Διαπραγμάτευση : δια- + πραγμάτευση < πράγμα
Δια: όπως διαφωνώ ,
διαφάνεια κλπ.
Πραγμάτευση : η ενδελεχής και σε βάθος εξέταση ενός θέματος
Πράγμα : κάθε αντικείμενο, κάθε τι που μπορούμε να το
αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας
Η Διακυβέρνηση λοιπόν μιας τοπικής κοινωνίας είναι πράγμα;
Το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας μπορεί να υποθηκεύεται ως διαπραγματεύσιμο
αγαθό; Η αντικειμενικότητα προς χάριν
της πολιτικής πήγε περίπατο; Ποιοι είμαστε εμείς οι οποίοι έχοντας άποψη επί
παντός επιστητού επιβάλλουμε τεχνητούς όρους και επίκτητες συμμαχίες ,
διαπραγματευόμενοι τη πολιτική μας ύπαρξη; Και ποια εν τέλει είναι η πολιτική
μας ύπαρξη όταν αγνοεί τη θέληση της Κοινωνίας των Πολιτών; Εκτός αν είμαστε οι
Πεφωτισμένοι, οι ελέω θεού χαρισματικοί , που στο όνομα του χαρίσματος μας αγωνιζόμαστε
για τη πολιτική και κοινωνική μας επιβίωση.
Είναι όμως αυτό το ζητούμενο σε μια κοινωνία μικρομεσαίων
που η κρίση τη τσάκισε και ο αγώνας υπό τη μορφή του μαρξιστικού κακεκτύπου δεν
έχει εφαρμογή ;
Είναι ο λόγος μας που αρθρώνεται πειστικός ή ο πολίτης μας
αντιλαμβάνεται ως μία από τα ίδια;
Επιλέξαμε να μη συμπορευτούμε με πρόσωπα, αλλά πολιτικές.
Όπως Πόλη, Πολίτης, Πολιτισμός κλπ. Αλλά ποιοι καθορίζουν τις πολιτικές;
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι πολίτες που διαθέτουν ένα στοιχειώδη πολιτισμό και
λειτουργούν σε μια συγκεκριμένη πόλη…. Ο Πολιτισμός όμως δεν είναι πράγμα και
δεν είναι διαπραγματεύσιμος. Ο Πολιτισμός είναι στάση ζωής. Ποιοι είμαστε εμείς που στο όνομα μιας
υποκειμενικής αλήθειας θα επιβάλλουμε τις απόψεις μας;
Οι κοινωνίες πλέον δεν στηρίζονται στους ILLUMΙNATI. Αυτοί δυστυχώς για εμάς που τους ψηφίζαμε κάποτε,
βρίσκονται ή θα βρεθούν έγκλειστοι στο Κορυδαλλό ή στα πέριξ του. Οι ιδεολογίες
κατάρρευσαν υπό το βάρος της επιβίωσης και της καθημερινότητας. Οι πολιτικές
θεωρούνται πλέον ως μέσο επιβίωσης κάποιων περίεργων. Τα πολιτικά
μικροσυμφέροντα δεν μπορούν να αναδειχθούν. Η κοινωνία βρίσκεται στα όρια της.
Τα θα .. και οι πρακτικές του παρελθόντος απόθαναν. Οι πατερούληδες μας
τελείωσαν.
Ο λόγος πλέον δεν είναι «πολιτικός». Ο λόγος ανήκει στους
πολίτες. Αλλά ποιος τους ρωτά και αν απαντούσανε ποιος θα τους άκουγε; Οι
παραδοσιακές μορφές προεκλογικού αγώνα μας τελείωσαν. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν
και συνεχίζουν να το εφαρμόζουν
πλησιάζουν τα όρια της γραφικότητας και πολλές φορές τα υπερβαίνουν. Μα
είναι δυνατόν στη σημερινή κατάσταση να επιβιώνουν οι Μαυρογιαλούροι
οποιουδήποτε χρώματος και χροιάς; Αν ναι
δεν βλέπω το λόγο να αγωνιζόμαστε, αν όχι θα πρέπει να ξεχάσουμε τις πρακτικές
του παρελθόντος και να τους τοποθετήσουμε στο μικρό μαύρο κύκλο στο κέντρο του στόχου της σκοποβολής.
Η εποχή των Μαυρογυαλούρων και των ομοίων τους πέρασε
ανεπιστρεπτί. Η κοινωνία ακολουθώντας τις επιταγές καλές ή κακές της
παγκοσμιοποίησης προχωρά με γοργά βήματα στο μέλλον. Το μέλλον, που κάποιοι
τεχνητά το αγνοούν ή το λοιδορούν, αρνούμενοι τη φυσιολογική εξέλιξη των
πραγμάτων. Δυστυχώς για αυτούς που επιδιώκουν να προστατεύσουν τα «κεκτημένα» η
επανάσταση δεν αφορά πλέον τα μέσα παραγωγής, αλλά το θυμικό και τη ψυχή των
πολιτών.
Οι πολίτες δίνουν κύρος στην πολιτική και όχι η πολιτική στους πολίτες.
