στίβο καθώς και σε άλλους χώρους». Έτσι, «μία αγγελία αναζήτησης προσωπικού που αναφέρει πως να μην προσέλθουν ενδιαφερόμενοι που είναι καπνιστές» δεν μοιάζει να καλύπτεται από κανέναν από τους προαναφερθέντες λόγους διάκρισης που είναι απαγορευμένοι από την ευρωπαϊκή νομοθεσία», προσέθεσε ο επίτροπος σε μία γραπτή απάντηση την οποία ενέκριναν οι δικηγόροι της Επιτροπής. Είχε προηγηθεί απόφαση της Ιρλανδικής κυβέρνησης κατόπιν προσφυγής διαμαρτυρόμενου καπνιστή , ότι η συγκεκριμμένη αγγελία δεν παραβιάζει κανέναν νόμο.

Ο Φίλιπ Τόμπιν διευθυντής της Dotcom Directories, είχε δηλώσει προκλητικά στα ιρλανδικά μέσα ενημέρωσης πως οι καπνιστές είναι αντικοινωνικοί και παίρνουν υπερβολικά πολλές μέρες αναρρωτική άδεια. «Εάν οι υπάλληλοι καπνίζουν σε ένα διάλειμμα για καφέ ή και στον δικό τους ελεύθερο χρόνο, επιστρέφουν στο γραφείο και βρωμοκοπάνε. Έχουμε ένα πολύ μικρό γραφείο εδώ και κάτι τέτοιο θα έκανε τα πράγματα αφόρητα για το υπόλοιπο προσωπικό». Και συνέχισε - ακόμα πιο προκλητικά: «Για να είμαι ειλικρινής, εάν οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να αγνοούν τόσες προειδοποιήσεις και όλα τα στοιχεία που υπάρχουν για τις συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία, τότε δεν διαθέτουν το επίπεδο ευφυΐας που εγώ ψάχνω. Το κάπνισμα είναι ηλίθιο». Η απροκάλυπτα ρατσιστική θέση του κυρίου αυτού δεν μένει παρά να συμπληρωθεί από την επόμενη πανταχούσα που θα στείλει στο υπάρχον προσωπικό ότι απολύονται όσοι καπνίζουν.

Η θέση αυτή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , έγινε ευρύτερα γνωστή από ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».Την έχουν επικρίνει και πολλές οργανώσεις αντικαπνιστών. H Forest, η βρετανική ομάδα πίεσης υπέρ του καπνίσματος ανακοίνωσε πως λυπήθηκε αλλά δεν εξεπλάγη από τη θέση της Ε.Ε. την οποία και εξέφρασε ο Τσέχος επίτροπος κ. Σπίντκαμ. Ο κ. Σάιμον Κλάρκ, διευθυντής της Forest δήλωσε ότι : Όλοι ξέρουμε ότι οι εργοδότες κάνουν διαφόρων ειδών διακρίσεις, από το πόσο παχύς είναι κανείς, έως και επειδή έχει... λανθασμένο χρώμα μαλλιών, αλλά το να είναι τόσο απροκάλυπτοι στις διακρίσεις που τώρα κάνουν προκαλεί κατάθλιψη και δείχνει ότι οι καπνιστές είναι εύκολα θύματα. Το Ευρωπαϊκό Φόρουμ των εθελοντικών οργανώσεων έχει κατηγορήσει την Ε.Ε. για την απόφαση αυτή και η Ηλεκτρονική Εφημερίδα για την προώθηση του Εθελοντισμού και την προβολή της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης olimazi.eu ,έχει αναδείξει το θέμα με πρωτοσέλιδη καταχώρηση.

Η αλήθεια είναι ότι οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί των Βρυξελλών προσπαθούν συνεχώς να δυσκολέψουν την ζωή των Ευρωπαίων καπνιστών. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ήδη ισχύουν απαγορεύσεις για το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους με την ενθάρρυνση και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής .Η πρωτοφανής αυτή απόφαση που αφαιρεί κάθε δικαίωμα ισονομίας και ισοπολιτείας σε μία ομάδα συνανθρώπων μας δεν μένει από να του συμπληρωθεί με την κατάργηση του μοναδικού εναπομείναντος δικαιώματος των καπνιστών που είναι ότι η απόλυση από την εργασία τους εξαιτίας του καπνίσματος είναι μη αποδεκτός λόγος. Αλλά μέχρι πότε;

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΟΜΑΔΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΟΛΑΡΓΟΥ-ΠΑΠΑΓΟΥ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είμαστε μια ομάδα πολιτών στον Χολαργό και τον Παπάγου που αγωνιούμε για την εξέλιξη και την πορεία του ΠΑΣΟΚ αλλά και του τόπου.
Κατά κύριο λόγω προερχόμαστε από τις τάξεις του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ αλλά και από άλλους χώρους της Αριστεράς ή των κοινωνικών κινημάτων.

Η επανεπιβεβαίωση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου με τον εντυπωσιακό, πρωτόγνωρο και δημοκρατικότατο τρόπο που επιτεύχθηκε πρόσφατα μας γέμισε ελπίδες ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΊΝΗΜΑ , ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ της δημοκρατικής παράταξης αλλά και για ένα νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα που θα φέρει ελπίδες στη κοινωνία για καλύτερες μέρες .

Το ζήτημα για εμάς είναι ότι αυτά , δεν θα έρθουν αυτόματα ,μόνα τους και ξαφνικά επειδή ψηφίστηκε για πρόεδρος ξανά ο Γιώργος Παπανδρέου.

Κάθε μέρα ,κάθε ώρα , κάθε ανακοίνωση, κάθε κίνηση θα σηματοδοτεί αυτήν την πορεία και θα δείχνει ξεκάθαρα ότι βαδίζουμε στην νέα ΑΛΛΑΓΗ.

Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι το πώς και με ποιους θα συγκροτηθούν τα νέα όργανα του κινήματος, που θα οδηγήσουν το κόμμα στο συνέδριο του και στον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής του ταυτότητας, που είναι και το πιο κρίσιμο σημείο αυτής της περιόδου.

Θεωρούμε σημειολογικά αλλά και ουσιαστικά ότι η επιλογή των προσώπων αυτών (της κεντρικής οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου) θα ανοίξει ή θα κλείσει αυτόν τον δρόμο, γιατί τα πρόσωπα αυτά θα κατορθώσουν ή δεν θα κατορθώσουν να δημιουργήσουν ένα προσυνεδριακό διάλογο και μία διαδικασία επιλογής συνέδρων τέτοια που να εγγυάται ότι το συνέδριο θα μας πάει σε νέους πολιτικούς δρόμους, θα θέσει τέρμα στις πολιτικές ασάφειες και θα ξεκαθαρίσει το τοπίο για προς τα που βαδίζει το ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή όμως αυτή πραγματοποιήθηκε δυστυχώς με ασαφείς & συνοπτικές διαδικασίες , σε επίπεδο κορυφής χωρίς να πείθει ότι το αποτέλεσμα των επιλογών διέπεται ( ικανοποιεί κάποια κριτήρια και παραμέτρους ) και χωρίς να δίνει εγγυήσεις ότι δεν θα ανοίξουν ξανά οι δρόμοι εσωκομματικής αμφισβήτησης , γεγονός που δεν συνάδει ούτε με τις Αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του Κινήματός, πολύ δε περισσότερο με το μέχρι σήμερα προφίλ – ύφος – ήθος και Δημοκρατική ευαισθησία που διέπουν τον Πρόεδρό μας. Ως εκ τούτου, με κριτική στάση στα τεκταινόμενα & διάθεση ενίσχυσης της εσωτερικής διαλεκτικής σχέσης που θα πρέπει να διέπει τη «κορυφή - βάση» του κινήματός μας, διατυπώνουμε ευθέως αυτό που πραγματικά πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είχε συντελεστεί. Συγκεκριμένα

Προφίλ υποψηφίων :

Τα πρόσωπα που θα έπρεπε να επιλεγούν , θα έπρεπε να εξασφαλίζεται ότι διαθέτουν :

Εμπειρία κομματική και γνώση των διαδικασιών
Πολιτική άποψη ,στρατηγική και όραμα
Κοινωνική καταξίωση
Καθαρό και έντιμο παρελθόν
Προσφορά στον εθελοντισμό και στη Κοινωνία των πολιτών

Σημεία αιχμής :

Η επιλογή αυτή θα έπρεπε :

Να ενώνει και να μη διχάζει το κόμμα

Να δίνει μηνύματα στην κοινωνία του νέου αλλά και του δυναμικού πού έχει όραμα αλλά και γνώση και ουσία.

Να αξιοποιεί όλο το δυναμικό του ΠΑΣΟΚ (που θέλει να προσφέρει) ανεξάρτητα από το ποιόν πρόεδρο στήριξαν τα πρόσωπα αυτά στην τελευταία εσωτερική διαδικασία ανάδειξης προέδρου.

Να προστατεύει το κόμμα και την πορεία προς το συνέδριο από διαδικασίες προβολής – επιβολής ομάδων , στρατών και αρχηγίσκων με προσωπικές βλέψεις και στρατηγικές.

Να αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος ,δηλαδή δεν πρέπει να δίνει την εικόνα ότι στήνει μηχανισμούς κατάληψης της κομματικής εξουσίας σε αντικατάσταση των μηχανισμών που την έλεγχαν μέχρι σήμερα .

Να εξασφαλίζει ότι θα ακουστούν όλες οι απόψεις , να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός προσυνεδριακός πολιτικός διάλογος και να εκλεγούν αντικειμενικά και αξιοκρατικά οι αντιπρόσωποι - εκπρόσωποι του κόμματος στο συνέδριο , από τα μέλη και τους φίλους που θα συμμετάσχουν σε αυτήν την διαδικασία και όχι από κάποιες άλλες ..λίστες ή με κάποιους άλλους …τρόπους.

Επίσης η επιλογή αυτή θα έπρεπε να αποστασιοποιείται από πρόσωπα που προσβάλουν ή έχουν προσβάλει, ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ Ή ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ στο παρελθόν το συναίσθημα των μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ με την στάση τους και την δράση τους , είτε γενικά στην κοινωνία , είτε σε τοπικό επίπεδο

Για να εξασφαλιστεί αυτό, θα έπρεπε να ερωτηθούν –έστω και εκ των υστέρων - οι οργανώσεις και οι χώροι από τους οποίους προέρχεται και στους οποίους ανήκει κάθε σύντροφος που επιλέχθηκε και να εκφράσουν τις όποιες αντιρρήσεις τους, τεκμηριωμένα και συντεταγμένα. (Δεν έπρεπε η συγκρότηση των οργάνων να γίνει με ένα τρόπο που να φαίνεται ότι ο πρόεδρος αποφάσισε μόνος του ή με εισηγήσεις από ένα στενό περιβάλλον, και δεν έχει ληφθεί υπόψη η γνώμη της κοινωνίας και των Δημοτικών οργανώσεων)

Αυτές οι απόψεις και οι διαδικασίες πιστεύουμε ότι αν ακολουθούνταν θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πραγματική αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίζοντας τον ρόλο του συντεταγμένου ανοιχτού κόμματος που έχει ελπίδες να απευθυνθεί ξανά στην κοινωνία με τρόπο, πολιτικό ,καθαρό ,ελκυστικό ,έντιμο και απελευθερωμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος. Με αυτόν το τρόπο θα μπορούσε το κόμμα να αποκαταστήσει την χαμένη αμφίδρομη επικοινωνία του με την κοινωνία , να ακούσει ξανά τον πολίτη και να ακουστεί ξανά από αυτόν.

Η περιγραφή των διαδικασιών και των κριτηρίων επιλογής στελεχών για κάθε όργανο και για κάθε αξίωμα του κόμματος είναι ένα γενικό πλαίσιο αρχών και προσπαθεί να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν καλύτερη και πιο αξιόπιστη επιλογή , να προστατεύσει από πιθανότητα λαθεμένων επιλογών που θα στιγματίσει αρνητικά την πορεία και το πολιτικό έργο που καλείτε κάθε όργανο να παράγει.
Σίγουρα δεν υπάρχει συγκεκριμένος, μοναδικός και αξιόπιστος τρόπος επιλογής και στελέχωσης οργάνων, ΣΊΓΟΥΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΛΟΓΉ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΛΑΘΗ , η διαδικασία αξιολόγησης των επιλογών δεν είναι ούτε δικαστική , ούτε αστυνομική υπόθεση , κάθε επιλογή προσώπου θα κριθεί και κρίνεται στην πορεία από το πολιτικό έργο που θα παράγει και από το πώς θα φέρει σε πέρας την αποστολή του και τελικά από το πώς θα εισπράξει η κοινωνία την συνεισφορά του, στο γενικότερο πολιτικό έργο που παράγει ένα κόμμα.
Η κριτική μας λοιπόν για την στελέχωση της κεντρικής οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα αλλά προσπαθεί να περιγράψει κάποιους τρόπους ,κάποιους κανόνες κάποιες διαδικασίες και αρχές που εξασφαλίζουν την επιτυχία στο έργο της .

Λειτουργώντας όμως σαν πλαίσιο και περιγραφή γενικών αρχών μας δίνει την αφορμή ( σε όσους πιστεύουν σε αυτές ) να συσπειρωθούμε και να αποτελέσουμε την απαρχή μιας ομάδας- πρωτοβουλίας ενεργών πολιτών , ενός νέου πολιτικοποιημένου πυρήνα πολιτών ,που ασπάζεται βασικές δημοκρατικές αρχές και θα συγκροτηθεί με βάσει αυτές τις αρχές.

Στα πλαίσια αυτών των θέσεων και με την κριτική διάθεση που αποπνέει από την επώδυνη κομματική προσωπική εμπειρία του καθένα μας , οργανώνουμε μία ομάδα – πρωτοβουλία , ενεργών πολιτών και θέτουμε τους εαυτούς μας στην διάθεση του κόμματος ώστε να συμβάλλουμε σε ότι μας ζητηθεί .

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ :

Τα επόμενα βήματα μας είναι τα εξής :

ΠΡΩΤΟΝ

Θα κοινοποιήσουμε τις απόψεις μας αυτές στα αρμόδια όργανα του ΠΑΣΟΚ τον Γραμματέα Νίκο Αθανασάκη, τον Γραμματέα της Κ.Ο.Ε.Σ Χρήστο Πολυζωγόπουλο, την γραμματεία του περιφερειακού οργάνου της Αθήνας κ.λ.π . με την προσδοκία ότι θα ενημερωθεί και ο πρόεδρος του κόμματος / ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Γεώργιος Α. Παπανδρέου.

Ο στόχος μας είναι:

α) Αυτές οι απόψεις να αποτελέσουν την αφορμή ώστε οι κινήσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ να γίνουν πιο αξιόπιστες προς όφελος της εικόνας του και

β) Να ανοίξει ένας διάλογος- μια διαδικασία αμφίδρομης επικοινωνίας - με την βάση και με ομάδες ενεργών πολιτών οι οποίες σήμερα αισθάνονται ότι δεν μετέχουν πουθενά και ότι το κόμμα δεν τους δίνει το δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους, σύμφωνα με τις βασικές αρχές και προβλέψεις Δημοκρατικής Λειτουργίας του Κινήματος, όπως άλλωστε αυτές διατυπώνονται με σαφήνεια στο 2ο Κεφάλαιο του Καταστατικού.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Θα γνωστοποιήσουμε τις απόψεις αυτές στο διαδίκτυο και στον τοπικό τύπο του Χολαργού και του Παπάγου, ώστε να προσελκύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με σκοπό να συνεργασθούμε στο μέλλον για να συγκροτήσουμε ένα μαζικό πυρήνα ενεργών πολιτών .

Η παρούσα «ζωντανή» επιστολή, θα διανεμηθεί στον τοπικό τύπο του Χολαργού & Παπάγου και στο Διαδίκτυο, ως έμπρακτη απόδειξη της ελευθερίας έκφρασης και εποικοδομητικής κριτικής που ασκείται από σκεπτόμενα μέλη / φίλους του ΠΑΣΟΚ.
Η παρούσα επιστολή, αποτελεί δείγμα γραφής των μελών / φίλων ενός κινήματος που εξακολουθεί να αναπνέει και να επιθυμεί να μάθει μέσα από τα λάθη ή τις όποιες υπαρκτές αδυναμίες του.
Η παρούσα επιστολή, λειτουργεί ως ένα είδους «μαθησιακού κειμένου» επί του οποίου αποτυπώνονται ειλικρινείς διαπιστώσεις, απαλλαγμένες από τη λογική του στρογγυλέματος και του στρουθοκαμηλισμού. Συντασσόμαστε και υποστηρίζουμε τις αρχές της Αυτό-οργάνωσης και οραματιζόμαστε τη συγκρότηση ομάδων ενεργών πολιτών με τους οποίους μπορούμε να ενώσουμε τη δύναμη της φωνής μας και να εκφράζουμε ελεύθερα και συντεταγμένα τις απόψεις μας. Οραματιζόμαστε τη προσέλκυση πολιτών που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με μας,. ώστε να συνεργασθούμε στο μέλλον για να συγκροτήσουμε ένα μαζικό πυρήνα ενεργών πολιτών που

θα έχει άποψη
θα έχει θέσεις
θα τις εκφράζει
θα διαλέγεται με την κοινωνία αλλά και με το κεντρικό κόμμα


Αν θέλει η ηγεσία του κόμματος μπορεί να ενισχύσει αυτήν την πρωτοβουλία μας , αλλά και κάθε πρωτοβουλία κριτικής παρέμβασης που προέρχεται από το χώρο της κοινωνίας και να την αξιοποιήσει ώστε να έχει ομάδες ενεργών πολιτών στο πλευρό του .

Αυτές οι ομάδες θα μπορούσαν να γίνουν ή να μετεξελιχθούν στις νέες τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.

Οι σημερινές δημοτικές οργανώσεις κατά κανόνα παλαιοκομματικοί μηχανισμοί και οργανώσεις σφραγίδες , οι οποίες δεν κατάφεραν να εμπεδώσουν και να αναδείξουν τον νέο τους ρόλο σύμφωνα με τις ανάγκες των καιρών, πολύ δε περισσότερο σύμφωνα με τις προβλέψεις του ισχύοντος καταστατικού του κινήματός μας , προσφέρουν το απόλυτο τίποτα . Με τη πείρα μας από την λειτουργία των Δημοτικών Οργανώσεων του Χολαργού και του Παπάγου, αλλά γνωρίζοντας τι συμβαίνει και αλλού, βλέπουμε ότι δεν έχουν οργανώσει καμία διαδικασία έκφρασης των πολιτών, δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική λειτουργία εκτός από το να στήνουν και μάλιστα… πρόχειρα εκλογικούς μηχανισμούς υποστήριξης υποψηφίων για όποια αξιώματα και που σίγουρα έχουν δημιουργήσει και δημιουργούν έντονη αποστροφή των πολιτών προς το ΠΑΣΟΚ.

Αρνούμαστε τη λογική των διαμεσολαβητών που επικρατούσε και δυστυχώς επικρατεί μέχρι τώρα στο κόμμα.

Αρνούμαστε τη λογική ενός κόμματος -μηχανισμού βολέματος και οργανωτικής μηχανής.

Δεχόμαστε τη λογική ότι το κόμμα αποτελεί φορέα προσφοράς και προς αυτή τη κατεύθυνση αγωνιζόμαστε.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Αντίο Γιώργο, Μια φανταστική συνάντηση σε ένα πραγματικό τόπο.

Η δύναμη της συνήθειας , οδηγεί τα βήματα μου, όπως κάθε Κυριακή, εδώ και πολλά χρόνια στο καφενείο που βρίσκεται δίπλα από την Αρχαία Αγορά κάτω από την Ακρόπολη. Κουβαλούσα μαζί μου τον συνήθη εξοπλισμό μου που περιλαμβάνει μόνο ένα βιβλίο, που η ανάγνωση του θα με συντροφέψει στον πρώτο καφέ μιας μέρας χωρίς τα άγχη της δουλειάς. Ο πρωινός περίπατος από το σταθμό Μοναστηράκι του μετρό μέχρι και τη βάση μου με αναζωογονεί και με συναρπάζει. Μια Πλάκα άδεια χωρίς τουρίστες και χωρίς αργόσχολους που περιφέρονται μπορείς να την συναντήσεις μόνο τις πρώτες ώρες της μέρας.

Οι φίλοι μου ξέρουν τη συνήθεια μου αυτή και με σέβονται. Το τηλέφωνο θα χτυπήσει για τη συνέχεια μαζί τους μετά τις 11. Και η συνέχεια περιλαμβάνει άφθονο κουτσομπολιό και ούζα . Πλην όμως οι πρώτες ώρες της Κυριακής είναι αποκλειστικά δικές μου , στα άδεια στενά με θέα την Ακρόπολη και συντροφιά το βιβλίο. Εφημερίδα ποτέ. Προτιμώ τη χαρούμενη γνώση που μου προσφέρει το διάβασμα του βιβλίου και η ανεβασμένη ψυχική μου διάθεση.

Αισθάνομαι κι εγώ σαν ένα έργο Τέχνης που δεν εκτίθεται σε μουσείο , αλλά συνυπάρχω ιδανικά με το περιβάλλον που από μόνο του στη μοναδική περιοχή αυτή της Αθήνας είναι μουσείο. Ταυτίζομαι με το παρελθόν , το τώρα και το μέλλον. Απολαμβάνω ψήγματα ιδιωτικότητας σε ένα χώρο που πάντα ήταν Δημόσιος. Ο καφές που πίνω έχει έντονη τη γεύση της πρόσκαιρης ελευθερίας μου.

Αυτή η σημερινή Κυριακή , όμως δυστυχώς για μένα δεν θα ήταν σαν όλες τις άλλες. Το κατάλαβα όταν μια βαριά φωνή , ευγενική όμως κατά τα άλλα , χάλασε τους ρυθμούς της Κυριακάτικης προσωπικής μου ραστώνης. Γεια σου ρε Κώστα , τι κάνεις τόσο πρωί στη Πλάκα; Η φωνή ανήκει στο Γιώργο, έναν περισσότερο γνωστό και λιγότερο φίλο, που κάποτε είχα την ατυχία να τον στηρίξω πολιτικά. Γιατί ο Γιώργος είναι ο κομματικοποιημένος στο έπακρο άσχετο αν κρύβει τις πρακτικές και τις επιλογές του κάτω από ένα μανδύα αντισυμβατικότητας.

Καταφέρνει πάντα να δημιουργεί στον συνομιλητή του αισθήματα που τον οδηγούν να πιστεύει ότι αποτελεί την ένοχη συνείδηση της Κοινωνίας. Περιστοιχίζεται από συνεργάτες που το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να υπονομεύουν την εμπιστοσύνη σου σε ιδανικά. Ευτυχώς που σήμερα ήλθε μόνος. Ουδέν κακόν αμιγές καλού σκέφτηκα.

Κώστα μου, είμαι πολύ χαρούμενος. Χθες κατάφερα να υιοθετήσει το κόμμα τη πολιτική μου. Ξέρεις εσύ αυτά που κουβεντιάζαμε και παλιότερα και μέσω του διαδικτύου. Δεν ξέρω πως αυτά τα λαμόγια που πάσχουν από συμπλέγματα εξουσίας ενστερνίστηκαν τις απόψεις μου. Με τι ανταλλάγματα; Κατάφερα να ψελλίσω.

Τον έβγαλα μάλλον από τον ρυθμό της σκέψης του και τον αποσυντόνισα. Μάλλον φέρθηκα με κακία. Κώστα μου λέει είσαι άδικος. Μάλλον ο δικός σου κλειστός κόσμος περιλαμβάνει και συναλλαγές. Εγώ ποτέ δεν υπέκυψα σε πολιτικούς εκβιασμούς και σχέδια ανταποδοτικά. Για μένα το κόμμα . είναι ένας φορέας προσφοράς και όχι ένας μηχανισμός βολέματος του άλφα ή του βήτα.

Για στάσου ρε Γιώργο τον διέκοψα και πάλι βάναυσα, θες να με κάνεις να πιστέψω ότι κατάφερες με τη δύναμη του λόγου σου και τις ιδέες σου να αλλάξεις τη λογική των διαμεσολαβητών που απαρτίζουν το κόμμα σου; Αν δεν κάνω λάθος κάπως έτσι τους αποκαλούσες κάποτε. Αλλά τώρα τελευταία αν και σπάνια διαβάζω εφημερίδες δεν το έχω ξανακούσει να το λες. Ίσως κατάφερες να τους πείσεις και εγώ κάνω λάθος. Μα δεν πρέπει να ξεχνάς Γιώργο μου , ότι ο κόσμος προτιμά ένα οικείο διάβολο παρά ένα Άγνωστο θεό.

Δεν ξέρω πως μου βγήκε η κακία, ίσως φταίει ότι τάραξε την ηρεμία που προσπαθούσα να ανακτήσω αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό διαβάζοντας και ατενίζοντας την Ακρόπολη. Ίσως φταίει το ότι δεν σεβάστηκε τις λίγες στιγμές της ιδιωτικότητας μου και εισέβαλε βίαια σε αυτήν. Το μυστήριο παραμένει ανεξιχνίαστο. Όπως μυστήριο παραμένει το ότι και εγώ κάποτε τον ακολούθησα. Αλλά άργησα δυστυχώς να καταλάβω , ότι δεν πρέπει να κρίνεις τους πολιτικούς για αυτά που λένε αλλά για αυτά που κάνουν.

Ο Γιώργος αφορίζει την συμβατικότητα στα λεγόμενα του γιατί κουβαλά μέσα του την ένοχη συνείδηση της πολιτικής του κόμματος του. Η αποδόμηση ενός συστήματος αξιών στο οποίο στηρίζουν τη λογική τους τα κόμματα δεν επιτυγχάνεται με λόγια αλλά με συγκεκριμένες τακτικές και πράξεις.

Και συνέχισα χωρίς να τον αφήνω να πάρει ανάσα. Εσύ βρε Γιώργο δεν ήσουνα αυτός που καταδίκαζες τα κόμματα που έχουν μετατραπεί σε οργανωτικές μηχανές και έχουν καταστήσει την ύπαρξη τους αυτοσκοπό. Που είναι η κοινωνική βιοποικιλότητα που κάποτε πρέσβευες; Που είναι οι εθελοντικές δράσεις και τα κοινωνικά κινήματα;

Και ο λαός Γιώργο μου ποιος είναι ο λαός; Αν θυμάμαι καλά αποκαλούσες τη λαϊκή κυριαρχία έναν νοσταλγικό αρχαϊσμό. Στηρίζεσαι τώρα Γιώργο μου στους συνδικαλιστές. Αλήθεια αποτελούν αυτοί μέρος της Κοινωνίας των πολιτών όπως τη φανταζόσουνα παλαιότερα;

Υποθέτω ότι με ακούει. Παλιότερα τις απόψεις μου τις λάβαινε υπόψη του, έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Μα τώρα ήθελα να τον αποτελειώσω με το όπλο που ήξερα ότι θα τον πονούσε περισσότερο. Άνοιξα το βιβλίο που διάβαζα και του έδειξα μία γραμμή . «Πλήρης ρήξη με τους οικείους τρόπους σκέψης. Πλήρης ρήξη με τους παραδοσιακούς τρόπους διοίκησης» . Και αν αναρωτιέστε ποιος αναρχικός έγραψε ατό το βιβλίο, σας πληροφορώ ότι είναι ο Tom Peters γκουρού στο χώρο της Διοίκησης Επιχειρήσεων και ο τίτλος του «Ο κύκλος του Νεωτερισμού»

Δεν μου απάντησε. Δεν θέλω να τον αδικήσω , αλλά ίσως το ύφος μου και η επιθετικότητα που εξέπεμπα να τον αποθάρρυνε. Ίσως πάλι και να συμφωνούσε μαζί μου. Δεν ξέρω , δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα. Θα το δείξει ο χρόνος. Με χαιρέτησε ευγενικά , όπως άλλωστε το συνηθίζει. Τον κοίταξα με αμηχανία και το χαιρέτησα μάλλον ψυχρά. Ίσως η λήθη να είναι δημιουργική.
Αντίο Γιώργο

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ,ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.ΟΛΟΙ / ΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ , 1.00 Μ.Μ.

Το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθούν στη χώρα μας και όλο τον κόσμο, κοινωνικές παρεμβάσεις με στόχο να ληφθούν μέτρα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για την ανατροπή των δεδομένων που δημιουργούν την κλιματική αλλαγή, η οποία απειλεί το μέλλον του πλανήτη. Στο διάστημα 4–15/12 συνέρχεται η Παγκόσμια Σύνοδος του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή στο Μπαλί.

Στην Ελλάδα, εκατοντάδες περιβαλλοντικές κινήσεις πολιτών και κινήματα πόλης συνεργαζόμαστε με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Συνδικάτα , φορείς και πρωτοβουλίες εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών για ένα ΚΟΙΝΟ, ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Ø Διεκδικούμε να ληφθούν τώρα αποφάσεις για τη σωτηρία του πλανήτη
Ø Στέλνουμε μήνυμα στην παγκόσμια σύνοδο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή
Ø Απαιτούμε από την κυβέρνηση να πάρει δραστικά μέτρα για να περιοριστούν οι εκπομπές αερίων ρύπων.

Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρή οικολογική κρίση, που στη χώρα μας γίνεται αντιληπτή με τον πιο δραματικό τρόπο. Οι υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι, οι φετινές πυρκαγιές που κατέστρεψαν 3. 0000 000 στρέμματα δασικού, αγροτικού και φυσικού περιβάλλοντος, η ξηρασία και οι πλημμύρες από τη διάβρωση των εδαφών, το πρόβλημα της επάρκειας και της ποιότητας του νερού, η ρύπανση της ατμόσφαιρας, όλ’ αυτά τα φαινόμενα συνδέονται με την κλιματική αλλαγή και αποτελούν σήματα κινδύνου για το μέλλον της χώρας μας και του πλανήτη.
Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η Διακυβερνητική για την Κλιματική Αλλαγή προβλέπει άνοδο των θερμοκρασιών από 1,4 έως 5,9 βαθμούς στα επόμενα 50 χρόνια. Οι επιστήμονες προειδοποιούν για ερημοποίηση μεγάλων κατοικημένων εκτάσεων και για εκατομμύρια πρόσφυγες εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής. Τα σημερινά ακραία φαινόμενα, οι ξηρασίες και οι πλημμύρες θα ενισχυθούν πολλαπλασιάζοντας τα προβλήματα επιβίωσης σε πολλά μέρη του κόσμου. Αν οι σημερινοί πόλεμοι σε Ιράκ Αφγανιστάν, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, γίνονται για το πετρέλαιο, οι αυριανοί θα γίνονται για το νερό. Ήδη οι πάγοι λιώνουν στην Αρκτική και οι υπεύθυνοι ισχυροί του πλανήτη σπεύδουν να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή. Η Ελλάδα θα πλησιάσει τις επόμενες δεκαετίες κλιματολογικά την Αφρική, η ζωή μας θα γίνει αβίωτη και το παραγωγικό πρότυπο της χώρας θα οδηγηθεί σε κατάρρευση.

ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Για την κλιματική αλλαγή ευθύνονται αυτοί που προωθούν και επιβάλλουν τις σημερινές επιλογές, δηλαδή το κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Το ενεργειακό πρότυπο που στηρίζεται σε ρυπογόνα καύσιμα και η ενεργειακή σπατάλη, η διαρκής επέκταση των μεταφορικών δικτύων και η κυριαρχία του ΙΧ αυτοκινήτου στη μετακίνηση, η βιομηχανική ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικούς περιορισμούς, η συνεχώς διογκούμενη αστικοποίηση, η καταστροφή της φύσης, η αποψίλωση των δασών και η συρρίκνωση του αστικού και περιαστικού πράσινου, αποτελούν τις βασικές αιτίες της κλιματικής αλλαγής.
Χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης ώστε να γίνει συμβατό με την οικολογική αειφορία, την επιβίωση του πλανήτη και την ευημερία των ανθρώπων. Αλλά γι αυτό πρέπει να δούμε τον πλανήτη και τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη των εταιριών πετρελαίου, των βιομηχανικών συγκροτημάτων που παράγουν με ρυπογόνα καύσιμα, των κατασκευαστικών εταιριών και επιχειρήσεων παραγωγής και εμπορίας του ΙΧ αυτοκινήτου. Πρέπει οι πολίτες των αναπτυγμένων χωρών του κόσμου να αμφισβητήσουν τα κυρίαρχα καταναλωτικά πρότυπα και ν’ αλλάξουν τις επιζήμιες για το περιβάλλον και το κλίμα καταναλωτικές τους συνήθειες.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Η χώρα μας πρωτοπορεί σε αρνητικούς περιβαλλοντικούς δείκτες. Δεν εφαρμόζει ακόμα και τις ανεπαρκείς δεσμεύσεις του πρωτοκόλλου του Κιότο για τον περιορισμό των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα που ενοχοποιούνται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την κλιματική αλλαγή.
Το σημερινό ενεργειακό πρότυπο, που στηρίζεται μονόπλευρα στα ορυκτά καύσιμα, είναι ήδη εξαιρετικά ρυπογόνο και παρ’ όλ’ αυτά η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (Ρ.Α.Ε.) προχωρεί σε νέες εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας με λιθάνθρακα.
Το ΙΧ αυτοκίνητο εξακολουθεί να κυριαρχεί στις μετακινήσεις, ενώ κατασκευάζονται νέα, απαράδεκτα περιβαλλοντικά τεχνικά έργα, όπως η επέκταση της Αττικής Οδού, για την εξυπηρέτησή του.
Τα δημόσια μέσα μεταφοράς δεν αναβαθμίζονται επαρκώς και το ποδήλατο θεωρείται μέσο ψυχαγωγίας και όχι μετακίνησης.
Η προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας είναι θετική, όμως οι ανεμογεννήτριες πρέπει να χωροθετούνται σύμφωνα με τις δυνατότητες των τοπικών οικοσυστημάτων και όχι με κριτήριο το επιχειρηματικό κέρδος.
Ενώ τα προβλήματα της επάρκειας και της διαχείρισης του νερού οφείλονται σ’ ένα εξαντλητικό γεωργικό πρότυπο και στις συνθήκες ξηρασίας που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή, η αντιμετώπισή τους γίνεται με οικολογικά απαράδεκτα μεγάλα τεχνικά έργα, όπως η εκτροπή του Αχελώου.
Τα δάση, το αστικό και περιαστικό πράσινο, οι ελεύθεροι χώροι μένουν απροστάτευτοι και παραδίδονται σε κάθε είδους νόμιμες και παράνομες κερδοσκοπικές δραστηριότητες.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Μπορούμε να επιβάλλουμε σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο μέτρα κατά της κλιματικής αλλαγής αν ενώσουμε τις δυνάμεις και τη φωνή μας. Υπάρχει ελπίδα.
Όλα τα κινήματα πόλης, που δώσαμε αγώνες για το περιβάλλον στη γειτονιά και τον Δήμο μας, συναντιόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους, τους φοιτητές και τους μαθητές, με τα συνδικάτα, τους κοινωνικούς φορείς, τις κινήσεις πολιτών και κάθε ενεργό πολίτη, για να σταματήσουμε τη νεοφιλελεύθερη κούρσα της ανάπτυξης που συμβάλλει την κλιματική αλλαγή και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη.
Είμαστε όλοι, φορείς και άτομα, που συμφωνούμε στις παραπάνω διαπιστώσεις, συνδιοργανωτές μιας μεγάλης πολύχρωμης συγκέντρωσης - διαδήλωσης στο Σύνταγμα, στις 8 Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά της Κλιματικής Αλλαγής. Προβάλλουμε τα κοινά αιτήματα συλλογικά και ταυτόχρονα κάθε συλλογικότητα εκφράζει ελεύθερα το δικό της στίγμα.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Ø Να συμμορφωθεί επιτέλους η Ελλάδα με τους στόχους του Κιότο, αναλαμβάνοντας εγχώριες δράσεις, και να συμμετάσχει ενεργά στην προώθηση μιας παγκόσμιας συμφωνίας που θα επιβάλλει μείωση των εκπομπών αερίων ώστε να μην αλλάζει καταστροφικά το κλίμα.
Ø Να περιοριστεί δραστικά η χρήση ορυκτών καυσίμων στην ηλεκτροπαραγωγή και να μην κατασκευαστούν οι σχεδιαζόμενες μονάδες λιθάνθρακα. Οχι στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και στα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων.
Ø Να ληφθούν αντιρρυπαντικά μέτρα στη βιομηχανία και τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.
Ø Να προκριθούν οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με σεβασμό στα τοπικά οικοσυστήματα.
Ø Να ληφθούν μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας στην κατανάλωση.
Ø Να εφαρμοστούν σε παλιά και νέα κτίρια σύγχρονοι κανόνες και προδιαγραφές με βάση τις αρχές της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και της οικολογικής δόμησης.
Ø Να περιοριστεί δραστικά η χρήση ΙΧ αυτοκινήτου και να ενισχυθούν τα δημόσια μέσα μεταφοράς και το ποδήλατο. Να μην επεκταθεί η Αττική οδός στον Υμηττό. Όχι σε αυτοκινητόδρομους που καταστρέφουν το περιβάλλον.
Ø Να γίνει ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων, που αποτελούν δημόσιο αγαθό, να καταπολεμηθεί η σπατάλη και να εξασφαλιστεί καθαρό πόσιμο νερό για όλους.
Ø Να κηρυχθούν αναδασωτέες όλες οι καμένες εκτάσεις, να προστατευτούν τα δάση της Αττικής χωρίς εξαιρέσεις, όπως έγινε με το καζίνο στην Πάρνηθα. Όχι στην αναθεώρηση των άρθρων 24 και 117 του Συντάγματος. Να καταργηθούν οι δασοκτόνοι νόμοι.
Ø Να σωθούν όλοι οι ελεύθεροι και πράσινοι χώροι. Κανένα τετραγωνικό μέτρο νέας δόμησης στους δημόσιους χώρους της Αττικής.
Ø Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας , η οποία προωθείται από ορισμένες κυβερνήσεις ως εναλλακτική μορφή στο σημερινό κυρίαρχο ενεργειακό πρότυπο.
Ø Αγωνιζόμαστε για την καθολική απαγόρευση παραγωγής, εγκατάστασης , αποθήκευσης πυρηνικών , χημικών και βιολογικών όπλων.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Η Κοινωνία των τίποτα

Δεν ξέρω αν έκανα καλά , που άκουσα των Γιώργο. Τώρα δυστυχώς, βρίσκομαι σε μία ατελείωτη ουρά και περιμένω τη σειρά μου. Η σειρά ακολουθεί και τη πορεία και τη ταχύτητα σαλίγκαρου. Κοιτάζω το ρολόι μου. Ώρα 8.30 . Με το ρυθμό που εξυπηρετούνται «οι πελάτες» με τις ποιο αισιόδοξες προβλέψεις μου θα έχω φθάσει στο γκισέ γύρω στις 9.30 . Διάφορα κοσμητικά και επιφωνήματα συνόδευσαν το Γιώργο και την ιδέα του. Τέτοια ώρα μάλλον θα κοιμάται , σκέφτηκα. Κακό ύπνο να έχει ο καρμίρης. Και όλα αυτά για να γλυτώσω 5 ευρώ.

Αφού τον ξέρω το Γιώργο γιατί πάλι τη πάτησα έτσι; Η κακομοιριά και η μιζέρια του είναι περιώνυμες. Τον χρησιμοποιώ χωρίς να τον ονοματίζω βέβαια , αφού είμαστε φίλοι από παιδιά, στις παρέες μου σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Πάντα μαζί του ή και χωρίς αυτόν ακολουθώντας όμως τις ιδέες του τη πατάω. Η κακή αίσθηση της οικονομίας. Βάζει τον εαυτό του να παιδεύεται, και σήμερα αλλά και άλλες φορές κι εμένα, για μια αμφιβόλου αποτελέσματος οικονομία που καταλήγει σε μια τσιγκουνιά πνεύματος και αισθητικής. Οι Ενέργειες του υποδηλώνουν το φθηνό του γούστο και την έλλειψη πνευματικότητας. Και όλα αυτά με επίδειξη μιας επιθετικής αλαζονείας που ωραιοποιεί με αυτή τα μειονεκτήματα του.

Τις προάλλες είχαμε πάει μαζί για καφέ. Η επιλογή του μαγαζιού ακολουθεί πάντα τη διεστραμμένη λογική του. Θα πάω εκεί που πάνε οι νέοι. Όχι βέβαια για να θαυμάσει τα γκομενάκια , όπως ισχυρίζεται, αλλά για να πληρώσει λιγότερο το καφέ. Και ποιόν καφέ; Αυτόν που κοστίζει λιγότερο. Είχε πάει σχεδόν μια ώρα πριν από μένα και είχε καταλάβει το καλύτερο πόστο ενός ασφυκτικά γεμάτου μαγαζιού, είχε πιεί τον καφέ του και έκατσε και άλλη μια ώρα μαζί μου. Η σερβιτόροι και ο ιδιοκτήτης έριχναν κλεφτές ματιές προς το τραπέζι μας για το πότε θα ξεκουμπιστούμε. Ένοιωσα άσχημα. Ποτέ δεν ανέχομαι τις προσβολές , ούτε τα βλέμματα οίκτου και συμπόνιας. Του το είπα, μήπως πρέπει να φύγουμε , δεν αντέχω άλλο το θανάσιμο βλέμμα του ιδιοκτήτη, μήπως θα έπρεπε να παραγγείλουμε και κάτι άλλο; Αντί να μου απαντήσει φώναξε τη γκαρσόνα και παράγγειλε δύο νερά βρύσης, ώστε να έχουμε να πορευόμαστε για τις υπόλοιπες δύο ώρες που σκέπτονταν η καρμιριά του να αξιοποιήσει τη καρέκλα της καφετέριας. Κι εγώ βέβαια έφυγα, αφού πλήρωσα τα τέσσερα ευρώ που κόστιζαν οι καφέδες μας.

Μια άλλη φορά απαλλοτρίωσε από το τραπέζι το πουρμπουάρ που άφησα με τη δικαιολογία . Τι τα αφήνεις ρε μ. μήπως θα μας ξαναδούν; Αδιαφορεί για τις συνέπειες των ενεργειών του και ξεγελά τον εαυτό του με τη δήθεν καπατσοσύνη του. Και αυτά τα πληρώνει και δυστυχώς ακριβά. Του γυάλισε το μάτι η γκαρσόνα και ξαναπήγε στο μαγαζί και όπως ήταν φυσικό τον έγραψαν κανονικά. Και είχε και το θράσος να διαμαρτυρηθεί. Στις ταβέρνες και τα καφέ της γειτονιάς μας είναι κομμένος. Το δυστύχημα είναι ότι βγαίνει και από πάνω. Δεν ξαναπάω εγώ σε τέτοιου είδους μαγαζιά . Και ακριβά είναι και δεν διαθέτουν και γκόμενες αξιόλογες. Λέει σε όλους. Όσους δεν τον ξέρουν τους πείθει. Στους άλλους όμως που τον ξέρουν προκαλεί τον οίκτο.

Απεχθάνομαι να γίνομαι αποδέκτης των φιλάνθρωπων αισθημάτων του οποιουδήποτε. Όταν θεωρώ ότι δικαιούμαι κάτι το διεκδικώ. Δεν έχω κανένα γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και απαιτώ τη ίδια συμπεριφορά απέναντι μου και από τους άλλους. Δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων η αισθητική δεινοπαθεί και υπερισχύει η μετριότητα. Σαν το Γιώργο υπάρχουν πολλοί. Μέσα στη μετριότητα τους προσπαθούν να αναδείξουν πλεόνασμα ευφυΐας. Αλλά ποιάς ευφυΐας; Απλά αποτελούν αντιγραφή μιας φθηνής απομίμησης ενός τίποτα. Η ευφυΐα ψυχορραγεί το τίποτε θριαμβεύει. Πόσοι όμως από εμάς μπορούμε να ξεχωρίσουμε και να απομονώσουμε αυτά τα τίποτε που επιβιώνουν στη πλάτη μας και ενίοτε καθορίζουν και τις τύχες μας;

Η κακογουστιά με μπόλικη δόση μιζέριας που καθορίζει τη συμπεριφορά του κάθε Γιώργου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την επιβίωση της κοινωνίας των τίποτα. Η γνώση και η μάθηση έχουν εξοστρακισθεί γιατί ενοχλούν. Η αισθητική αντιμετωπίζεται πλέον στην εποχή μας σαν έγκλημα καθοσιώσεως. Μόνο ο αυτοπεριορισμός και το αυτομαστίγωμα αναγνωρίζονται σαν αποδεκτή διαδικασία. Όποιος θέλει να σκέφτεται διώκεται για παραβατική συμπεριφορά. Η κοινωνία των τίποτε δημιούργησε κανόνες για τη ποδηγέτηση των μαζών με κύριο στόχο των έλεγχο τους. Η γνώση όμως που μας στερούν είναι εχθρός των κανόνων αυτών και για αυτό μας απαγορεύουν τη γνώση. Μας απαλλοτριώνουν τις συνειδήσεις μας , μας στρέφουν στη κακομοιριά και τη μιζέρια.

Προσκυνώ στη κενότητα σου Γιώργο μου, που θεωρείς ότι σε κάνει ευτυχισμένο , ξεχνώντας όμως την αιχμαλωσία σου. Η καρμιριά σου εξυπηρετεί τους κανόνες της κοινωνίας των τίποτα και για αυτό είσαι συνυπεύθυνος και για τη δική μου ομηρία. Αποδέχτηκες τους κανόνες, πίστεψες σε αυτούς και στην ελευθερία του ανώδυνου που σου χάρισαν. Δυστυχώς για σένα δεν κρινόμαστε για αυτά που λέμε , αλλά για αυτά που πραγματικά κάνουμε. Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου για το τί κληρονομιά θα ήθελες να αφήσεις πίσω σου; Και αν δεν θέλεις να αφήσεις κάτι, ρώτησες εμένα που θέλω ή τους απογόνους σου που θα ζήσουν σε μια κοινωνία που την επέλεξες εσύ για αυτούς;

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Ποιές υποθήκες κληρονομούμε στα παιδιά μας;

της Μαρίας Νικολοπούλου

Η Μαρία είναι κόρη βιοκαλλιεργητή και παρουσίασε το κείμενο που ακολουθεί στη περσινή γιορτή του βερίκοκου που πραγματοποιήθηκε στη περιοχή της

Με λένε Μαρία. Γεvνήθηκα και μεγαλώνω στο Πάσιο, ένα χωριό σαν τόσα άλλα στην Κορινθία. Είμαι 15 χρονών. Μικρή θα πουν πολλοί, για να μας βγάζει λόγο. Συμφωνώ, μα δεν ήρθα για να σας βγάλω λόγο, απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου, απλά θέλω να με ακούσετε, απλά ελπίζω έστω και έτσι να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα επηρεάσω, έστω λίγο, τη λήψη αποφάσεων του κοινωνικού συνόλου, αφού το μικρό της ηλικίας μου δεν μου επιτρέπει με άλλο τρόπο τη συμμετοχή στα κοινά.
Έχω ακούσει πολλές φορές τους Αθηναίους να παραπονιούνται για τον αέρα που αναπνέουν, να ανησυχούν για τα παιδιά τους, να μας ζηλεύουν για την ποιότητα της ζωής μας .. Στην αρχή τους συμπονούσα κι αισθανόμουν τυχερή που μεγάλωνα σε χωριό. Στην αρχή βέβαια, γιατί μετά είδα. Τι είδα; Θα σας πώ.
Είδα τα ζεστά πρωινά του Καλοκαιριού ένα σύννεφο να σκεπάζει τον ορίζοντα του νομού μας. Όταν ρώτησα τι είναι αυτό μου είπαν μην ανησυχείς ραντίζουν τα σταφύλια με δηλητήρια. Δεν ανησύχησα.
Είδα να μην πίνουμε το νερό της βρύσης μας και να κουβαλάμε από μακριά νερό με μπετόνια. Όταν ρώτησα γιατί μου είπαν μην ανησυχείς απλώς είναι μολυσμένο από τα νιτρικά. Δεν ανησύχησα.
Είδα κάποιους εργάτες να λιποθυμούν στα κτήματα, είδα να μου απαγορεύουν να κόψω ένα ροδάκινο από το δέντρο για να το φάω, είδα την αποθήκη μας γεμάτη νεκροκεφαλές σκαλισμένες πάνω σε διάφορα μπουκάλια, είδα αγρότες νευρικούς και ντυμένους σαν αστροναύτες να πηγαίνουν να ραντίζουν...
Και το κακό είναι ότι δεν είδα μόνο, άρχισα να διαβάζω κιόλας. Να διαβάζω για την ερημοποίηση που απειλεί να μετατρέψει τη νότια Ελλάδα σε Σαχάρα, να διαβάζω για την μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, για ολόκληρα χωριά στην Κρήτη που ιατρικές μελέτες έχουν αποδείξει πως οι καρκινογενέσεις και οι τερατογενέσεις έχουν αυξηθεί κατά 300% λόγω των φυτοφαρμάκων. Να βλέπω στην τηλεόραση ρεπορτάζ για τα δηλητήρια που φτάνουν στο πιάτο μας, για αγρότες που πέθαναν από τα φυτοφάρμακα.
Και με συγχωρείτε, αλλά πια ανησύχησα. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ναι ανησύχησα. Ανησύχησα για μένα, για τον πατέρα μου, τους φίλους μου, τα παιδιά που θα φέρω
/..., ι ~ •. ι .• ι .• \ • ι
κάποια στιγμή σ' αυτό τον κόσμο μα πάνω από όλα ανησύχησα για τον τόπο μου. Για ένα τόπο που δεν ανήκει σε κανέναν μας, απλά τον δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.
Σκεφτείτε το λίγο αυτό ... λίγο. Τον δανειστήκαμε απ6 τα παιδιά μας .Με ποιο δικαίωμα τον καταστρέφουμε; Με ποιο δικαίωμα;
Άραγε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καλλιεργήσουμε τη γή μας; Δεν υπάρχει τρόπος να συνεργαζόμαστε με τη φύση και όχι να κηρύσσουμε πόλεμο εναντίον της. Ένα πόλεμο που χρόνια τώρα τον χάνουμε, ένα πόλεμο παράλογο, χωρίς τέλος, ενάντια σε εχθρούς που ούτε καν τους γνωρίζουμε. Οι περισσότεροι από σας είμαι σίγουρη έχετε κάνει ατέλειωτα ραντίσματα για πλήθος εχθρών στη βερικοκιά και στις άλλες καλλιέργειες, Ειλικρινά ας σηκώσουν το χέρι όσοι τους έχουν δει με ένα μεγεθυντικό φακό στο κτήμα τους, έστω όσοι έχουν δει μια φωτογραφία τους σε ένα γεωργικό περιοδικό. Είναι δυνατόν να κερδίσεις μια μάχη ενάντια σε ένα εχθρό που δεν ξέρεις πως είναι, πως πολλαπλασιάζεται, πως ζει;
Ποιος από μας θα πέταγε μια χειροβομβίδα στο σπίτι του για να σκοτώσει ένα κουνούπι που τον ενοχλεί; Γιατί αυτό κάνουμε, βομβαρδίζουμε στην κυριολεξία τα χωράφια μας με χημικά που όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο είναι πιο επικίνδυνα από τις χειροβομβίδες; Γιατί; Για 'Τον απλούστατο λόγο ότι αυτά δεν κάνουν κρότο, σκοτώνουν
όμως το ίδιο και όχι μόνο για την ημέρα που τα χρησιμοποιείς αλλά και για καιρό μετά. Μόνο που δεν σκοτώνουν αμέσως αλλά σιγά-σιγά και ύπουλα. Και το χειρότερο από όλα κανείς μας δεν ξέρει τι είναι τα φυτοφάρμακα. Πως δρουν, τι βλάβες προξενούv, πώς να προφυλασσόμαστε από αυτά και εμείς και αυτοί που καταναλώνουν τα προϊόντα μας.
Θα μου πείτε; Ποια λύση υπάρχει; Είμαι λίγο μικρή για να δώσω λύση σε τόσο σοβαρά θέματα. Όμως είμαι αρκετά μεγάλη για να κάνω κάποιες διαπιστώσεις .
. Διαπίστωση πρώτη: Οι εχθροί και οι ασθένειες των φυτών παρά τα ραντίσματα δεν μειώνονται, αντίθετα πολλαπλασιάζονται, με αποτέλεσμα να ραντίζουμε κάθε χρόνο με όλο και ισχυρότερα φάρμακα και μάλιστα για πρωτοεμφανιζόμενα προβλήματα.
Διαπίστωση δεύτερη: Ο πατέρας μου έπαψε να ραντίζει για τον κακό ανθονόμο και τον κακό τετράνυχο και «ώ του θαύματος» τα δένδρα δεν ξεράθηκαν και ούτε ο καρπός είχε πρόβλημα. .
Διαπίστωση τρίτη και τελευταία και ίσως και σημαντικότερη: Όλες οι προηγμένες χώρες συνεχώς αυξάνουν το ποσοστό των βιοκαλλιεργειών τους. Αυστρία, Ιταλία Ισπανία, Γαλλία, ΗΠΑ. ακόμα και η Αργεντινή με την Τουρκία βρήκαν διέξοδο στην παραγωγή τους με αυτό τον τρόπο καλλιέργειας. Εμείς γιατί όχι, εμείς γιατί αντιστεκόμαστε;
Δεν ήρθα να σας κάνω μάθημα, η ηλικία μου και οι γνώσεις μου άλλωστε δεν μου το επιτρέπουν. Απλώς αναρωτιέμαι και σας ζητώ να αναρωτηθείτε μαζί μου.
Τι; Κάτι πολύ πολύ απλό. Έχω δικαίωμα σα νέος άνθρωπος να ονειρεύομαι μια καλλίτερη ζωή; Έχω δικαίωμα να θέλω να ζω σε ένα τόπο καθαρό χωρίς τα δηλητήρια να καίνε τα σωθικά μου, έχω δικαίωμα να πίνω καθαρό νερό από τη βρύση του σπιτιού μου, έχω δικαίωνα να μην αγωνιώ κάθε φορά που βλέπω τον κόσμο να ετοιμάζεται για τα χωράφια λες και πάει στον πόλεμο, έχω δικαίωμα. να τρέχω ανάμεσα στα δένδρα χωρίς να κινδυνεύω να λιποθυμήσω;
Και επειδή ανάμεσά σας βλέπω και βουλευτές και δημοτικούς άρχοντες τους κοιτώ στα μάτια και μιλώντας εξ ονόματος όλων των νέων της Κορινθίας τους ρωτώ: Zητάμε πολλά; Μήπως δεν μας αξίζουν;

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ο Μαυρογιαλούρος και ο Γάιδαρος ή Πολιτικοί και Διαχρονικότητα

Ο Διηγηματικός αυτός σχολιασμός δημοσιεύθηκε σε τοπική εφημερίδα πριν τις εκλογές και αφιερώνεται εξαιρετικά σε αυτούς που διεκδικούν την Ηγεσία του ΠΑΣΟΚ

Ξύπνησα με πονοκέφαλο. Αυτό το βράδυ πρέπει να έχασα τόνους ιδρώτα στο στρώμα μου. Όλα ήταν βρεγμένα. Αν και έχω τη συνήθεια να μη σκεπάζομαι όταν κοιμάμαι, η ζεστή καλοκαιρινή βραδιά και η έλλειψη κλιματισμού μου δημιούργησαν τις ανυπόφορες συνέπειες. Ο ύπνος ήταν ανήσυχος και τα όνειρα σαν κινηματογραφικές ταινίες τρόμου που τα θυμάμαι ακόμα. Η ανησυχία μου στο αποκορύφωμα της. Άσχημη διάθεση και γίνεται ακόμη ποιο άσχημη όταν θυμάμαι ότι είναι η πρώτη μου μέρα στην Αθήνα μετά από ένα μήνα Αυγουστιάτικες διακοπές στα νησιά. Και δυστυχώς πρέπει να σηκωθώ και να ετοιμασθώ και για τη πρώτη μέρα μου στη δουλειά.

Σηκώθηκα παραπατώντας. Προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τα χθεσινοβραδινά μετά την απογευματινή επιστροφή μου. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν είχα βάλει τον ανεμιστήρα να δουλεύει που βρίσκεται μόνιμα δίπλα στο κρεββάτι μου. Τον ξέχασα αλλά γιατί; Το κεφάλι μου γυρίζει. Δυστυχώς με τις διακοπές το ψυγείο μου είναι άδειο. Δεν έχω να βάλω τίποτε στο στόμα μου. Αλλά την ασπιρίνη αν υπάρχει στο σπίτι θα την πάρω οπωσδήποτε. Και την πήρα.

Ευτυχώς που δεν είχε καθόλου κίνηση μέχρι το γραφείο και η οδήγηση ήταν εύκολη και χωρίς απρόοπτα. Παρότι καλός οδηγός η χθεσινή οινοποσία και ο άσχημος ύπνος μου είχαν μειώσει τις αντιδράσεις. Οινοποσία είπα και θυμήθηκα τη χθεσινή νύχτα. Είχα πάρει ένα τηλέφωνο την προτελευταία μέρα των διακοπών μου από την ιδιαιτέρα της ιδιαιτέρας κάποιας κας Δεινοπούλου υποψηφίας βουλευτή στη περιφέρεια μου να παρευρεθώ σε μία συγκέντρωση σε γνωστή ταβέρνα της περιοχής μου, όπου η υποψήφια θα ανέλυε το πρόγραμμα της, λες και το κόμμα στο οποίο η ίδια ανήκε δεν είχε πρόγραμμα ή θα μπορούσε να επιβάλλει το δικό της. Παραβρέθηκα μόνο και μόνο για να δω τους φίλους μου που μετά από ένα μήνα διακοπών τους είχα πιθυμήσει.

Η πλήξη και η ανία της συγκέντρωσης παρά λίγο να με οδηγήσει στον αλκοολισμό. Είμαι σχεδόν σαράντα χρονών και έχω παραβρεθεί σε πάμπολλες συγκεντρώσεις υποψηφίων παντός είδους με το ίδιο πάντα μοτίβο , την ίδια πεζή συμπεριφορά, την ίδια επίφαση οικειότητας και «ευαισθησίας» και τα ίδια αποτελέσματα για μένα. Να πίνω για να ξεχάσω που παραβρίσκομαι. Άλλωστε στις περισσότερες τέτοιου είδους συγκεντρώσεις το φαγητό και το πιοτό είναι τζάμπα, προσφορά κάποιου άγνωστου χορηγού. Το στήσιμο των συγκεντρώσεων , οι λόγοι των υποψηφίων και η συμπεριφορά τους εντός του χώρου της εκδήλωσης στη σχέση τους με τα κουκιά που παρευρίσκονται είναι ακριβώς τα ίδια. Ο συγχωρεμένος Φορντ ιδρυτής της γνωστής βιομηχανίας και εμπνευστής της εν σειρά παραγωγής βιομηχανικών προϊόντων θα ήταν πολύ υπερήφανος αν ζούσε και διαπίστωνε ότι οι ιδέες του θα έβρισκαν παντού εφαρμογή.

Έφθασα στο γραφείο. Η διάθεση μου δεν είχε παρουσιάσει καμία βελτίωση ούτε ακόμη και όταν κατέβασα ένα φραπέ σκέτο με δύο κουταλιές καφέ. Είχαν προκηρυχθεί εκλογές. Το έμαθα στη ξαπλώστρα μιας παραλίας της Κρήτης απολαμβάνοντας ήλιο, θάλασσα και κορίτσια γυμνόστηθα και με στριγκ. Μου τηλεφώνησε κάποιος φίλους βρισκόμενος στην ίδια φάση με μένα αλλά σε άλλη παραλία. Σκληρός κομματικός ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα για να βοηθήσει τον προεκλογικό αγώνα της παράταξης.

Κάθισα στο γραφείο μου, ούτε τα emails μου μπορούσα να διαβάσω. Χαμένη μέρα η σημερινή για τον εργοδότη μου. Αισθάνθηκα ότι τον εξαπατούσα. Δεν πειράζει, δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου και αύριο μέρα είναι και θα καθίσω και λίγο παραπάνω για να αναπληρώσω τις απώλειες από τη σημερινή ακεφιά μου. Ευτυχώς το μυαλό μου έστω και με αργούς ρυθμούς δούλευε και έχω την εντύπωση πως δούλευε και σωστά. Προκήρυξη εκλογών προχθές, εκλογές σε ένα σχεδόν σκάρτο μήνα. Ποιους βολεύει, προφανώς την Κυβέρνηση, ποιους άλλους ; Μα και βέβαια τους ήδη εκλεγμένους βουλευτές. Για τους νέους υποψηφίους ούτε λόγος, σε ένα μήνα δεν προλαβαίνουν ούτε το σχεδιασμό του προεκλογικού τους αγώνα. Χαμένα λεφτά αν διαθέσουν. Τα περί ανανέωσης του δυναμικού των κομμάτων , την αύξηση του ποσοστού των γυναικών και τα λοιπά που ευαγγελίζονται τα κόμματα τα εκλαμβάνω ως φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Άντε να έχουν τύχη και τα «λαμπερά πρόσωπα» που θα συνεισφέρουν ιδεολογικά στους κομματικούς μηχανισμούς κάνοντας τις διακοπές τους στο Μπαλί και στο Ντουμπάϊ.

Ένοιωσα να εξαπατώμαι. Ένοιωσα τη βίαιη παρέμβαση του κρατισμού στη πολιτική μου σκέψη και συμπεριφορά. Ένοιωσα ότι αγνοείται η θέληση μου και οδηγούμαι σε προκατασκευασμένες λύσεις ερήμην μου. Και το αποφάσισα άμεσα. Θα αγνοήσω τα πάντα. Δεν θα συμμετάσχω στο παιχνίδι εξαπάτησης μου. Δεν θα συμμετάσχω σε καμμία συγκέντρωση υποψηφίου. Θα αγνοήσω όλες τις κλήσεις στο κινητό μου είτε εμφανίζονται με την ένδειξη απόρρητη , είτε αφορούν άγνωστο σε μένα αριθμό.

Κτύπησε το τηλέφωνο, άγνωστος αριθμός, δεν το σήκωσα το άφησα να κτυπάει αδιαφορώντας για την ενόχληση που προκαλούσα στους συναδέλφους στο γραφείο. Η περιέργεια όμως με έτρωγε. Όχι ούτε τη δεύτερη φορά το σήκωσα και ήταν ο ίδιος αριθμός. Μπήκα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ στο site των άσπρων σελίδων του ΟΤΕ. Πληκτρολόγησα το νούμερο και περίμενα να ανακαλύψω τον κάτοχο του. «Δεν βρέθηκαν εγγραφές» απάντησε η μηχανή αναζήτησης. Ένα κύμα απογοήτευσης με συνεπήρε στιγμιαία. Η περιέργεια επέστρεψε δριμύτερη. Ο χθεσινοβραδινός όμως ύπνος με είχε σκοτώσει. Πήρα άδεια από τη δουλειά και σχετικά νωρίς επέστρεψα στο σπίτι για να κοιμηθώ. Έκλεισα το κινητό μου , όπως συνηθίζω όταν ξεκουράζομαι. Μετά από τρείς ώρες βαθύ ύπνου που με αναζωογόνησε και με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα άνοιξα το κινητό και βρήκα μήνυμα στον τηλεφωνητή μου παράλληλα με μία κλήση από το ίδιο τηλέφωνο.

Νίκο καλησπέρα, ο πρώην υπουργός κ. Ταδόπουλος τη Τετάρτη θα κάνει μια συγκέντρωση στο ξενοδοχείο δείνα. Ο Κώστας (το μικρό όνομα του Ταδόπουλου- οικειότητα που σκοτώνει) θα απευθυνθεί στα στελέχη του και τους πυρήνες του για να συζητήσουν τον προεκλογικό του αγώνα.

Δεν θυμάμαι να είμαι στέλεχος κανενός Ταδόπουλου και κανενός άλλου κομματάρχη άλωστε. Το μόνο που γνωρίζω για τον εαυτό μου είναι ότι είμαι μέλος του κόμματος του κ. Ταδόπουλου . Από πού κι ως που ο κύριος, με μικρό το κ, πρώην υπουργός μάλιστα, υποκαθιστά τη σχέση μου με το κόμμα μου; Η κτητική του συμπεριφορά που δυστυχώς λόγω της οικειότητας που εκπέμπει γίνεται αποδεκτή από τη πλειοψηφία, μήπως θέλει να μου πει; Στα παλαιότερα των υποδημάτων μου το κόμμα, εγώ βουλευτής θέλω να βγω. Δεν ξέρω αλλά σε κάθε εκλογές αισθάνομαι τον εαυτό μου σαν το κέντρο του κόσμου. Γιαυτό κι εγώ επειδή τα τέσσερα ενδιάμεσα χρόνια αισθάνομαι παραπεταμένος αποφάσισα να διαγράψω από τη σκέψη μου και να αρνηθώ τη ψήφο μου σε αυτούς που αισθάνομαι ότι με εξαπατούν.

Το κόμμα μου θα το ψηφίσω, άλλωστε θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο και προβληματισμένο πολίτη. Αλλά τη ψήφο μου θα τη δώσω σε αυτούς που η συμπεριφορά τους δεν θα θυμίζει Μαυρογιαλούρο και δεν θα ενοχλούν την αισθητική μου ούτε θα παραβιάζουν τον ιδιωτικό μου χώρο. Υπάρχει μια σκηνή μέσα στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον αείμνηστο Λάμπρο Κωνσταντάρα ,όπου ο πολιτικός που υποδύεται προβάροντας το λόγο του : “Αγαπητοί μου συμπολίτες, είμαι ευτυχής που αναπνέω το ζωοκτόνο... (διορθώνει) τον ζωογόνο αέρα της Πλατανιάς... Δεν είμεθα άνθρωποι των λόγων, είμεθα άνθρωποι των έργων... θα σας εξαφανίσουμε (διορθώνει) θα σας εξασφαλίσουμε... θα... θα... θα... σύνθημά μας είναι ένα.’’ (Ακούγεται ένα δυνατό γκάρισμα).

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Νικήτας Λιοναράκης : Μια ανορθόδοξη εκδοχή της πολιτικής δράσης.

Του Γιώργου Λιγνού

Δεν έχουν περάσει λίγα εικοσιτετράωρα από τότε που αποχαιρετίσαμε το Νικήτα Λιοναράκη. Τέτοιες στιγμές, όπως είναι φυσικό, θυμόμαστε ασήμαντες λεπτομέρειες, μικρά περιστατικά, ευτράπελα, ότιδήποτε μπορεί να μας γλυκάνει την πικρή γεύση του αποχαιρετισμού και να γαληνέψει τη ψυχή. Η σημασία της αναθύμησης των μικρών ασήμαντων περιστατικών είναι μεγάλη της στιγμές αυτές.
Όμως πέρα από τη ψυχολογική διάσταση της έχει και μια άλλη σημασία. Αυτήν της ανθρώπινης κατανόησης του προσώπου που αποχαιρετάμε. Η προσέγγιση δεν γίνεται με διθυραμβικές περιγραφές, ούτε με βαρύγδουπα κείμενα. Θέλει να αφουγκραστούμε ότι ακούσαμε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά από τον άλλο.
Ο Νικήτας ήταν ένας άνθρωπος που ξένιζε. Στο σύντομο αυτό σημείωμα θα προσπαθήσω να βάλω σε τάξη επιμέρους μνήμες 32 ετών που η χρονική τους αλληλουχία και η εξέλιξή τους αποκαλύπτουν, ελπίζω με σεβασμό, μια πολύ χαρακτηριστική του πλευρά. Αυτήν του πολιτικού ατόμου που διευρύνει την έννοια της πολιτικής πάνω στην οποία στηρίζεται.
Ας μου επιτραπεί η αναφορά σε μερικά περιστατικά ανεκδοτολογικού χαρακτήρα αλλά που αποδεικνύονται σοβαρά, ειδικά τώρα που επιχειρούμε να καταλάβουμε έναν φίλο που χάσαμε.
Ο Νικήτας, γυιός στρατιωτικού, εναντιώνεται στη Χούντα. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται, δικάζεται, φυλακίζεται. Κι όμως μετά την μεταπολίτευση εμφανίζεται με ένα Εσατζή στα γραφεία του ΚΚΕ εσωτερικού. Είναι δικός μας είπε. Αυτό το «δικός μας» δεν το καταλάβαμε τότε.
Είχε επίσης άπειρο κόσμο στους κομματικούς καταλόγους. Έφερνε ανθρώπους σε κομματικές συγκεντρώσεις απλά και μόνο επειδή έδειχναν ενδιαφέρον. Δε πίστευε σε διαδικασίες εισδοχής και τα στεγανά που τις προϋποθέτουν.
Σε αυτές τις πρώτες αιρετικές πρακτικές και απόψεις του και στη ώριμη δράση του των ΜΚΟ υπάρχει μια συνάφεια.
Τότε λειτουργούσε περισσότερο βιωματικά. Στο τέλος της σύντομης ζωής του λειτουργούσε πολιτικά. Πάντα όμως υπήρχε ο ίδιος πυρήνας. Ίσως ήταν από τους λίγους που υπερασπίστηκαν και με πράξεις την φράση «το πολιτικό είναι προσωπικό και το προσωπικό είναι πολιτικό».
Πολλές από αυτές τις πράξεις του κατακρίθηκαν. Πολλές ενόχλησαν. Ο γράφων ήταν ανάμεσα στους συχνούς επικριτές του. Όμως σε ένα μπορούμε να συμφωνήσουμε . Ο Νικήτας είχε άποψη, την υπερασπιζότανε, πλήρωνε το προσωπικό κόστος και δεν κρατούσε κακία.
Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις στο χώρο των ΜΚΟ, συζητώντας κατ’ ιδίαν του είπα «Μήπως εν τέλει και οι εταιρίες είναι εν δυνάμει ΜΚΟ» Απάντησε με εκείνη τη χαρακτηριστικά σοβαρή του έκφραση σηκώνοντας τον ώμο του «Φυσικά και είναι». Βέβαια η άποψη αυτή δεν διατυπώθηκε ποτέ δημόσια, ούτε πρέπει να θεωρηθεί σαν έγκυρη και επίσημη άποψη του Νικήτα. Είναι όμως δηλωτική του τρόπου και του θάρρους της σκέψης του.
Ξεκίνησε από τη λογική του κλειστού χώρου ενός μικρού Κομμουνιστικού κόμματος. Πίστεψε στη δυνατότητά του να επικοινωνήσει με υπερβαίνοντας τα στεγανά συγχωρώντας(;) ποιός ξέρει ατούς που τον κυνήγησαν. Πάλεψε για τη διεύρυνση των ορίων του κόσμου που θέλαμε να χτίσουμε. Συνάντησε τις ιδέες της κοινωνίας των πολιτών και των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, όπου εκεί έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Πίστευε στη δικτυακή λειτουργία. Αρνήθηκε επίμονα τη μετατροπή του Συντονιστικού της Καμπάνιας για τη Συνταγματική Αναγνώριση των ΜΚΟ σε δευτεροβάθμιο όργανο. Κατηγορήθηκε για αυτό. Οι επικριτές του δεν έβλεπαν ότι η άρνησή του ήταν πεποίθηση και όχι επιδίωξή του. Ο Νικήτας είχε το κεντρικό ρόλο στην Καμπάνια επειδή μόνο αυτός μπορούσε, επειδή ήταν ο σωστός άνθρωπος στο σωστό χώρο και χρόνο. Υπερέβη την πολιτική όχι αντιπαραθέτοντας το προσωπικό όπως συχνά κάνουμε όλοι όταν κουραζόμαστε από την ενεργό ανάμιξη. Βρήκε ένα δικό του καινούργιο δρόμο και τον έφερε στο προσκήνιο σε πανελλαδική κλίμακα.
Η πρόθεση του σημειώματος αυτού δεν είναι η αγιοποίηση. Δεν αρμόζει στον Νικήτα. Αν η επιτομή του φιλελεύθερου ανθρώπου του 18 αιώνα ήταν ο λιμπερτίνος, αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει στην εποχή μας. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι μαζί του.
Είμαι βέβαιος ότι θα βρει τον τρόπο να το νοιώσει.
Η κηδεία του ήταν μια ακόμα μαρτυρία του. Μας είχε όλους εκεί.
Μπράβο ρε Νικήτα !

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Για τον Νικήτα

Της Σεβαστής Χρηστίδου - Λιοναράκη

Ήρθες στη ζωή μου στις 16 Νοεμβρίου 1973 λίγο μετά που βγήκες από την ΕΣΑ.
Παλικάρι δυο μέτρα, ταλαιπωρημένο αλλά όχι ταπεινωμένο, έλαμπες στη μέση όλου του κόσμου και ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή, γιορτή που ξαναέζησα στη ζωή μου άπειρες φορές, γιατί όλα ήταν γιορτή μαζί σου, ήταν χαρά, ξεφάντωμα, ήταν δημιουργία.
Δένδρο αειθαλές, ανθισμένο με χιλιάδες μπουμπούκια ιδέες, επιθυμίες, οράματα, αναζητήσεις..
Από την πρώτη στιγμή το μυστικό σου απλώθηκε και κατοίκησε στο διαμέρισμα της Σκουφά.
Να αναπνέεις με το μυαλό, να σκέπτεσαι με την καρδιά, να ζεις με τις αισθήσεις σου.
Να έχεις ρίζες βαθιές, να πατάς γερά στη γη και να πετάς ψηλά, πολύ ψηλά.
Μου το τραγουδούσες σε όλες τις γλώσσες, με όλα τα χρώματα.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε ψηλά, λίγο ψηλότερα, και το εννοούσες.
Ψηλότερα έλεγες και από το αύριο, γιατί το αύριο δεν μας αρκεί για να ζήσουμε τη ζωή μας, μακριά έλεγες, μακριά να κοιτάμε όλο και πιο μακριά για να καταλάβουμε τον κόσμο.
Κι έτσι αγαπηθήκαμε κι εμείς πέρα από τα όρια του σήμερα ή του αύριο, με τους δικούς μας όρους, τη δική μας αλήθεια.
Δεν σου τσάκισα τα φτερά και δεν μου τσάκισες τα δικά μου.
Δεν σου έκλεψα τη ζωή και δεν μου έκλεψες τη δικιά μου.
Δεν ήθελα να σε κλειδώσω καλέ μου μόνο στο δικό μου όνειρο, δεν ήθελες να με δέσεις μόνο στη δική σου τροχιά. Να ζούμε θέλαμε και να αγαπιόμαστε. Και το κάναμε.
Χιλιάδες φορές σε πλήγωσα και με πλήγωσες, χιλιάδες φορές είπαμε και οι δυο «εγώ και όχι εσύ», «γιατί εσύ κι όχι εγώ», χιλιάδες φορές βγάλαμε τα ακονισμένα μας μαχαίρια, τροχισμένα αδέξια από ένα βλέμμα, μια λέξη, μια απουσία, ένα παράπονο και χιμήξαμε με ορμή ο ένας στον άλλο, «θα σε κατασπαράξω για να με κατασπαράξεις» φωνάζαμε βουβοί στη κρυφή γλώσσα των ζευγαριών, αλλά η αγάπη περίσσευε πάντα και αυτή μας έδειξε το δρόμο, μάθαμε να μαζεύουμε τις ακίδες μας σιγά-σιγά, και να τις κάνουμε πλοκάμια βελούδινα να μας αγκαλιάζουν, να μας ενώνουν και να μην πονάμε ο ένας τον άλλον.
Δεν σε πρόσβαλα και δεν με πρόσβαλες ποτέ.
Δεν με πρόδωσες και δεν σε πρόδωσα ποτέ.
Κι έτσι φτάσαμε 34 χρόνια μετά να μου λες στην ταράτσα της Ξανθίππου πριν 20 μέρες ένα βράδυ «είναι πηγή ζωής για μένα να συζητάω μαζί σου» και να μοιραζόμαστε το παγωμένο καρπούζι σαν να μοιραζόμαστε το πολύτιμο κόκκινο της καρδιάς.
Εάν όλα αυτά δεν είναι ο θρίαμβος της αγάπης, τότε τι είναι;
Ναι, καλέ μου εμείς το ζήσαμε το μεγαλείο της αγάπης και σε ευγνωμονώ για αυτό.
Τότε στη Σκουφά τα πρωινά σε έλουζα και σε χτένιζα και σου διάβαζα τον Μικρό Πρίγκιπα,
Και σε φώναζα Μικρέ μου Πρίγκιπα.
Και μου’ λεγες εάν δεν μπορείς να πεις με λόγια αυτό που θέλεις ζωγράφισε το με ένα άνθος.
Κι εγώ, σου χάρισα την Μυρσίνη.
Και όταν σου έλεγα να προσέχεις καλέ μου ο χείμαρρος σου να μην πνίξει το βλαστάρι μας, μου έλεγες να σου το λέω ξανά και ξανά για να προσέχεις. Και μάζευες τη σκιά σου και άνθισε η Μυρσίνη και ντύθηκε ό,τι πιο δικό σου, ό,τι πιο δικό μου, ούτε δική σου, ούτε δική μου.
Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα
Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα
Μικρέ μου Πρίγκιπα για πάντα.

Παρασκευή ξημερώματα, δύο μέρες μετά που έφυγες.

Φίλε Νικήτα

του Γιώργου Λιγνού

Συγχώρα μας για τον αποχαιρετιστήριο τούτο λόγο.
Γνωρίζουμε ότι ποτέ δε σου άρεσαν στημένες καταστάσεις.
Απεχθανόσουνα τις συμβάσεις αλλά προσπαθούσες να επικοινωνήσεις με τους συμβατικούς.
Προκαλούσες με τους αχαλίνωτους οραματισμούς σου.
Μας τρόμαζες με την παράτολμη βεβαιότητά σου ότι οι στόχοι που παλεύαμε θα υλοποιηθούν.
Μας ξεβόλευες όταν μας αποκάλυπτες πως αυτό που μαζί είχαμε πιστέψει ήταν πεθαμένο.
Βαθιά αιρετικός και ανατρεπτικός αλλά καθόλου άδικος με τους ανθρώπους που διαφωνούσες.
Η βεβαιότητα για την ορθότητα των απόψεών σου συνοδευόταν από μια ηπιότητα στο τρόπο που τις παρουσίαζες.
Η απελπιστική σου ηρεμία και σιγουριά μας έσπαγε τα νεύρα. Κι όμως στο τέλος, μετά από ένα μήνα, ένα χρόνο ή πολλά χρόνια, αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι αυτό που έλεγες έκρυβε μέσα του μια αλήθεια.
Λάτρης της καλής παρέας αλλά εχθρός του χαβαλέ.
Απολάμβανες αλλά ήθελες να μοιράζεσαι με τους φίλους σου.
Η πληθωρικότητά σου μας έκανε να πιστέψουμε ότι ένας πραγματικά δύσκολος στόχος ήταν απλός περίπατος. Είχες το χάρισμα να παροτρύνεις χωρίς να τρομάζεις.
Νικήτα,
Τα τελευταία 35 χρόνια μοιραστήκαμε πολλά μαζί.
Χανόμαστε, αλλά όταν ξαναβρισκόμαστε είχαμε πάντα την αίσθηση ότι συνεχίζαμε την ίδια διαδρομή που ξεκινήσαμε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης..
Ποτέ σου δεν επικαλέστηκες την δράση σου τα χρόνια της δικτατορίας.
Η πίστη σου ότι ακόμα και οι ΕΣΑτζήδες που εκπροσωπούσαν τις μαύρες μνήμες τις δικτατορίας, μπορούσαν να συμφωνήσουν μαζί μας, ακόμα και σήμερα μας βάζει σε γόνιμες σκέψεις.
Όταν εμείς ικανοποιούμασταν με την ολότητα του μικρόκοσμου, εσύ διεκδικούσες την ολότητα του μακρόκοσμου.
Σε ενοχλούσε η επίκληση προκατασκευασμένων διαχωριστικών γραμμών.
Πάλευες για το ξεπέρασμά τους.
Αν και ανδρώθηκες πολιτικά μέσα σε κλειστές δομές επέλεξες να κυνηγήσεις το όραμα της ανοικτής κοινωνίας των πολιτών.
Η φιλίες σου ήταν ζωντανή μαρτυρία της αντιπάθειάς σου για στεγανά τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο βίο, στην ίδια μας τη ζωή.

Νικήτα, εμείς οι παλιοί σου φίλοι δεν μπορούμε να σου υποσχεθούμε τίποτε.
Θα ήταν ανούσιο και ψεύτικο.
Όμως να ξέρεις πως περνώντας στην αντίπερα όχθη, μας προσφέρεις μια ακόμα βοήθεια. Μας βοηθάς να τοποθετήσουμε στο χώρο της ζωντανής μνήμης κομμάτια από τη ζωή που μοιραστήκαμε μαζί και κινδύνευαν από τη λήθη και τη ρουτίνα.
Σε ευχαριστούμε για ότι μας έδωσες. Σε ευχαριστούμε που μας συντρόφεψες μέχρις εδώ σε αυτό το ταξίδι.
Θα τα ξαναπούμε
Καλή μας αντάμωση.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Δημόσιος και Ιδιωτικός Χώρος

Προσπαθώ να διαφυλάξω την ιδιωτικότητα μου ως κόρη οφθαλμού. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το απόρρητο των προσωπικών μου δεδομένων, αλήθεια για ποιο απόρρητο συζητάμε στην εποχή που ζούμε, αλλά ο πνευματικός και φυσικός μου χώρος. Ο πνευματικός μου κόσμος δυστυχώς για μένα είναι ευμετάβλητος και εξανδροπίζεται συνέχεια και μάλλον εύκολα. Ο φυσικός μου χώρος στηρίζεται στην ανάγκη. Και στις δύο περιπτώσεις οι εξωγενείς παράγοντες με αιχμαλωτίζουν και με κατευθύνουν παρά τη θέληση μου.

Χθες που βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου για να χαλαρώσω πριν κοιμηθώ πίνοντας ένα τελευταίο ποτήρι με κρασί και κοιτάζοντας τη λεωφόρο κάτω από το σπίτι μου, ορισμένοι προβληματισμοί που μου δημιουργήθηκαν αρνήθηκαν τη χαλάρωση μου. Η λεωφόρος και η πόλη που αντικρίζω είναι Δημόσιος χώρος και το μπαλκόνι μου ιδιωτικός. Όλη όμως αυτή η ασχήμια και το κιτς που βλέπω προσπαθώντας να χαλαρώσω εισβάλει βίαια στην ιδιωτικότητα μου. Ποιος με ρώτησε για τη δημιουργία αυτού του άσχημα για μένα δομημένου περιβάλλοντος μου; Κι αν με ρωτούσε τι θα είχα να προτείνω; Προφανώς κάτι που θα μού άρεζε εμένα σήμερα και όχι υποχρεωτικά αύριο, αλλά και που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα άρεζε στον Γιώργο που μαζί με μένα χαλαρώνει στο διπλανό μπαλκόνι. Άραγε ποια είναι τα όρια μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού; Ιδιωτικός χώρος είναι το σπίτι μου με κλειδωμένες τις πόρτες; Αλλά και αυτό το αγόρασα έτοιμο και δεν έχω τη οικονομική δυνατότητα να πραγματοποιήσω μετατροπές που θα κάλυπταν τις απαιτήσεις μου. Άλλωστε για πόσο;

Ποια είναι στη πραγματικότητα, αν αυτή υπάρχει, τα όρια μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού; Μπορούν οι δύο χώροι να συνυπάρξουν; Και αν ναι τι μου λείπει εμένα και δεν μπορώ να τα καταφέρω; Στον ιδιωτικό μου χώρο όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις μπορώ να επεμβαίνω, στον Δημόσιο όμως καθόλου. Μου έχουν στερήσει το δικαίωμα της συμμετοχής και μου παραχωρούν κάποιο δικαίωμα του να ελπίζω τη παραμονή των όποιων εκλογών. Ο Δημόσιος χώρος έχει καταλήξει να είναι ένα πεδίο άσκησης της κρατικής βίας αφού το Δημόσιο δυστυχώς έχει ταυτιστεί με το κράτος. Είμαι δέσμιος της δημοκρατίας που ανακαλύφθηκε για να προσφέρει στο πολίτη, αλλά εφαρμόστηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πονηρών. Ή μήπως προσπαθώντας να διαφυλάξω τον ιδιωτικό μου χώρο μετατρέπω τη Δημοκρατία σε Αριστοκρατία;

Προσπαθώντας να διαφυλάξω ότι έχει απομείνει από τους πάλαι ποτέ καθαρούς προβληματισμούς μου και ψάχνοντας να βρω το λόγο της ύπαρξης μου μετατρέπω μια κάποια μεταφυσική θεώρηση των τεκταινομένων γύρω μου σε πραγματικότητα. Αλλά ποια πραγματικότητα; Δυστυχώς αυτή που μου επιβάλλει ο Δημόσιος χώρος στον οποίο λειτουργώ. Και μάλιστα επιλέγω πάντα τη λάθος πλευρά των γεγονότων. Τελικά μήπως δεν φταίω εγώ; Είναι δυνατόν το κόλλημα στη λάθος πλευρά να μην οφείλεται σε μένα; Μήπως ζω με τις αναμνήσεις κάποιου άλλου; Είμαι αλήθεια τόσο άτυχος; Μήπως πρέπει να μεταβάλλω τον ιδιωτικό μου χώρο σε χώρο εικονικής πραγματικότητας;

Αντιλαμβάνομαι τη παρακμή του Δημόσιου χώρου , αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να αποδράσω και να βρω καταφύγιο στην ιδιωτική μου ζωή. Θεωρώ ότι ο Ιδιωτικός χώρος είναι αντιγραφή μιας φθηνής απομίμησης του Δημόσιου χώρου. Η σημερινή δυναμική κοινωνία στην οποία το χρήμα, η φήμη και η κοινωνική αναγνώριση αποτελούν τις υπέρτατες αξίες με συνθλίβει. Θα μπορούσα να εκλάβω το Δημόσιο χώρο σαν γένος αρσενικού και τον Ιδιωτικό χώρο γένος θηλυκού. Μήπως όμως οι εμμονές μου αυτές με οδηγούν στο περιθώριο της Κοινωνίας ή στη κατηγορία των μειονοτικών ατόμων; Το δυσδιάκριτο μεταξύ των ορίων της «δημόσιας σφαίρας» του Habermas και του ιδιωτικού βίου εντείνεται λόγω της αναπαραγωγής των δομών του δημοσίου βίου στον ιδιωτικό. Αναπαραγωγή που εντείνει ο μεγάλος όγκος άχρηστων πληροφοριών με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Ο πυρήνας της προσωπικότητας μας μεταλλάσσεται. Το δικαίωμα στην ενημέρωση γίνεται μπούμερανγκ. Τα ΜΜΕ έχουν μετατρέψει την είδηση σε κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον έχει μετατραπεί σε κακώς εννοούμενη κοινωνική κριτική. Θέσεις δεν υπάρχουν ούτε προβάλλονται. Τελικά, στην εποχή της πληροφορίας ποιός αποφασίζει τι είναι πληροφορία;

Άραγε πόσο Δημόσιος είναι ο Ιδιωτικός χώρος και πόσο Ιδιωτικός ο Δημόσιος; Μήπως καταντά σκάνδαλο η αλληλοδιείσδυση τους; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την προστασία της προσωπικότητας; Πού τελειώνει ο δημόσιος βίος και πού ξεκινά ο ιδιωτικός; Ο καθορισμός των ορίων θα ήταν κάποια λύση; Αλλά ποιος θα τα καθορίσει; Μήπως όμως βρισκόμαστε «λίγο πριν» το τέλος των δύο χώρων όπως τους ξέρουμε τώρα ;

Οι Πολιτισμοί πεθαίνουν , όπως και οι άνθρωποι, και δεν ανασταίνονται. Καταντούν μελαγχολικά ερείπια που προσφέρουν νοσταλγία αν δεν αξιοποιηθούν σωστά. Ο μόνος τρόπος αξιοποίησης που υπάρχει είναι η μάθηση και η εμπειρία. Ίσως ο επτάλογος του Γερμανού φιλοσόφου Μάγιερ-Άμπιχ με τον οποίο έκλεισε την ομιλία του ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου στο Πύργο στις 02.09.07 αποτελεί μια κάποια λύση :1. Νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου2. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για την οικογένεια και τους φίλους μου 3. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου αλλά και για το έθνος μου 4. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου και το έθνος μου αλλά και για όλους τους λαούς της Γης 5. Νοιάζομαι όχι μόνο για όλους τους ανθρώπους σήμερα αλλά και για τις περασμένες και επόμενες γενιές. 6. Νοιάζομαι όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά και για κάθε έμβιο ον και στοιχείο της Γης. 7. Νοιάζομαι για τα πάντα.