Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
απελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Ένα παιδί ταξιδεύει…

Θύμισες και όνειρα μιας άλλης, αλλά όμως ίδιας εποχής

Η υγρασία στη πόλη του Βόλου, πέντε η ώρα, το πρωί σε πιρούνιαζε για τα καλά. Ο ήλιος θα καθυστερούσε ακόμη να γλυκάνει με τη παρουσία του το ανοιξιάτικο αυτό πρωινό. Η άμαξα μας περίμενε έξω από το σπίτι. Τα χαιμαλιά του αλόγου κροτάλιζαν καθώς αυτό κουνούσε το κεφάλι του. Τα φανάρια δεξιά και αριστερά στο μπροστινό μέρος της άμαξας μας βοήθησαν να βάλουμε τα μπαγκάζια μας στη θέση δίπλα στον αμαξά . Βοηθώντας το μικρό αδερφό μου βολευτήκαμε με δυσκολία λόγω του βίαιου πρωινού μας ξυπνήματος. Οι γονείς μας κάθισαν απέναντι και το μικρό μας ταξίδι προς το σταθμό του τρένου μόλις ξεκίνησε.

Η σούστα έτριζε στους έρημους δρόμους της πόλης γεμίζοντας με τους ήχους της τα κενά από το διακοπτόμενο κλοπ κλοπ των πεταλωμένων ποδιών του αλόγου. Οι ρομαντικοί θόρυβοι κάποιες στιγμές διακόπτονταν από τη βιαιότητα που το καμουτσί από βούνευρο πλαταγίζοντας στον υγρό αέρα του πρωινού πλήγιαζε τα καπούλια του ζώου. Ντίμι ντορή ούρλιαξε ο αμαξάς στη παρατήρηση του πατέρα μου ότι αργούμε και θα χάσουμε το τρένο. Και δώστου καμουτσικιές στο άλογο. Ένοιωθα τη ψυχή μου να πληγώνεται από τα χτυπήματα, τη καρδιά μου να σκιρτά από την άγρια πραγματικότητα της καθημερινότητας.

Θυμήθηκα τον Φαέθωνα που με την άμαξα του που την έσερναν τέσσερα φτερωτά άλογα προσπάθησε να ταξιδέψει στον πατέρα του Ήλιο για να μάθει την αλήθεια για τη καταγωγή του. Την αναζήτηση της αλήθειας τη πλήρωσε με τη ζωή του. Το ντιγκ ντογκ από το ποδοκίνητο καμπανάκι του αμαξά με επανέφερε στη πραγματικότητα. Οι σκέψεις και οι συνειδησιακές μου ενστάσεις χάθηκαν μέσα στην ομίχλη του πρωινού. Ο θόρυβος που έκαναν οι τροχοί προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις λακκούβες των χωματόδρομων με επανέφεραν για τα καλά. Μάλλον ξύπνησα και κατάφερα να δω μέσα στην αχλή το φωτισμένο κτίριο του σταθμού καμιά κατοσταριά μέτρα μπροστά μας. Κατάφερα να δω και τη κίνηση της πόλης που από το σπίτι μέχρι εδώ. ενώ μέχρι τα τώρα έδειχνε να κοιμάται μαζί με τους ανθρώπους της. Άμαξες που έρχονταν και φεύγαν. Κόσμος που ξεφόρτωνε και κουβαλούσε. Άνθρωποι και ζώα σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι έντασης και άγχους.
Η οτομοτρίς ήταν εκεί και μας περίμενε. Ο πατέρας μου όπως συνήθιζε είχε από μέρες βγάλει τα εισιτήρια. Δεν ήταν άνθρωπος της τελευταίας στιγμής. Το κάθε ταξίδι μας ήταν μια γιορτή που η προετοιμασία της ξεκινούσε αρκετές μέρες ποιόν πριν. Μέρες γεμάτες χαρά και άγχος στην ίδια δοσολογία. Είχα το παράπονο από μικρός να δω τον τρόπο που αγόραζε τα εισιτήρια. Πάντα είχε αυτά τα καφέ καρτελάκια από μέρες , όπου ένας περίεργος με καπέλο και στολή που έμοιαζε με αξιωματικό, ενός άλλου στρατού, μέσα στο τρένο τα τρυπούσε με κάτι που έμοιαζε με πένσα. Το μόνο που μπόρεσα να διακρίνω ήταν μια ατέλειωτη ουρά σε κάτι που έμοιαζε με περίπτερο και υπέθεσα ότι εκεί γινόταν το αλισβερίσι χρημάτων και εισιτηρίων.

Όπως πάντα φτάνοντας στη θέση μας, ξεκίνησε η μάχη με τον αδερφό μου για τη θέση δίπλα στο παράθυρο. Πάντα κέρδιζα βέβαια τη θέση που έβλεπε προς τη κατεύθυνση της διαδρομής μας. Πάντα αυτός κέρδιζε την θέση απέναντι μου που έβλεπε προς τα πίσω, αλλά και αυτός σε παράθυρο. Θα είχα τώρα να υποφέρω στην αρχή του ταξιδιού τα ξεσπάσματα της τσατίλας του, που θα εκδηλώνονταν με αρκετές κλωτσιές στα καλάμια μου, δήθεν προερχόμενες από το κούνημα του τρένου. Ας είναι όμως, είχα κερδίσει κάποιες στιγμές απόλυτης απόλαυσης με τον ιδρώτα μου, αλλά και λίγο πόνο.

Σα τετραμελής οικογένεια είχαμε όλοι βολευθεί σε μια τετράδα αντικριστών θέσεων και εν μέρει διατηρούσαμε την ησυχία μας, αν μπορούσε να ειπωθεί κάτι τέτοιο μέσα σε αυτόν τον πανζουρλισμό και την υστερία που επικρατούσε μέσα κι έξω από το τρένο. Ο πατέρας του Φαέθωνα άρχισε να ξεμυτά ντροπαλά χαρίζοντας μου ένα μικρό φως, που προσπαθεί με πολύ κόπο να ξεπεράσει τους αχνούς της υγρασίας και τα σκοτάδια των ψυχών των ανθρώπων και των ζώων που στοιβάζονται σε κάτι που λέγεται μέσο μαζικής μεταφοράς. Άνθρωποι βασανισμένοι, πάπιες και κοτόπουλα, γάτες και σκύλοι, όλοι μαζί και μόνοι περιμένουν ανυπόμονα σαν σε ρωμαϊκή αρένα το σφύριγμα του σταθμάρχη για την αναθέρμανση των ελπίδων και των οραμάτων τους.

Ο Στρατηγός με το στρόγγυλο ταμπελάκι όρθιο στο χέρι σφυρίζει. Η οτομοτρίς ξεκινά αγκομαχώντας. Βόλος- Καλαμπάκα έγραφε απέξω. Το ταξίδι μου για τη Καρδίτσα ξεκινά. Οι ετοιμασίες μιας βδομάδας για την οικογένεια βλέπουν καθαρά πλέον τον προορισμό τους. Εγώ θέλω να συναντήσω τις εμμονές μου στα πρόσωπα των θειων μου και στα παιχνίδια με τα ξαδέλφια μου. Το κούνημα με νανουρίζει αλλά δεν κοιμάμαι σαν τον αδελφό μου. Ευτυχώς γλυτώσανε τα καλάμια μου. Το πρόσωπο μου κολλημένο στο τζάμι τρέμει στο ρυθμό που μου επιβάλλει το τρένο. Το φώς του ήλιου που αρχίζει να ανακτά τη δύναμη του, μου δίνει τη δυνατότητα να αντικρίζω εικόνες που τροφοδοτούν τη φαντασία μου και ενισχύουν την απομάκρυνση μου από το εσωτερικό περιβάλλον. Η ομαδική ψυχοθεραπεία δεν μου ταιριάζει.

Αφήνουμε τα τελευταία σπίτια της πόλης με τα αγουροξυπνημένα πρόσωπα που τρέχουν όπως όπως για τις δουλειές τους. Οι λίγες άσφαλτοι και οι χωματόδρομοι αντικαθίστανται από τα χωράφια και τους καρόδρομους. Τα στάχυα σα χλόη ακόμα και τα καπνά παίρνουν τη θέση των σπιτιών. Ο Θεσσαλικός κάμπος ξεκινά. Τα βόδια, τα γελάδια και τα πρόβατα παίρνουν την θέση των ανθρώπων. Το τρένο ξεφυσά σε αυτή τη θάλασσα του πράσινου. Οι στάσεις συχνές. Κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει. Οι στρατηγοί των σταθμών διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Η φύση ασφυκτιά κάτω από το βάρος των συνειδήσεων μας. Η μοναξιά της ενοχλείται από την αναίδεια μας. Παράθυρα ανοίγουν. Τσιγάρα ρίχνονται έξω, χαρτιά και περιτυλίγματα ψάχνουν τον προορισμό τους σιμά στη γραμμή του τρένου. Κόκαλα από τα παιδάκια και τα κοτόπουλα αναζητούν τους σκύλους του κάμπου.

Ποτέ δεν κατάλαβα στα συχνά ταξίδια μου με το τρένο, στην ίδια πάντα διαδρομή, όλους αυτούς που ανέβαιναν στο σταθμό «Λατομείο» και κατέβαιναν στο Αερινό, γιατί θα έπρεπε να τρώνε κεφτεδάκια και κοτόπουλα στη διάρκεια μιας πεντάλεπτης διαδρομής και κατεβαίνοντας, στη καλύτερη περίπτωση να μας άφηναν σα λάφυρα τα αποφάγια τους. Ίσως να είναι η επίδειξη μετά από τόσα χρόνια στέρησης . Ίσως το τρένο να είναι ο μόνος νεκρός χρόνος της ζωής τους πριν την ολημερία στα χωράφια. Ίσως κάτι άλλο, που δεν μπορώ να το καταλάβω. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει το εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον του κάθε ατόμου και να ερμηνεύσει συμπεριφορές. Αυτός που θα ισχυριστεί ότι διαθέτει αυτό το χάρισμα ή θεός είναι ή κάποιος μακρινός έστω συγγενής του.

Η διαδρομή συνεχίζεται, οι εικόνες παραμένουν ίδιες, οι σκέψεις αλλάζουν, τα καπνά διαδέχονται τα στάχια, τα βόδια τα πρόβατα, οι επιβάτες τους επόμενους, μα η φαντασία μου δίνει φτερά και με απογειώνει. Δεν ψάχνω να βρω τον πατέρα μου σα το Φαέθωνα, τον έχω άλλωστε δίπλα μου, αλλά ψάχνω την ακριβή θέση μου στο περίγυρο του ταξιδιού μου. Θυμάμαι το τραγούδι των ΠΟΛ που πρόσφατα άκουσα. Ψάχνω να βρω τον φίλο μου, τον όποιον φίλο μου. Η παιδεία μου και η αισθητική μου παρότι είμαι μικρός δεν μου επιτρέπουν να ξεπουλώ το ρομαντισμό μου. Τη στιγμή της συνάντησης του ορθολογισμού με το συναίσθημα και μετά το μεγάλο μπαμ της σύγκρουσης, από τα συντρίμμια αναδύεται η φαντασία και το όνειρο.

Φτάνουμε στο Δεμερλή. Με τα παιδικά μου μάτια ο απόλυτος σταθμός τουλάχιστον της περιφέρειας μας. Μα δεν είχα δει άλλους. Βλέπω δίπλα μου γραμμές, πολλές γραμμές στο πλάτωμα του σταθμού, δεν μπορώ να τις μετρήσω. Περνάει μπροστά μου ένα εμπορικό τρένο. Αρχίζω να μετρώ τα βαγόνια, μα γρήγορα απογοητεύομαι, όχι γιατί δεν ξέρω να μετράω, αλλά γιατί βαριέμαι. Αθήνα- Γευγελή, Φέρραι- Αθήνα, τα μεγάλα τρένα περνούν. Όριαν Εξπρές. Χλιδή. Εστιατόρια, κουκέτες, γυναικάρες, ποτά, έρωτες, φόνοι. Το τρένο αδειάζει. Το τρένο ξαναγεμίζει. Τους μεροκαματιάρηδες του κάμπου αντικαθιστούν οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς. Οι φτωχοί χωριάτες της επαρχίας περιμένουμε τους πρωτευουσιάνους και τους συμπρωτευουσιάνους. Και αυτοί δεν μας χαλάνε το χατίρι. Συγχρωτίζονται μαζί μας, ίσως από ανάγκη, ίσως από νοσταλγία για τη καταγωγή τους. Οι γραβάτες και τα ταγέρ διαδέχονται τα κεφτεδάκια και τα μπουτάκια κουτόπουλου. Αλλά σκέφτομαι και γελώ όταν οι μεγαλόσχημοι κύριοι και κυρίες από τον επόμενο σταθμό στις Σοφάδες θα πρέπει να συνυπάρξουν με τα κεφτεδάκια και τα παϊδάκια που θα επανέλθουν δριμύτερα.

Οι τρεις ώρες του ταξιδιού μας, σημείο αναφοράς για τις μέχρι και τα τώρα μετά σχεδόν σαράντα χρόνια μετακινήσεις μου, σε λίγο τελειώνουν. Πλησιάζουμε στη Καρδίτσα μετά από μια σύντομη για μένα διαδοχή κοτόπουλων ζωντανών ή ψημένων και γραβατών, στους λίγους σταθμούς που απόμειναν μέχρι το τέλος της διαδρομής μας. Οι άμαξες περιμένουν υπομονετικά στο σταθμό την άφιξη της οικογένειας. Η μαμά κι ο μπαμπάς σέρνουν τις αποσκευές μας, ενώ εγώ σέρνω ένα έξαλλο αδερφό που έχοντας εγκαταλείψει από ώρα τα καλάμια μου εκτονώνεται στο πάνω από αυτά σώμα μου ρίχνοντας κλωτσιές στα μπούτια μου και μπουνιές στο στήθος μου. Η πινακίδα γράφει ΣΕΚ και κάτω από αυτή το άλογο της άμαξας που επιλέξαμε εκτονώνει την υγρή ανάγκη του τουλάχιστον για πέντε λεπτά. Η λίμνη Πλαστήρα τώρα δημιουργείται.


Υ.Γ.1 Η κοινωνία της ατομικής μετακίνησης έχει σήμερα καταργήσει ουσιαστικά τη γραμμή Βόλου- Καλαμπάκας. Όταν εταιρίες που εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο μετασχηματίζονται σε ΑΕ με μόνο σκοπό να εγγράψουν στον ισολογισμό τους το κέρδος, λογικό για ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά παράλογο για δημόσιες, τότε οι θύμισες και τα όνειρα ενός παιδιού της δεκαετίας του εξήντα θα πρέπει να μας αφυπνίσουν. Ο Ρόλος του Δημόσιου τομέα θα πρέπει να επανακαθορισθεί.

Υ.Γ.2 Ποτέ δεν δούλεψα στη ζωή μου στο Δημόσιο, ούτε εξαρτήθηκε η επιβίωση μου από αυτό.

Υ.Γ.3 Οι ζωές των παιδιών μας είναι σημαντικότερες από τους τάφους των πατεράδων μας. (Κίνημα Ειρήνης του Ισραήλ)

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Ένα παπούτσι αναζητά το ταίρι του

Μια μικρή περιπέτεια καθημερινότητας

Μεσημέρι στη Πλάκα. Οδός Λυσίου. Ο δρόμος με την εμφάνιση πίστας στίβου με τα σχεδιασμένα πάνω του κουλουάρ. Παρ’ ότι Νοέμβρης η θερμοκρασία άγγιζε τους 27 βαθμούς. Παράξενο για την εποχή σκέφτηκε ο Ανδρέας. Αλλά όλα τα παράξενα σήμερα του έμελε να του συμβούν. Λες και ο καιρός να με χλευάζει, αναρωτήθηκε. Απολαμβάνει το φραπέ του με τις πολλές ζάχαρες και το ένα καλαμάκι σε ένα μικρό καφέ στις παρυφές του δρόμου. Ίσα που χωράει η καρέκλα του στο πεζοδρόμιο. Θέλησε να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του ανάμεσα σε δύο επαγγελματικά ραντεβού του. Κάθεται μόνος του και παρατηρεί τους όχι και λίγους για την εποχή τουρίστες που περπατούν ανέμελα στα σοκάκια της περιοχής. Αισθάνεται ευτυχισμένος αν και λίγο πιεσμένος από τη προσπάθεια να κλείσει τη δουλειά στο τελευταίο του ραντεβού. Νοιώθει να του βαραίνουν τη τσέπη τα δέκα χιλιάδες ευρώπουλα, που ελπίζει ότι θα του αποφέρει η συνεργασία που πριν λίγη ώρα έκλεισε. Δεν θα ήταν άσχημα και στην άλλη τσέπη άλλα τόσα μετά το ραντεβού που θα ακολουθήσει. Νοιώθει πλήρης και ευχαριστημένος. Δοξάζει τον εαυτό του και τη μαγκιά του, αλλά να το γιορτάζει με φραπέ; Άσε καλύτερα σκέφτεται , να σιγουρέψω και τα επόμενα και το γλεντάω σε κανα μπαράκι το βράδυ.

Η μελαχρινή σερβιτόρα, σχεδόν μαυριδερή, τον παρατηρεί προσεκτικά. Έχει καρφωμένο το βλέμμα πάνω του και τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Μα τι βρήκε πάνω μου αναρωτήθηκε. Σίγουρα δεν τον θαυμάζει για τα νιάτα και την ομορφιά του, αλλά μάλλον βαριέται στο μαγαζί, αφού άλλος πελάτης δεν υπάρχει. Ο τελευταίος, ένα ζευγάρι τουριστών έφυγε όταν αυτός έφτανε στο καφέ. Άλλωστε ο Ανδρέας έχει σχεδόν πενηνταρίσει με μια κοιλιά που τον εμποδίζει να βλέπει τα παπούτσια του. Η μέρα του πάει καλά, αν και το πρωί δεν προμήνυε κάτι τέτοιο. Όσο το σκέφτεται το σημερινό πρωινό, τόσο το αχνό χαμόγελο που στολίζει το πρόσωπο του, σαν επιστέγασμα της χαράς που νοιώθει για το κλείσιμο της δουλειάς, γίνεται βροντερό γέλιο. Η γκαρσόνα τον κοιτά με έκπληξη και οίκτο συνάμα. Πάει το χασε ο κακομοίρης ο χοντρούλης θα σκέφτονταν.

Όπως κάθε πρωί, έτσι και σήμερα ο Αντρέας ξύπνησε με το ζόρι εκστομίζοντας κατάρες σε θεούς και δαίμονες . Άσε που έριξε και το κινητό του κάτω από το κομοδίνο, καθώς το ξυπνητήρι του έσκουζε σαν κακόφωνος κόκορας και με περισσή αναίδεια διέκοπτε το πρωινό του ραχάτι. Και να ήταν μόνο αυτό; Το πάτησε κιόλας όταν σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ευτυχώς, γερό σκαρί αυτό, δεν έπαθε τίποτα συνεχίζοντας μάλιστα να κράζει. Που να τρέχει τώρα να αγοράζει καινούργιο κινητό; Οι κινήσεις του μηχανικές μπολιασμένες από μια βάναυση καθημερινότητα και αποκρουστική συνήθεια. Πλύθηκε, ξυρίστηκε, ντύθηκε κλείδωσε τη πόρτα, μπήκε στο αυτοκίνητο του και ξεκίνησε να βγει από το υπόγειο παρκινγκ της πολυκατοικίας του για μια ακόμη ρουτινιάρικη διαδρομή μέχρι το γραφείο του.

Φθάνοντας στη ράμπα της εξόδου λίγο έλλειψε να τρακάρει με κάποιο άλλο ανθρωποειδές σαν και αυτόν το πρωί, αλλά και βιαστικό μαζί, που διέσχιζε το δρόμο με χίλια. Ευτυχώς τη σκαπούλαρα σκέφτηκε, σηκώνοντας με ανακούφιση το δεξί του πόδι από το φρένο που πατούσε με μίσος και ακουμπώντας ελαφρά το γκάζι για να ξεκινήσει. Ο κάδος του δήμου στα αριστερά του στην έξοδο της ράμπας του παρκινγκ περιόριζε σημαντικά την ορατότητα του. Μα με ποια κριτήρια, πως πόσοι και που, τοποθετούνται οι κάδοι των σκουπιδιών αναρωτήθηκε. Συνήθως βρίσκονται στις εξόδους των παρκινγκ και στις γωνίες των δρόμων. Να έχουν άραγε κάποια σύμβαση οι δήμαρχοι με τους φαναρτζήδες;

Βγήκε διστακτικά στο δρόμο, αλλά το μοιραίον εστί αναπόφευκτον. Ο ίδιος ο κύριος Μέρφυ αυτοπροσώπως με ή χωρίς το νόμο του. Το μπαμ που του πήρε τα αυτιά, το ακολούθησε ο θόρυβος των λαμαρίνων που τσαλακώνονταν άτσαλα. Τα στριγκλίσματα των φρένων δεν πρόλαβε να τα ακούσει. Ένοιωσε τη κοιλιά του να ασφυκτιά από το αναιδές σφίξιμο της ζώνης που συνήθιζε πάντα να φορά. Η κυρία ή δεσποινίς που οδηγούσε το θηριώδες 4Χ4 πετάχτηκε σαν αίλουρος από αυτό και στεκόταν στο δρόμο όρθια έξω από το παράθυρο του λούζοντας τον με διάφορα γαλλικά και κοσμητικά, που δεν ταίριαζαν καθόλου με την καταπληκτική σωματική της εμφάνιση. Ο Αντρέας παρά τη σύγχυση του και μένοντας αποσβολωμένος στο αμάξι κρατώντας σφιχτά ακόμη το τιμόνι στα χέρια του πρόλαβε να δει ένα ξανθό κεφάλι με ένα θεϊκό κορμί αλλά με ένα τόσο βρώμικο στόμα. Ίσως, ότι συνήθως έμπαινε σε αυτό, τώρα έβγαινε, σκέφτηκε. Η σκέψη αυτή τον χαλάρωσε και βγάζοντας την ζώνη άνοιξε τη στραπατσαρισμένη πόρτα του αμαξιού του. Και τότε αντίκρυσε και τα υπόλοιπα. Ένα αποκαλυπτικό μίνι που δεν έκρυβε διόλου ένα ζευγάρι υπέροχα πόδια που φώλιαζαν αισθαντικά σε ψηλοτάκουνες δερμάτινες μπότες. Επτάμισυ η ώρα το πρωί, σαν να πήγαινε σε μπαρ, ή μήπως γύριζε;

Με δυσκολία κράτησε ανοιχτή τη ταλαιπωρημένη πόρτα και κατάφερε να ορθώσει το πληθωρικό, ως προς το πλάτος μόνο, ανάστημα του απέναντι στον ξανθό αυτό δαίμονα που του έτυχε πρωινιάτικα και δεν έκλεινε με τίποτε το στόμα του. Συγγνώμη δεν σας είδα προσπάθησε να ψελλίσει. Τι δεν με είδες ρε μ.. Αλλά απότομα σταμάτησε τη φράση της στη μέση γουρλώνοντας άκομψα τα ωραία της μάτια στη κατεύθυνση των ποδιών του. Έμεινε ακίνητη για κάμποσα δευτερόλεπτα σταματώντας ευτυχώς τον εξάψαλμο της και ξέσπασε σε γέλια. Ο Αντρέας ανακουφισμένος με τη ξαφνική αλλαγή της προσπάθησε να ακολουθήσει το στόχο του βλέμματος της και πηγή της μεγάλης αλλαγής. Έστρεψε και αυτός το βλέμμα του προς τα κάτω και ρουφώντας προς τα μέσα το πλούσιο στομάχι του προσπάθησε να ανακαλύψει την αιτία της έκπληξης της αδιάντροπης και θρασείας θεάς. Και είδε. Το αριστερό του παπούτσι μαύρο παντοφλέ και το δεξί καφέ με κορδόνι. Ο αντικειμενικός προσεκτικός παρατηρητής ανεπηρέαστος από τα γεγονότα και τη σύγχυση των τελευταίων λεπτών θα διέκρινε επίσης μια άσπρη κάλτσα που συνόδευε το μαύρο παπούτσι και μία μαύρη με άσπρα πουά το καφέ. Αμήχανος και αρκετά προσβεβλημένος σήκωσε τα μάτια του προς το ωραίο πρόσωπο της κυρίας, τη στιγμή, που κάποιοι αποκλεισμένοι στα αυτοκίνητα τους, αλλά και φίλαθλοι των δρόμων κορνάριζαν δαιμονιωδώς.

Το γέλιο του έφερνε δάκρυα, καθώς διηγιόνταν στη μελαχρινή γκαρσόνα τη πρωινή του περιπέτεια. Είχε ήδη μετακινηθεί σε ένα σκαμπό στο μπαρ και είχε αντικαταστήσει το φραπέ με το πρώτο ουίσκι της ημέρας. Είχε αποφασίσει να ακυρώσει το επόμενο ραντεβού του. Τα δέκα χιλιάρικα του πρώτου του αρκούσαν για σήμερα. Έκανε τη μικρή του επανάσταση. Για λίγες ώρες θα έπαυε να είναι αιχμάλωτος των χρημάτων. Η κοπέλα τον κοίταζε αποσβολωμένη αδυνατώντας να τον παρακολουθήσει πλήρως στις διηγήσεις του. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει. Να τον συμπονέσει ή να τον λοιδορήσει. Η εμπιστοσύνη που της έδειχνε τη προβλημάτιζε. Δεν μιλούσε ακόμη το ουίσκι, αλλά ο φραπές. Άλλωστε ήταν μόνο στο πρώτο. Σιγά σιγά άρχισε να τον βλέπει με άλλο μάτι. Δεν ήταν λύπηση, ούτε χλεύη. Κάποιο απροσδιόριστο συναίσθημα στο οποίο δεν ταίριαζε ούτε η συμπάθεια.

Ο Αντρέας τελείωσε την αναφορά στις πρωινές του περιπέτειες μαζί με το άδειασμα του ποτηριού του. Παράγγειλε ένα ακόμη για τον εαυτό του και θέλησε να κεράσει και τη κοπέλα. Αυτή αρνήθηκε ευγενικά, άλλωστε ήταν ακόμη μεσημέρι και είχε ακόμη πολύ χρόνο μπροστά της μέχρι το τέλος του μεροκάματου. Αισθάνθηκε αμήχανα εισπράττοντας την άρνηση της, αλλά δεν το έβαλα κάτω επιμένοντας άγαρμπα και προσβλητικά. Η κοπέλα πικράθηκε. Τα συναισθήματα της για αυτόν άλλαξαν άρδην. Η συμπόνια που δεν ήταν συμπόνια, η συμπάθεια που δεν ήταν συμπάθεια και η χλεύη που δεν ήταν χλεύη, έγιναν μίσος. Το απροσδιόριστο προσδιορίσθηκε και γύρισε και του είπε. «Αν, νομίζεις ότι το εγώ σου είναι σημαντικότερο από τη δική μου ζωή, τότε καλά θα έκανες να αναζητήσεις το ταίρι του παπουτσιού σου στη παπουτσοθήκη του σπιτιού σου, φίλε μου»

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

3ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

ΕΝ Ε ΠΡΟΤ ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ EΠIMENIΔOY 19 – 54633 Θεσσαλονίκη
ΤΗΛ. (2310) 286.680/286182 – FA X: (2310) 286680
UNION OF HELLENIC SCIENTISTS
FOR PROTYPATION AND STANDARDIZATION
EPIMENIDOU 19 – 54633 Thessaloniki
TEL. 0030-2310-286680 / 286182 FAX: 286680

http://www.eneprot.gr/ E-mail:protypation@auth.gr


ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ
ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

3ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Θεσσαλονίκη, 21-22 Νοεμβρίου 2008

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 Νοεμβρίου 2008
ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

9:00-9:30
Προσέλευση-εγγραφές συνέδρων
9:30-10:00
Χαιρετισμοί, Προεδρείο: Παπαθανασίου Βύρων, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ Μοροπούλου Αντωνία, Καθηγήτρια ΕΜΠ
10:00
Κήρυξη έναρξης συνεδρίου
10:00-10:45
Απονομή βραβείων ΕΝΕΠΡΟΤ
· «Διάκριση Πρότυπου Επιχειρηματία» στο Συνεταιρισμό Κροκοπαραγωγών Κοζάνης
· «Γέρας Κοινωνικού Προτύπου» στο Γυναικείο συνεταιρισμό παραδοσιακών προϊόντων ΠΕΡΕΚ ΕΠΕ)
· «Τιμητική πλακέτα» στον καθ. Γ. Τσιότρα, Γεν. Γραμμ. Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας
10:45-11:00
Δημοσιογραφική παρουσίαση της θεματικής ενότητας «Πρότυπα στην Οικονομία- Τυποποίηση στο Χρηματοπιστωτικό σύστημα» από το δημοσιογράφο Παντελή Σαββίδη
11:00-11:45
Τοποθετήσεις κομμάτων στη θεματική ενότητα «Πρότυπα στην οικονομία-τυποποίηση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα»
11:45-12:15
Διάλειμμα-καφές
12:15-14:00
ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ- ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Προεδρείο: Καρυπίδης Φίλιππος, Αντιπρόεδρος ΑΤΕΙΘ
Λατινοπούλου Μαρία, Μέλος Δ.Σ. ΕΝΕΠΡΟΤ

«Τυποποίηση αποτελεσμάτων κοστολογικής οργάνωσης βιομηχανικών επιχειρήσεων ιδίου κλάδου με την κατά δραστηριότητα κοστολόγηση», Βαζακίδης Αθανάσιος, Καραγιάννης Ιωάννης, Σταυρόπουλος Αντώνιος

«Οι επιπτώσεις από την εφαρμογή των διεθνών προτύπων χρηματοοικονομικής αναφοράς (Δ.Π.Χ.Α. - I.F.R.S.) στο κόστος κεφαλαίου και στην κεφαλαιακή διάρθρωση των εισηγμένων στο χρηματιστήριο Αθηνών εταιρειών από τη Βόρεια Ελλάδα», Μυλωνάς Δημήτριος, Νοτόπουλος Αθανάσιος

«H διερεύνηση των επιπτώσεων από την εφαρμογή των Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης (IFRS) στην περιοχή των Ενσώματων Ακινητοποιήσεων. Μελετη περίπτωσης των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο ΑΘΗΝΩΝ εταιρειών του κλάδου των τροφίμων», Μυλωνάς Δημήτριος

«Καθορισμός προτύπων χρηματοδότησης στον γεωργικό τομέα: Η περίπτωση της βιολογικής γεωργίας», Αγγελόπουλος Σταμάτης, Καρυπίδης Φίλιππος, Παυλούδη Αλεξάνδρα

«Η κρίση του οικονομικού συστήματος και οι ελληνικές ΜΜΕ», Αραβαντινού Πέγκυ, Ζαχαριάδης Άγγελος

«Τραπεζικό σύστημα και ΜΜΕ», Χαλκίδου Σταυρούλα

«Προτάσεις ενός μικρομεσαίου για πρότυπα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», Μπασματζιάν Μ.
14:00-15:00
Διάλειμμα-Ελαφρύ γεύμα


15:00-17:30
ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ-ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Προεδρείο: Θωμάρεϊς Απόστολος, Καθηγητής ΑΤΕΙΘ
Ακριτίδης Κων/νος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ

«Η συνεισφορά της πιστοποίησης γεωργικών προϊόντων στην ποιότητα της ελληνικής διατροφής», Σπέντζου Μαίρη

«Σχεδιασμός και ανάπτυξη πληροφοριακού συστήματος ιχνηλασιμότητας στην εφοδιαστική αλυσίδα τροφίμων», Φωλίνας Δημήτρης, Μανίκας Ιωάννης, Σιφάκης Ιωάννης

«Εφαρμογές συστημάτων ποιότητας στην Ελληνική αγορά φρούτων και λαχανικών», Καρυπίδης Φίλιππος, Τσελεμπής Δημήτριος, Αγγελόπουλος Σταμάτης, Παυλούδη Αλεξάνδρα

«Αστοχίες της οδηγίας υγιεινής του συστήματος HACCP και η μυθοπλασία των καθαρών υλικών: Η περίπτωση εφαρμογής στην παραγωγή βρώσιμης ελιάς και ελαιολάδου», Αγγελόπουλος Σταμάτης, Αραβαντινού Τζε Πέγκυ, Καρυπίδης Φίλιππος

«Η διαδικασία ποιότητας: Διαχείριση προμηθευτών-προμηθειών στα πλαίσια της εγκατάστασης ενός συστήματος διαχείρισης ποιότητας με βάση το πρότυπo EN ISO 9001:2000, στις ελληνικές επιχειρήσεις του κλάδου των τροφίμων», Μπάτος Παναγιώτης

«Δυνατότητες εφαρμογής του Ελληνικού Συστήματος Πρωταγόρας (ΕΣύΠρωτα) σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις εστίασης», Παπάς Κων/νος, Ζαχαριάδης Άγγελος, Μαυροπαίδη Χριστίνα

«Τοπική παραδοσιακή γαστρονομία. Ανάγκη ή μόδα;», Μιχαηλίδου Αθηνά

«Ελληνική παραδοσιακή διατροφή», Πανταζόπουλος Νικόλαος

«Θεμελιώδεις αρχές και πρότυπα της ελληνικής διατροφής», Λατινοπούλου Μαρία
17:30-18:00
Διάλειμμα-καφές


18:00-19:30
ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Προεδρείο: Δεπούντης Νικόλαος, Μέλος Δ.Σ. ΕΝΕΠΡΟΤ, Σύμβουλος Ποιότητας ΑΚΤΩΡ
Φωλίνας Δημήτρης, Επιστημονικός Συνεργάτης Παν. Μακεδονίας

«Πιλοτική εφαρμογή Συστήματος Περιβαλλοντικής Διαχείρισης κατά ISO 14001 στον τομέα των μεταφορών. Περίπτωση μεταφοράς καυσίμων», Διαμαντοπούλου Ηλιάννα, Αλεξοπούλου Στέλλα, Ασημακόπουλος Διονύσης

«RECODRIVE – Η εξοικονόμηση καυσίμων και η μείωση εκπομπών CO2 από στόλους οχημάτων, σε σχέση με τα διεθνή πρότυπα περιβαλλοντικής διαχείρισης και διαχείρισης της ποιότητας», Κεντερλής Παναγιώτης

«Δυνατότητες και περιορισμοί στην αξιοποίηση του μοντέλου EFQM σε σχολικές μονάδες δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», Κολτσάκης Ευάγγελος, Πετρίδου Ευγενία

“Μοντέλο Επιχειρηματικής Αριστείας EFQM σε ελληνικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών”, Καραγιάννης Αλέξανδρος

«Τυποποίηση λειτουργιών στα πληροφοριακά συστήματα διοίκησης που χρησιμοποιούνται από τις ελληνικές εμπορικές επιχειρήσεις», Μπάτος Παναγιώτης

«Τα Συστήματα Διαχείρισης Ποιότητας και η μεθοδολογία SIX SIGMA στις υπηρεσίες», Μπουρλή Λουκία

«Τοπικά σύμφωνα ποιότητας υπηρεσιών στον τουρισμό», Μιχαηλίδης Δημήτρης


ΣΑΒΒΑΤΟ 22 Νοεμβρίου 2008

09:30-11:30
ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Προεδρείο: Πολάτογλου Χαρίτων, Αναπλ. Καθ. ΑΠΘ, Τμ. Φυσικής
Τζιώνας Παναγιώτης, Καθηγητής ΑΤΕΙΘ

«Μέτρηση διεργασίας σε εργαστήριο διακριβώσεων», Γαλανόπουλος Ευθύμιος
«Διασφάλιση ποιότητας αποτελεσμάτων στις μετρήσεις ενός διαπιστευμένου εργαστηρίου», Γαλανόπουλος Ευθύμιος, Ζεϊμπέκης Κωνσταντίνος, Τσακαλίδης Γεώργιος

«Περιβαλλοντικές συνθήκες κατά τη διακρίβωση μικρομέτρων», Γαλανόπουλος Ευθύμιος, Καραμπέτη Κυριακή
«Περιβαλλοντικές συνθήκες κατά τη διακρίβωση παχύμετρων», Γαλανόπουλος Ευθύμιος, Καρατίσογλου Αικατερίνη

«Ραδιογραφικοί μέθοδοι ελέγχου συγκόλλησης σε αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου», Αθανασιάδης Κων/νος, Ayad Shahoot

«Εφαρμογές Υπηρεσιών Ηλεκτρονικών Πληρωμών μέσω Ανεπαφικών Έξυπνων Καρτών και των RFID”, Σπηλιοπούλου Αναστασία, Χοχλιούρος Ιωάννης, Χελιώτης Γεώργιος

«Πρότυπα και πιστοποίηση μη κυβερνητικών οργανώσεων», Δεπούντης Νικόλαος, Κατσαρέλης Τριαντάφυλλος
http://www.scribd.com/doc/8294403/ENEPROT-08-APOPLOUS

«Ευρωπαϊκό μοντέλο επιχειρηματικής αρίστευσης και πρότυπα» , Αντωναράς Αλέξανδρος

«Μεθοδολογία εφαρμογής συστήματος διαχείρησης ολικής ποιότητας στις Δημόσιες Υπηρεσίες», Ψαρόπουλος Χρήστος
11:30-12:00
Διάλειμμα-καφές


12:00-14:00
ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Προεδρείο: Αθανασιάδης Κωνσταντίνος, Δρ. Τεχνικών Επιστημών
Αδαμόπουλος Κωνσταντίνος, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ

«Βιομηχανική ποιότητα- Η ποιότητα του τελικού προϊόντος επηρεάζεται από την ποιότητα της παραγωγικής διαδικασίας;», Λιανού Νικολέττα

«Ανάπτυξη Συστήματος Διαχείρισης Ποιότητας σύμφωνα με το πρότυπο ΙSO 9001:2000 σε εταιρεία διαχείρισης απορριμμάτων», Πρικάκης Γιώργος, Νικολαϊδης Γιάννης

“Απόδοση και ποιότητα Δημοσίων Υπηρεσιών: Αξιολόγησή τους με χρήση δεικτών, μέσω πολυκριτηριακής ανάλυσης και τεχνικών στατιστικού ελέγχου ποιότητας”, Νικολαϊδης Γιάννης, Μαργιωρής Γιώργος

«Καινοτόμες Τηλεπικοινωνιακές Αρχιτεκτονικές για Παροχή
Ευρυζωνικών Υπηρεσιών Υψηλής Ποιότητας», Χελιώτης Γεώργιος, Χοχλιούρος Ιωάννης, Αγαπίου Γεώργιος

«Η Ηλεκτρονική Μάθηση στο Πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινωνίας της Γνώσης: Οι Νεωτεριστικές Εφαρμογές του Ερευνητικού Προγράμματος WebPOL», Χοχλιούρος Ιωάννης, Χελιώτης Γεώργιος, Σπηλιοπούλου Αναστασία

«Πρότυπα-Ποιότητα και προστασία του καταναλωτή», Τσεμπερλίδης Νικόλαος
14:00-14:30
Διάλειμμα


14:30-16:30
ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Προεδρείο: Μητροπούλου Βασιλική, Δρ. Θεολογίας ΑΠΘ
Αδάμ Ιωάννης, Ειδικός Γραμματέας επί των οικονομιών ΕΝΕΠΡΟΤ

«Εφαρμογή συστήματος προτύπου ποιότητας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η περίπτωση του τμήματος πληροφορικής στο Τ.Ε.Ι. Λαμίας», Γαρτσιώνης Ευάγγελος

«Η ποιότητα στην ενδοεπιχειρησιακή εκπαίδευση ως συντελεστής αποτελεσματικής ανάπτυξης οργανισμών και επιχειρήσεων», Γκιώση Στέλλα, Βαλκάνος Ευθύμιος

«Μία πρόταση τυποποίησης υπηρεσιών Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού από Σχολικές Μονάδες Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ΓραΣΕΠ και ΚεΣυΠ», Πολάτογλου Χαρίτων, Πιερράτος Θεόδωρος

«Σχεδιασμός ερωτηματολογίου για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο τυποποίησης της αξιολόγησης διδακτικών δράσεων στη διδασκαλία της Φυσικής: μια ανασκόπηση των πεπραγμένων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού», Πιερράτος Θεόδωρος, Πολάτογλου Χαρίτων

«Ανάλυση αναγκών των κωφών φοιτητών στο πλαίσιο της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης», Χατζηθεολόγου-Χασιώτου-Τσαρούχα-Κασάπη- Δημάκης-Πολάτογλου

«Ο ρόλος του εκπαιδευτή στην επιλογή προτεραιοτήτων κατά τη δημιουργία ψηφιακής βιβλιοθήκης για φοιτητές με αναπηρία», Αποστολίδου-Κασάπη-Πολάτογλου

«Πρότυπα Υπηρεσιών εκπαίδευσης και αξιολόγηση», Μπαλτζάκη Κάτια, Ζαχαριάδης Άγγελος
16:30-17.00
Διάλειμμα-καφές


17:00-19:00
ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Προεδρείο: Γκιώση Στέλλα, Οικονομολόγος MBA, Σύμβουλος ποιότητας
Ζάγκας Θεοχάρης, Αναπλ. Καθ. ΑΠΘ, Πρόεδρος Ελλ. Δασολογικής Εταιρίας

«Πρότυπα νομικών υπηρεσιών», Παπαφιλίππου Δημήτρης

«Συμβολή της αρχιτεκτονικής των εγκαταστάσεων περίθαλψης στις υπηρεσίες υγείας», Χρυσαφίδης Ευάγγελος

«Οδηγός καλής πρακτικής για τη διαχείριση της ποιότητας επιχειρήσεων χειροτεχνίας σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές της Ελλάδας και της Ισπανίας»,
Γαϊτάνης Δημήτριος, Καραβαγγέλης Ευάγγελος
Εκκρεμεί διόρθωση
"Δυσλειτουργίες εφαρμογής ευρωπαϊκών προτύπων στον υποχρεωτικό τομέα", Βουζουλίδου Ελβίτα


19:00-20:00
Συμπεράσματα-παρατηρήσεις




ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Το Διοικητικό Συμβούλιο της «Ένωσης Ελλήνων Επιστημόνων για την Προτυποποίηση και την Τυποποίηση» (ΕΝΕΠΡΟΤ)
Ζαχαριάδης Άγγελος, Πρόεδρος
Πολάτογλου Χαρίτων, Αντιπρόεδρος
Αθανασιάδης Κων/νος, Γενικός Γραμματέας
Αδάμ Ιωάννης, Ειδικός Γραμματέας επί των οικονομικών
Παντικίδης Ευστράτιος, Σύμβουλος επί των διοργανώσεων
Δεπούντης Νικόλαος, Γενικός Σύμβουλος
Λατινοπούλου Μαρία, Γενικός Σύμβουλος
Μαυροπαίδη Χριστίνα, Γενικός Σύμβουλος

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Παπαθανασίου Βύρων, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ (Πρόεδρος)
Αδαμόπουλος Κων/νος, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ
Καρυπίδης Φίλιππος, Αντιπρόεδρος ΑΤΕΙΘ
Κοκολάκης Κων/νος, Προϊστάμενος Πολιτικής Προστασίας Περιφέρειας Κ.Μακεδονίας
Μοροπούλου Αντωνία, Καθηγήτρια ΕΜΠ
Πανάς Σταύρος, Αντιπρύτανης ΑΠΘ
Πιτσόκος Ελευθέριος, Διευθυντής Δασών Ν. Χαλκιδικής
Ράλλη Πηνελόπη ΕΔΠ Α.Π.Θ., Μέλος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ/ΤΚΜ
Σέμος Αναστάσιος, Πρόεδρος ΕΤΑΓΡΟ
Τσιραμπίδης Ανανίας, Καθηγητής ΑΠΘ
Φωλίνας Δημήτρης, Επιστημονικός Συνεργάτης Παν. Μακεδονίας & ΑΤΕΙΘ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Αγγελόπουλος Σταμάτιος, Επίκουρος Καθηγητής ΤΕΙΘ
Αθανασιάδης Κων/νος, Δρ. Τεχνικών Επιστημών
Ακριτίδης Κων/νος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
Γκιώση Στέλλα, Οικονομολόγος MBA, Σύμβουλος Ποιότητας
Ζάγκας Θεοχάρης, Αναπλ. Καθ. ΑΠΘ, Πρόεδρος Ελλ. Δασολογικής Εταιρίας
Θωμάρεϊς Απόστολος, Καθηγητής ΑΤΕΙΘ
Καπετάνος Γεώργιος, Προϊστάμενος του παραρτήματος του ΕΛΟΤ στη Θεσ/νίκη
Λίτινας Νικόλαος, Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ
Μητροπούλου Βασιλική, Δρ. Θεολογίας ΑΠΘ
Οικονομίδης Ιωάννης, Διευθυντής γραφείου Θεσ/νίκης της TUV
Παπάς Κων/νος, Μηχανολόγος Μηχανικός
Παπακωνσταντίνου Νικόλαος, Σύμβουλος Ποιότητας
Πολάτογλου Χαρίτων, Αναπληρωτής Καθηγητής ΑΠΘ
Τζιώνας Παναγιώτης, Καθηγητής ΑΤΕΙΘ
Τσιάφης Ιωάννης, Επίκουρος Καθ. Μηχανολόγων Μηχ. ΑΠΘ
Χρυσαφίδης Ευάγγελος, Επίκουρος ΑΠΘ
Ψαρόπουλος Χρήστος, Οικονομολόγος MSc,-Καθηγ. Εθν. Σχολής Δημόσιας Διοίκησης

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:
ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΟΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΘ

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Το πορτρέτο

του Θανάση Λαδονικόλα

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ
Πρώτο φθινόπωρο, πρώτη βροχή
Απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη
Απόψε ζύγισε η αντοχή

Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει
Πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά
Πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει
Πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά

Ότι φαντάστηκα ήταν απάτη
Και αν κάτι έζησα έχει χαθεί
Τέτοιο φθινόπωρο χωρίς αγάπη
Τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Γράμμα στο Πρωθυπουργό

Αγαπητέ Πρωθυπουργέ μας

Με έκπληξη αλλά και ανακούφιση διαβάσαμε στον τύπο και ακούσαμε από την τηλεόραση ότι το κράτος μας θα μοιράσει 28 δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες που περνάνε πολύ δύσκολες ώρες με την παγκόσμια κρίση.
Κατανοούμε πλήρως ότι οι κ.κ. Κωστόπουλος, Βγενόπουλος, Λάτσης και δυο τρεις άλλοι, έχουν τεράστια προβλήματα οι κακομοίρηδες και δυστυχώς οι επενδύσεις που έκαναν τώρα τελευταία ήταν ατυχείς και δεν τους πήγαν πολύ καλά.
Κατανοούμε πλήρως το πρόβλημα τους και τους συμπαραστεκόμαστε με όλη μας την ψυχή. Επίσης θα θέλαμε να σας συγχαρούμε για την συμπόνια που τους δείχνετε και την ευαισθησία σας στο μεγάλο τους πρόβλημα.

Θα θέλαμε όμως κ. Πρωθυπουργέ να σας επισημάνουμε ότι κι εμείς δεν πάμε πίσω. Οι υπογράφοντές μπορεί να μην έχουμε τέτοια μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παραπάνω συμπολίτες μας, αλλά κι εμείς τώρα τελευταία δεν περνάμε καλύτερα.

Κι εμείς έχουμε δανειστεί, κι εμείς έχουμε να πληρώσουμε φως νερό τηλέφωνο, κι εμείς πρέπει να πληρώσουμε σχολεία, μισθούς και ρούχα για τα παιδιά μας. Άσε το Super Market. Μπορεί να μην χρειαζόμαστε τόσα λεφτά όσα οι παραπάνω συμπολίτες μας για το Super Market, αλλά κι εμείς κ. Πρωθυπουργέ μην νομίζετε τα βγάζουμε εύκολα πέρα.

Με την ευκαιρία λοιπόν της φιλανθρωπικής πράξης που ακούσαμε ότι θα κάνετε, θα θέλαμε να σας ζητήσουμε κι εμείς κάτι ανάλογο. Μόνο με 100.000 ευρώ στον καθένα θα σας ήμασταν ειλικρινά ευγνώμονες. Εμείς μάλιστα αναλογικά ζητάμε ένα πολύ μικρότερο ποσό. Απ’ ότι υπολογίσαμε αποφασίσατε να δώσε γύρω στα 2,8 δις στον καθένα από τους παραπάνω συμπολίτες μας που κι εμείς ολοψύχως τους συμπονάμε. Εμείς σας επαναλαμβάνουμε με 100.000 ευρώ στον καθένα είμαστε ευχαριστημένοι.

Όσο για την στήριξη της ελληνικής οικονομίας σας διαβεβαιώνουμε ότι κι εμείς φύλο και φτερό θα τα κάνουμε. Την επόμενη μέρα κιόλας θα βγούμε στην αγορά και θα τα μοιράσουμε. Ούτε ευρώ δεν θα μείνει στο σπίτι μας. Όπως εκείνοι σου υποσχέθηκαν ότι θα στηρίξουν την ελληνική οικονομία άλλο τόσο σου το υποσχόμαστε κι εμείς.

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ
Να χαρείς τα παιδάκια σου, είναι κρίμα και άδικο να μας αφήσετε εμάς απ’ έξω. Κι εμείς έχουμε ψυχή, κι εμείς κοπιάζουμε κάθε μέρα για το μεροκάματο του τρόμου, κι εμείς ζούμε στην ανασφάλεια κι εμείς πληρώνουμε φόρους. Μπορεί να μην παρουσιάζουμε 250 εκατομμύρια ευρώ κέρδη όπως ο κακομοίρης ο κ. Κωστόπουλος και να μην πληρώνουμε τόσο μεγάλους φόρους αλλά κι εμείς ότι έχουμε το δίνουμε.

Για αυτό κ. Πρωθυπουργέ
Γνωρίζοντας την μεγάλη ευαισθησία σας για τους πολίτες που έχουν πραγματικά ανάγκη όπως οι παραπάνω συμπολίτες μας, οι υπογράφοντες, ζητούμε από 100.000 ευρώ ο καθένας και σου υποσχόμαστε ότι για μια ζωή θα σε ευγνωμονούμε και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.


Με τιμή

(Συνυπόγραψέ το, στείλε το στους φίλους σου και στο xk@30meres.gr)

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Μια Φθινοπωρινή καταιγίδα

Θαλασσοταραχή, σύννεφα και κεραυνοί σκέψεων και λογισμών

Τα αφρισμένα κύματα ενοχλούν τα βράχια που ήσυχα ήσυχα λιάζονται στην άκρη της παραλίας. Οι βράχοι πονάνε από αυτό το παίδεμα αιώνων που ασταμάτητα υφίστανται. Το μαρτύριο τους μοιάζει να μην έχει αρχή , ούτε τέλος. Μάλλον όμως τέλος υπάρχει, αφού κάποια στιγμή σε κάποιο μη ορατό μέλλον τα βράχια θα γίνουν άμμος και τα κύματα θα την πάρουν μαζί τους στο πέλαγος. Τα κύματα ολοκλήρωσαν το έργο τους και τα βράχια μεταμορφωμένα ποια σε άμμο έφθασε η στιγμή να ξεκουραστούν επί τέλους στο βυθό της θάλασσας.

Ο Αέρας έρχεται δυνατός. Μαζί του πλησιάζουν απειλητικά και τα σύννεφα. Ο ήλιος κρύβεται, η θάλασσα ανταριάζει. Ο Άγγελος προσπαθεί να ανάψει τσιγάρο, αλλά μάταια. Ο αναπτήρας φαίνεται να αγνοεί το λόγο της κατασκευής του ή μάλλον ο αέρας που τώρα ποιά έχει δυναμώσει αρκετά τον εμποδίζει να επιτελέσει το έργο για το οποίο προορίζεται. Πίνεται όμως ο καφές που έχει παραγγείλει χωρίς ούτε ένα τσιγαράκι; Η εύκολη λύση είναι να αφήσει τη θέση του στο μπαλκόνι και να μετακινηθεί στο εσωτερικό της καφετέριας. Μα να χάσει αυτή τη μαγεία που τον περικυκλώνει μέσα στην αγκαλιά των στοιχειών της φύσης; Αμαρτία σκέφτεται. Προσβολή των αισθήσεων. «Θα μείνω εδώ στο κέντρο της αναταραχής της φύσης, έστω και χωρίς τσιγάρο.» Το βουητό του αέρα των συνεπαίρνει. Σε λίγο αρχίζουν και τα μπουμπουνητά. Η υγρασία και το κρύο αρχίζουν να γίνονται αντιληπτά. Η ομορφιά νικά την ισχύ. Σε λίγο η γεωμετρία των αισθήσεων θα φθάσει στη κορύφωση της.

Το κρύο τσουχτερό, παρά την εποχή, τον πιρουνιάζει και φθάνει μέχρι το μυαλό του. Αγγίζει και τη ψυχή του. Σκύβει ξεφυσώντας πασχίζοντας με την ανάσα του να ζεστάνει τη ψυχή του. Και ήταν μόνο μια συνηθισμένη φθινοπωρινή μπόρα, που μόλις άρχιζε. Βρέχεται αλλά παραμένει στη θέση του στο μπαλκόνι και χωρίς τσιγάρο. Και αν το είχε ανάψει; Δεν θα προλάβαινε να τραβήξει ούτε μία ρουφηξιά. Το νερό της βροχής τον μαστιγώνει ανελέητα. Το νερό της θάλασσας κάτω του δεν τον αγγίζει. Αυτό έχει βρει τα βράχια για θύμα του. Τα νερά ενώνονται. Ουρανός και Γη. Αυτός μόλις έχει χωρίσει Η Νέλλη του είπε κατάμουτρα ότι είναι ρατσιστής και μισογύνης και τον έδιωξε από το κοινό τους σπίτι. Ρατσιστής και μισογύνης αυτός; Αυτός ό τόσο ευαίσθητος άνθρωπος να δέχεται τα πυρά από τον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε τρελά;

Η παραμονή του στο μπαλκόνι έχει αρχίσει να γίνεται επώδυνη. Κρύο, υγρασία, βροχή, μπουμπουνητά, κύματα. Αλλά που να πάει; Το σπίτι του είναι η φύση και η καφετέρια το καθιστικό του. Όλη η περιουσία του στο πορτ παγκαζ του αυτοκινήτου του, κάπου έξω παρκαρισμένο. Και ιδού ο ρατσισμός του, η μοναξιά του. Δεν σκέπτεται να εγκαταλείψει αυτό το ονειρεμένο μέρος στο οποίο βρέθηκε τυχαία ξορκίζοντας τις εμμονές και τους εφιάλτες του. Δεν σκέφτεται να ανταλλάξει την ομορφιά με την ησυχία. Δεν υπολογίζει τι θα πουν οι άλλοι έστω και αν είναι πολυαγαπημένοι. Η Νέλλη τον κατηγορούσε για μισογυνισμό στις στιγμές των μοναχικών του αποδράσεων. Είναι αλήθεια βέβαια ότι ήταν πολλές. Αλλά οι ιδέες δεν είναι μέταλλα να τις ηλεκτροσυγκολλήσεις για χάριν μιας συμβατικής συμβίωσης. Οι πρόσκαιρες αποδράσεις του, αποτελούν εργαλεία αυτογνωσίας και αναζητήσεων του εαυτού του και δυναμώνουν τη συμμετοχή του στις σχέσεις του. Τις οποιεσδήποτε σχέσεις του.

Τα δευτερόλεπτα περνούν και δεν ξαναγυρίζουν και τον οδηγούν στη καρδιά της καταιγίδας. Περνούν χωρίς νόστο, χωρίς πόθο, αλλά με πάθος. Η φύση δεν εκδίδει αποδείξεις. Τις αποδείξεις τις χρειάζονται οι λογιστές. Η φύση είναι ένα αδιάκοπο παιχνίδι γέννησης, ζωής και θανάτου, χωρίς ληξιαρχικές πράξεις και εγγραφές σε βιβλία. Είναι ένα παιχνίδι μνήμης αλλά και λήθης. Ένα παιχνίδι μιας καλόδεχτης δημιουργίας, αλλά και ενός μη επιθυμητού τέλους. Η φύση προκαλεί και προκαλείται. Καταστρέφεται και αντιδρά. Αυτοπροστατεύεται και τιμωρεί. Όπως τώρα που οι κεραυνοί της φύσης-θεού κυνηγούν να κάψουν τις χίμαιρες τους.

Ένα καΐκι πλησιάζει μέσα στη καταιγίδα. Έρχεται να προφυλαχθεί στο μικρό λιμάνι, παίζοντας με τα κύματα. Του θυμίζει τον πίνακα στο σαλόνι του πατρικού του. Βυθίζεται και ανεβαίνει συνέχεια. Όταν ήταν μικρός ο πίνακας αυτός ήταν το καταφύγιο του στις βαρετές συνάξεις φίλων, συγγενών και γειτόνων. Έφευγε μαζί του μακρινά ταξίδια μέσα στα κύματα αγνοώντας τον περίγυρο που καταδυνάστευε το ψυχισμό του. Το καΐκι του πίνακα που βολόδερνε στην ανταριασμένη θάλασσα οδηγούσε τις ονειροπολήσεις του σε μυστικούς παραδείσους. Οι αποδράσεις του εξαρτώντας από την καταπίεση που αισθάνονταν στα στημένα σκηνικά του καθωσπρεπισμού και της κενότητας που αυτός έφερνε στις σχέσεις των ανθρώπων. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί τον εφησυχασμό που έφερνε η συνήθεια.

Τα ρούχα του έχουν κολλήσει πάνω του, από το πολύ νερό που ρουφούσαν λαίμαργα. Τους κεραυνούς δεν τους φοβάται. Αισθάνεται μέρος της φύσης και όχι εχθρός της. Το μπουρίνι δυναμώνει, αλλά μέχρι πότε; Ο λογισμός του ταξιδεύει ανάποδα από το δρομολόγιο του καϊκιού, που μόλις μπήκε στο λιμάνι. Πόσο θα ήθελε να βρίσκονταν στο μικρό νησί απέναντι στο κέντρο της καταιγίδας; Μόνος όπως είναι τώρα παρέα με τις σκέψεις του, αγκαλιάζοντας και υιοθετώντας παγανιστικά σύμβολα και δοξασίες, συνομιλώντας με τα σύννεφα και τους κεραυνούς, προσκυνώντας το μεγαλείο και τη δύναμη της φύσης.

Μέσα στην αντάρα, ένας μικρός αδύναμος και καχεκτικός ήλιος αρχίζει μουδιασμένα να ψιλοφαίνεται παίζοντας κρυφτούλι ανάμεσα στα σύννεφα. Προσπαθεί να δύσει πίσω από το νησί. Θα τα καταφέρει μέσα σε αυτόν το χαλασμό; Και δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική για καλοσύνεμα. Αισθάνθηκε σαν τον Οδυσσέα με τους συντρόφους του, που στο μακρινό ταξίδι της επιστροφής του, έφθασε στο νησί του Ήλιου. Και ο θεός Ήλιος τους τιμώρησε με τη καταιγίδα και τη θαλασσοταραχή που έστειλε για να τους τιμωρήσει , αφού έφαγαν κάποια από τα βόδια που βοσκούσαν οι κόρες του Λαμπετώ και Φωτεινή. Δεν τον τρόμαξαν κι αυτόν ούτε και τα μουγκρητά των γδαρμένων βοδιών πάνω στη σούβλα. Η απόγνωση γεννά ηρωισμό, ο ηρωισμός εξολοθρεύει τη σωφροσύνη.

Ο Θεός Ήλιος. Ποιος ξέρει αν είναι άνδρας ή γυναίκα; Στην Ελληνική μυθολογία, είτε αυτός ήταν κάποιος Τιτάνας είτε ο Δίας, είτε ο Απόλλων ήταν άνδρας. Στην Ιαπωνία και στην Ωκεανία εμφανιζόταν με γυναικεία μορφή. Ο Άγγελος αδυνατούσε να πάρει θέση, άλλωστε είχε ονοματιστεί μισογύνης. Και ο θεός ή η θεά ήλιος τώρα κρυβόταν. Είχε εγκαταλείψει τον Άγγελο, όπως κάποτε τον αυτοκράτορα Ιουλιανό στα βάθη της Φρυγίας. Το τίμημα της εγκατάλειψης ο θάνατος. Ο βασιλιάς Ήλιος δεν συμπεριφέρεται πάντα καλά στους γιούς του. Μα ο Άγγελος δεν είναι γιός του. Αυτός δεν έχει σχέση ούτε με τους δονκιχωτισμούς του Ιουλιανού, ούτε με τους Φαραώ της Αιγύπτου, ούτε με τον Φαέθωντα . Ο Άγγελος αντιλαμβάνεται τον Ήλιο σαν μέρος της φύσης. Και η φύση είναι όλα μαζί αυτά που βιώνει τώρα καθισμένος σε αυτό το μπαλκόνι. Όλα αυτά που υπάρχουν, αλλά και αυτά που πεισματικά κρύβονται.

Το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει. Το νερό εξακολουθεί να τον μαστιγώνει αλύπητα. Κάπου ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, στην γαλήνη του ουρανού ο Ήλιος παραδίνει τη σκυτάλη στην ερωμένη του Σελήνη. Η φύση αγαπά. Η φύση ερωτεύεται. Η φύση παθιάζεται. Πίσω από την ισχύ η ηρεμία. Πίσω από την καταιγίδα ο έρωτας. Το φως αγκαλιάζει το σκοτάδι. Η ψυχή αγγίζει το θείο. Η απόλυτη πνευματική ηδονή. Το σώμα βασανίζεται από το κρύο και τη βροχή, αλλά το πνεύμα ταξιδεύει πάνω από τα σύννεφα προσπαθώντας να αγγίξει τη τελειότητα. Θα την συναντήσει ποτέ;

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Το σιωπηλό Καφενείο

Ψυχολογικό Θρίλερ εσωτερικής αναζήτησης και υπαρξιακών αδιεξόδων

Η πόλη άγνωστη. Οι περιπλανήσεις μου με οδήγησαν σε αυτήν για πρώτη φορά . Το ξενοδοχείο μικρό, αλλά καθαρό. Ποτέ όμως δεν υπήρξε ξενοδοχείο ικανό να με κρατήσει μέσα. Για το παιχνίδι Ολυμπιακός-Ανόρθωση που έδειχνε η τηλεόραση, παιχνίδι ζωής ή θανάτου σύμφωνα με τους ειδικούς αδιαφόρησα. Για τον Κωστάκη που προετοίμαζε το λόγο του για την Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης γέλασα. Tο Γιώργο που συναντήθηκε με το συμβούλιο των βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας τον αγνόησα. Εν πάση περιπτώσει έκλεισα το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα να οδηγήσω δεν καθόρισα συγκεκριμένο προορισμό. Όπου και όποτε. Έβαλα ένα cd με μουσική των KWAN . Επέλεξα το Tainted Love. Το τραγούδι τέλειωσε. Φρενάρισα απότομα. Τα λάστιχα στρίγγλισαν. Το τιμόνι έπαιζε στα χέρια μου. Το πεντάλ αντιστεκότανε με διακοπές. Το ABS δούλεψε σκέφτηκα. Καφενείον η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ είδα.

Η θέση πάρκιγκ μπροστά στο καφενέ με περίμενε, αλλά εγώ αδιαφόρησα. Και αν καθόμουνα πρώτο τραπέζι πίστα θα έβλεπα τη κίνηση της πόλης μέσα από τα σκονισμένα τζάμια τους παλιού μου σιτροέν; Θα έχανα την ομορφιά της απλότητας μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς πραγμάτων που με καταπιέζουν; Παρκάρισα πενήντα μέτρα ποιο πέρα. Άλλωστε χώρος υπήρχε άφθονος. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι διαθέτω ακόμη κάποια ψήγματα επαναστατικότητας στις κρατούσες μικροαστικές λογικές. Η αισθητική μου δεν δέχεται εξαιρέσεις. Ας περπατήσω βρε αδερφέ και δέκα παραπάνω μέτρα.

Δεν ξέρω πως μου ήλθε όταν το είδα, αλλά η ατμόσφαιρα και τα μπαϊτς που εξέπεμπε με συντάραξε και αυθόρμητα σταμάτησα. Είχα καιρό να πιω το καφέ μου σε ένα παραδοσιακό καφενείο. Και αυτό ήταν πράγματι ένα παλιό καφενείο σε μια μικρή ξεχασμένη από τον πολιτισμό πόλη. Δεν υπήρχε πάνω του τίποτε το προσποιητό και το εξεζητημένο. Η λογική των δήθεν δεν έφθασε ποτέ εδώ. Αυτή παρέμεινε προνόμιο των πρόσφατα εκπολιτισμένων κατοίκων των μεγαλουπόλεων και κακομοίρικος εξωραϊσμός της μιζέριας τους.

Το καφενείο βρισκόταν σε ένα σταθμό τραίνου. Σταθμός που μάλλον δεν χρησιμοποιούνταν ή φιλοξενούσε σπάνια τραίνα. Από τη μια πλευρά του έβλεπε τη πόλη και από την άλλη τη σιδηροδρομική γραμμή που ήταν πνιγμένη στο πράσινο. Αν περνούσε τραίνο από εκείνη τη γραμμή θα έπρεπε να πνιγόταν από τα λουλούδια και τα δέντρα που υπήρχαν σε εντυπωσιακή ποσότητα και ποιότητα στο μέρος εκείνο. Τα ξύλινα τραπεζάκια με τη μαρμάρινη επιφάνεια συνοδεύονταν από αυθεντικές ξύλινες καρέκλες απομεινάρια μιας άλλης εποχής χαμένης στη λησμονιά. Ο εσωτερικός του χώρος λιτός. Ξύλο, γυαλί και μάρμαρο. Τραπεζάκια υπήρχαν και στις δύο εξωτερικές μεριές του. Στο εσωτερικό του κάποια από αυτά αντί για μάρμαρο διέθεταν πράσινη τσόχα. Το εθνικό σπορ μιας άλλης εποχής.

Επέλεξα τη μεριά που έβλεπε στο δρόμο. Σαν άνθρωπος της πόλης θέλησα να αφουγκραστώ το σφυγμό της. Και ευτυχώς ο ορίζοντας μου ήταν αρκετά μεγάλος αφού ο δρόμος ήταν πλατύς και δεν ήταν χτισμένα όλα τα οικόπεδα στη περιοχή. Δεν υπήρχε άλλωστε και το σιτροέν μου να μου κρύβει τη θέα. Διεφθαρμένη αγάπη σκέφτηκα σφυρίζοντας ακόμη το τραγουδάκι των KWAN που άκουγα, πριν βρω τη λύτρωση στη μοναξιά μου σε αυτή τη ξεχασμένη από το χρόνο γωνιά. Η κίνηση στο δρόμο ήταν μικρή. Που και που κανένα αυτοκίνητο και μάλλον περισσότεροι οι πεζοί.

Το βλέμμα μου διατρέχοντας τους θαμώνες σταμάτησε σε ένα πρόσωπο σκληρό ξερακιανό με κουρασμένο βλέμμα που έκρυβε πόνο. Ήταν φανερό το φοβικό σύνδρομο που τον κατείχε. Να ήταν άραγε απέναντι στη κοινωνία; Στον εαυτό του; Σε μένα που καθόμουν στο διπλανό τραπέζι; Ένοιωθε απειλή ; και από ποιόν; Τον ονόμασα Γιώργο. Ήταν καμιά εξηνταριά χρονών. Κουρασμένος και βαρύς. Τον καλησπέρισα όταν ήλθα να καθίσω δίπλα του αλλά με αγνόησε. Με αισθάνθηκε σαν απειλή στη μοναξιά του. Και όμως τη μοναξιά γεννά η αδιαφορία των άλλων. Το υλιστικό κομμάτι του εαυτού του ακμαίο, το λογισμικό όμως φαίνεται να απεργεί.

Προσπάθησα να το καταλάβω, παρακολουθώντας διακριτικά τη συμπεριφορά του. Η μόνη του αντίδραση ήταν το να σηκώνει που και που το ποτηράκι με το ούζο που του είχαν σερβίρει και να το φέρνει στο στόμα του. Κοίταξα απέναντι στην άλλη μεριά του δρόμου. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Τα φώτα αδυνατούσαν να αντικαταστήσουν τον ήλιο. Διέκρινε στο βάθος απέναντι ένα χαμόσπιτο. Κατοικούνταν αλλά ήταν σκοτεινό και σιωπηλό. Νάτο το σπίτι του Γιώργου. Δεν υπήρχε κανένας να τον περιμένει. Η κυρά Φωτεινή τον είχε εγκαταλείψει πριν κανένα χρόνο, μαζί και τον μάταιο τούτο κόσμο. Τα παιδιά του έφυγαν για τη πρωτεύουσα και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Ο Γιώργος αισθανόταν τώρα σαν ένα παγκόσμιο πτυελοδοχείο. Η μνήμη στραγγάλιζε την φαντασία του, στη μόνη που θα μπορούσε να επενδύσει για κάποιο ποιο αξιοπρεπές μέλλον.

Αγοράκι μου, τι να σου προσφέρω; Η σερβιτόρα, ιδιοκτήτρια, το κορίτσι του μαγαζιού ή ότι άλλο ήταν, διέκοψε τη κατασκοπία της ζωής και της ψυχής του Γιώργου. Το αγοράκι βέβαια ήμουν εγώ σχεδόν πενήντα χρονών , αλλά με τα μάτια της εξηντάρας σχεδόν γκαρσόνας ο ξένος στη στερημένη ζωή της θα έμοιαζε πιτσιρικάς. «Ουίσκι έχετε;» Ρώτησα διστακτικά. «Αμέ» μου απάντησε και μου φάνηκε ότι διέκρινα ένα ειρωνικό τόνο στην απάντηση της. Τσαχπινιά στα εξήντα σκέφτηκα. Μάλλον την πρόσβαλε η ερώτηση μου. «Τι μας πέρασες βρε σούργελο, ότι δεν θα γνωρίζαμε το ουίσκι;» Κάτι τέτοιο αισθάνθηκα ότι θέλει να μου πει, αλλά δεν μου το είπε. «Με πάγο παρακαλώ» της απάντησα «αν έχετε» την πρόγκιξα. Έφυγε χωρίς να μου πει λέξη. Για την ηλικία της φαινόταν ακόμη ζωντανή.

Την ονομάτισα Κούλα. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά έμεινα με την εντύπωση από τη συμπεριφορά της ότι γνωρίζω το παλιό της επάγγελμα. Στα πενήντα της παντρεύτηκε τον νταβατζή της και με τα λεφτά της δουλειάς τόσων χρόνων αγόρασαν τούτον εδώ το καφενέ. Το χθες δεν θα το ξανασυναντήσει ποτέ, το αύριο μπορεί και το ανταμώνει όσο ζει. Και η Κούλα από τι φαίνεται θα ζήσει πολύ αύριο ακόμα. Η προίκα του πόνου από τη προηγούμενη ζωή της δεν άφησε σημάδια στη ψυχή της. Αλλά στ’ αλήθεια ποιος ξέρει πίσω από τη βιτρίνα τι κρύβεται ; Πίσω από το κτητικό «μου» που ξεστόμισε μαζί με το «αγοράκι» διέκρινα μια αόριστη τάση φυγής. Φυγή με ένα ξένο. Φαντασία που εκδηλώθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Στιγμιαία αντίδραση καταπιεσμένου.

Το ουίσκι ήλθε. Οι σκέψεις έφυγαν. Η ώριμη τσαχπινιά αντικαταστάθηκε από τυπική επαγγελματική συμπεριφορά. Η Κούλα με το κοσμοπολίτικο αέρα τη στιγμή της παραγγελίας έγινε η Κούλα του σιωπηλού καφενέ. Ενσωματώθηκε στο περιβάλλον. Ήπια τη πρώτη γουλιά από το ουίσκι μου. Κατέβασα το ποτήρι και το ακούμπησα στο μάρμαρο. Και τότε ο Γιώργος έκανε τη δικιά του κίνηση. Πήρε το ποτήρι με το ούζο και το έφερε στο στόμα του. Φαίνεται η συμπεριφορά μας να μην είναι ίδια. Η συνύπαρξη μας είναι αναγκαίο κακό. Κατέβασε το ποτήρι του και βυθίστηκε στο λήθαργο του. Μόνο τη στιγμή που έπινε το ποτό του ξεχώριζε από τους νεκρούς. Μόνο τότε μπορούσες να ξεχωρίσεις μια σπίθα ζωής στα σιωπηλά του μάτια.

Στο μοναδικό άλλο τραπέζι που ήταν κατειλημμένο σε αυτή τη μεριά του μαγαζιού, λίγα μέτρα ποιο πέρα από μένα, το βλέμμα μου συνάντησε ένα παπά. Τέτοια ώρα να πίνει καφέ; Αναρωτήθηκα. Να και ο ρουφιάνος του θεού στη παρέα μας. Να και ο εκπρόσωπος μιας α-θρησκης θρησκείας. Φαίνεται ότι δεν με πρόσεξε. Δεν πρόσεξε και την απειλή που έκρυβα για τη δουλειά και τη ταυτότητα του. Οι προσβλητικές μου για αυτόν σκέψεις δεν τον άγγιξαν και ούτε ευτυχώς για μένα του μεταφερθήκαν με τηλεπάθεια. Κινδύνευα να χάσω άλλωστε τη βασιλεία των ουρανών. Άναψε ένα τσιγάρο. Τον ονομάτισα Παπά Γιάννη. Ήταν δεν ήταν πενήντα χρονών. Πάνω κάτω στην ηλικία μου. Είχε χειροτονηθεί μικρός και είχε παντρευτεί ακόμη μικρότερος. Το σχολείο δεν το είχε τελειώσει. Το ευαγγέλιο όμως μπορούσε να το διαβάσει. Χρόνια παπαδάκι από πολύ μικρός είχε μάθει όλη τη λειτουργία απ’ έξω. Κάποιο μικρό πρόβλημα τη Μεγάλη Πέμπτη με τα δώδεκα ευαγγέλια ξεπερνιόνταν με την άγνοια του εκκλησιάσματος.

Προσπάθησα να μετρήσω τα μηδενικά που με περικύκλωναν. Ήταν τρία. Όλα μαζί χωρίς αξία. Αν κι εγώ ήμουν μηδενικό θα γινόμασταν τέσσερα. Αν όμως σε όλα αυτά μπροστά τους βάλεις και ένα ταπεινό άσσο τότε η αξία μας θα γίνονταν πολύ μεγάλη. Υπήρχε όμως αυτός ο άσσος στη παρέα μας; Τον περιμέναμε να έλθει; Ήμουν εγώ αυτός η κάποιος από τη παράξενη συντροφιά μας που τον είχα αδικήσει; Η μήπως το άψυχο περιβάλλον που μας αγκάλιαζε την δροσερή αυτή νύχτα του Φθινοπώρου θα μπορούσε να προσδώσει αξία στην ύπαρξη μας; Ο παλιός σταθμός, η σκουριασμένη σιδηροδρομική γραμμή, τα ξύλινα τραπεζάκια με το μάρμαρο, τα δέντρα, τα λουλούδια, ο σιωπηλός δρόμος, τα σκοτεινά σπίτια, ο σκύλος που περνούσε εκείνη την ώρα από μπροστά μου με νωχελικό βηματισμό.

Κοίταξα τον ουρανό. Το φεγγάρι ολόγιομο ή σχεδόν. Τα αστέρια διαφορετικής ηλικίας, μεγέθους, λαμπρότητας και χρώματος με παρατηρούν και αυτά σιωπηλά. Αλλά όχι κάτι άκουσα. Μα είναι δυνατόν να μου μιλούν; «Δυστυχισμένε άνθρωπε, νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος; Μήπως ζεις με τις ψευδαισθήσεις σου; Μήπως κλείδωσες την ελευθερία σου στη φυλακή ενός αλλοπρόσαλλου ψυχισμού σου και τα κλειδιά τα πέταξες σε μας; Μήπως θα πρέπει να μας κατεβάσεις στη γη ή να ανέβεις εσύ σε μας για να πάρεις ξανά τα κλειδιά της ελευθερίας σου;»

Σύμπαν, μαύρες τρύπες, ήλιοι, η ηχώ της μεγάλης έκρηξης, η γη, η φύση, οι άνθρωποι, η ψυχή, ο Γιώργος, η Κούλα, ο Παπά Γιάννης. Όλα πέρασαν χωρίς καθορισμένη σειρά από το μυαλό μου, ανάκατα και μπερδεμένα μεταξύ τους δημιουργώντας ερωτηματικά και ζητώντας απαντήσεις. Που να οφείλεται άραγε αυτή η ευφυής πολυπλοκότητα του σύμπαντος ; Υπάρχει θεός; Και αν υπάρχει ποια είναι η σχέση του με το σύμπαν; Η φύση είναι μέρος του θεού; Ο άνθρωπος φτιαγμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» και με τη δύναμη της πίστης μπορεί να ταυτισθεί με το θεό; Που φιλοξενούνται οι ψυχές μετά το θάνατο; Το Υπερπέραν θα ήταν μια κάποια λύση; Υπάρχει ελεύθερη βούληση;

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ

Σε είδα πάλι χθες το απόγευμα την ώρα του δειλινού να περνάς . Το ίδιο σιωπηλή και απρόσιτη , όπως πάντα. Κοντοστάθηκες κάτω από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, γυρίζοντας μου τη πλάτη. Έκατσες απέναντι μου στο πεζούλι της παραλίας κοιτάζοντας τη ρόδινη γραμμή που ο ήλιος άφηνε στην επιφάνεια της θάλασσας, την ώρα που ετοιμάζονταν να κοιμηθεί εκεί μακριά στο τέρμα του απέραντου γαλάζιου. Ίσως να σε συγκινούσαν και οι βαρκούλες που διέσχιζαν εγκάρσια τη γραμμή, που την έκαναν να μοιάζει περισσότερο με φωτιά καθώς κουνούσαν το νερό. Δεν διέκρινα σημάδια των σκέψεων σου, ούτε κάποιες κινήσεις σου, που να φανερώνουν στιγμές συγκίνησης. Η μοναξιά σου μέσα στην απόλυτη σιωπή. Κι εγώ τρία μέτρα ποιο πάνω σου να προσπαθώ να σε καταλάβω. Τώρα η γραμμή της φωτιάς έχει γίνει κόκκινη. Ανάμεσα στον ήλιο που δύει και σε μένα ένα κορίτσι μοναχικό, που τα ξανθιά μαλλιά του παίρνουν όσο φως έχει απομείνει από τον ήλιο.

Η γραμμή που μας ένωνε φεύγει. Ο ήλιος χάνεται στο τέλος της θάλασσας και η κόκκινη γραμμή στεφανώνει πια το νησάκι στο βάθος του κόλπου. Αν μπορούσα να δω τα μάτια σου!! Μένω με την εικόνα του ήλιου που πριν πεθάνει σε αγκαλιάζει. Αγάπη μου με απατάς πριν με γνωρίσεις με τα στοιχειά της φύσης. Γίνεσαι μπροστά μου όραμα και οπτασία και σε κλέβουν μέσα από την αγκαλιά μου. Αγκαλιά που δεν γνώρισες και μάλλον η δειλία μου σου απαγορεύει να τη γνωρίσεις.

Η νύχτα σιγά σιγά πέφτει. Τα φώτα της πόλης σμίγουν με το νερό. Κι εσύ σταθερή στο πόστο σου λίγα μέτρα μακριά μου, κοντά στο νερό και με τα φώτα πίσω σου και μπροστά σου. Στο σκοτάδι η μορφή σου δεν χάνεται. Το στοιχειό που αναγνωρίζω στην ύπαρξη σου δεν κρύβεται μόλις πέφτει το σκοτάδι. Δεν λειτουργείς σαν τις οπτασίες των ονείρων μου. Είσαι ακόμη εκεί μπροστά μου ζωντανή αν και βλέπω μόνο το πίσω μέρος σου. Και τι δεν θα δινα να γυρίσεις να δω το πρόσωπο σου. Το φεγγάρι δεν είχε ακόμη βγει. Σε αυτό έλπιζα για να γυρίσεις να το δεις και να με δεις.

Και το φεγγάρι ανέτειλε πίσω μου. Ήταν αδύνατο να το δω αφού το έκρυβε ο όγκος του ξενοδοχείου μου. Θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον μια ώρα για να μπορέσω να το αντικρύσω. Ίσως αυτή την ώρα περίμενες κι εσύ για να γυρίσεις. Και όταν το φεγγάρι του Αυγούστου ξεπρόβαλε πάνω μου και με έλουσε το φως του, γύρισες. Θέλω να πιστεύω, ότι μαζί με το φεγγάρι είδες κι εμένα. Ποιος ξέρει; Σημάδι σου δεν πήρα. Τα ξανθά σου μαλλιά έκρυβαν το πρόσωπο σου. Έτσι λουσμένη στο φως της Πανσελήνου μου θύμισες της νεράιδες που φανταζόμουνα παιδί όταν άκουγα τα παραμύθια των γιαγιάδων.

Και όπως ήλθες έφυγες. Το ίδιο σιωπηλά και αθόρυβα. Με ένα αέρινο περπάτημα και μια αδιόρατη κίνηση του κεφαλιού για να διώξεις τα μαλλιά από το πρόσωπο σου. Μπήκες στο αυτοκίνητο, με το οποίο προφανώς είχες έλθει, κι εγώ δεν το είχα προσέξει. Για κλάσματα του δευτερολέπτου είδα το πρόσωπο σου. Το είδα πραγματικά; ή νόμισα ότι το είδα; Δεν ξέρω ποιο από τα δυο ισχύει. Ήσουν ίδια η νεράιδα των ονείρων μου και των παιδικών αναμνήσεων μου. Και τώρα μου φεύγεις, πριν προλάβω να σου εκμυστηρευτώ τον έρωτα μου και να σε αποχαιρετήσω με ένα φιλί. Ανεκπλήρωτοι πόθοι. Επιθυμίες που μείναν όνειρα για να με συντροφεύουν στις στιγμές της δικιάς μου μοναξιάς. Αντίο αγάπη μου.


Το πιστόλι με σημαδεύει. Δεν είμαι καλός στο να περιγράφω αμερικάνικα διιηγήματα. Απέχω πολύ από τον Ρέιμοντ Τσάντλερ, αλλά τη σκοτεινή τρύπα της κάνης την είδα, όπως και είδα τη φλόγα μαζί με αυτό που ερχόταν με ταχύτητα στο μέτωπο μου, και προσπαθούσε να σβήσει τον έρωτα μου. Αλλά μπορεί να πεθάνει ο έρωτας;

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Το Ταξίδι

Το ήξερα ότι ξεκινώντας το ταξίδι από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη στις 10 η ώρα το βράδυ μιας Δευτέρας του Γενάρη θα ήταν μια οδυνηρή εμπειρία. Ταξίδι και μάλιστα το βράδι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα το Χειμώνα δεν είναι και ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Και όμως το ταξίδι αυτό θα έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε, και μάλιστα τη συγκεκριμένη ώρα με τις συγκεκριμένες συνθήκες. Στα δελτία των 8.00 άκουσα για το χιόνι που έπεφτε σε όλη την Ελλάδα. Τι ποιο σίγουρο, ότι αυτό το βράδι θα παρέλυε όλο το οδικό δίκτυο της χώρας. Όμως θα έπρεπε να φύγω. Το αποφάσισα λίγο αργά είναι αλήθεια, αλλά το ζήτημα που με απασχολούσε ήταν θέμα ζωής ή θανάτου. Όχι φυσικού , αλλά ηθικού. Δεν χωρούσε αναβολή. Η όποια αναβολή θα κατέστρεφε το ψυχισμό μου. Και στη κατάσταση που βρισκόμουνα κάθε μία έστω και μικρή αναστάτωση των συναισθημάτων μου θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για μένα.

Το περασμένο βράδι η δίωρη τηλεφωνική συνομιλία μου με τη Τζένη και μάλιστα από κινητό έληξε άδοξα. Η Τζένη μια φιλόδοξη πανεπιστημιακός που κέρδισε κάποια έδρα στο Αριστοτέλειο, μέσα σε μια μέρα εγκατέλειψε τη φωλιά μας στα Εξάρχεια και μετακόμισε στη συμπρωτεύουσα. Ακόμα και σήμερα , ένα μήνα μετά εξακολουθώ να αγνοώ τους λόγους της επιβεβλημένης κατ’ αυτήν ξαφνικής φυγής της. Εξακολουθώ να αγνοώ το πώς και τα γιατί. Ποτέ δεν μπήκε στο κόπο να μου τα εξηγήσει , αλλά ούτε και με είχε προετοιμάσει για τις αποφάσεις της. Δεν ήταν δυνατόν να κέρδισε μια πανεπιστημιακή έδρα χωρίς να τη διεκδικήσει; Το πώς και το πότε τα αγνοώ ακόμα.

Τα ερωτήματα αυτά όμως που με συνθλίβανε ένα μήνα τώρα τα έθεσα χθες στη τηλεφωνική μας επικοινωνία. Είμαι μάλλον δειλό άτομο και ο απρόσωπος και απόμακρος χαρακτήρας ενός τηλεφωνήματος αντικατέστησε την αμεσότητα της προσωπικής επαφής. Μιας επαφής άλλωστε πολύ κοντινής αφού η Τζένη ήταν κοντά μου το σαββατοκύριακο της περασμένης εβδομάδας. Αλλά η έμφυτη δειλία μου και ενδεχόμενα ο ερωτισμός που εξέπεμπε, με αποπροσανατόλισε και με απομάκρυνε από το να αναζητήσω τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που δεν έθεσα δια ζώσης. Τα ερωτήματα όμως πολλαπλασιάστηκαν τις μέρες της μοναξιάς μου, γίνανε καταιγίδα και το ξέσπασμα εμφανίστηκε όταν το προσωπείο του δειλού που δεν ντρέπομαι να πω ότι φορούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατέπεσε στη διάρκεια ενός τηλεφωνήματος. Ενός τηλεφωνήματος- συνήθειας και όχι ανάγκης.

Τα λόγια που ανταλλάξαμε στο τέλος σκληρά. Μα το θεώρησα άδικο να κριθεί η σχέση μας από κάποια λόγια, έστω και πικρά, κατά τη διάρκεια μιας απρόσωπης επικοινωνίας, μάλλον εγωιστικής στηριγμένης στο αξίωμα δράση-αντίδραση. Μια σχέση οκτώ χρόνων θα ήταν άδικο να έχει ένα τόσο άδοξο και άκομψο τηλεφωνικό φινάλε, αποφάσισα την άλλη μέρα όταν το ξανασκέφτηκα με ηρεμία στη δουλειά μου. Ίσως να έφταιγε η αναβλητικότητα μου, αλλά αυτό θα έπρεπε να το ξεκαθαρίσω στα ίσα. Και το πήρα απόφαση. Ζήτησα άδεια από τη δουλειά μου για την επόμενη μέρα και αναζήτησα εισιτήριο για κάποιες από τις βραδινές ή πρωινές πτήσεις για τη Θεσσαλονίκη. Αλλά στάθηκα άτυχος. Το να ενταχθώ σε κάποιες λίστες αναμονής το θεώρησα μάλλον επικίνδυνο για τη ψυχική μου υγεία. Ούτε το Ιντερσίτι, ούτε το βραδινό τραίνο διέθεταν ελεύθερες θέσεις. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ είχε ήδη φύγει.

Και νάμαι τώρα λίγο μετά τις 10 το βράδι στην οδό Δροσοπούλου με τη καταρρακτώδη βροχή να λούζει το αμάξι μου και με συντροφιά τους υαλοκαθαρστήρες που αγκομαχούσαν να προσπαθώ να εγκαταλείψω την Αθήνα. Στην Εθνική οδό βρέθηκα γύρω στις 11.00. Οι αμφιβολίες που γεννήθηκαν μέσα μου σε κάθε σταμάτημα στα κόκκινα φανάρια μιας μεγαλούπολης που προσπαθούσε να κοιμηθεί μου δημιούργησαν μια απίστευτη μελαγχολία. Στην Εθνική μάλλον απελευθερώθηκα. Τα κόκκινα φώτα των προπορευόμενων αυτοκινήτων και τα άσπρα αυτών που προσπαθούσαν να με προσπεράσουν μάλλον με ηρέμησαν. Η ταχύτητα σε έναν σχεδόν άδειο αυτοκινητόδρομο με συνήρπασε. Ο σκέτος φραπέ που ήπια πριν φύγω είχε αρχίσει να κάνει τη δουλειά του. Αισθάνθηκα κάποιες στιγμές απελευθέρωσης. Η βροχή που μαστίγωνε τις λαμαρίνες και τα τζάμια του αμαξιού μου με συνάρπαζε.

Δεν κατάλαβα πως ήλθε στο μυαλό μου ένα διήγημα του Ίταλο Καλβίνο που είχα διαβάσει πριν αρκετά χρόνια. «Η περιπέτεια ενός αυτοκινητιστή» θαρρώ πως λεγότανε ή κάπως έτσι. Για κάποιον μεγάλο Μ. σαν κι εμένα που κάποια ίδια μέρα, ίδια ώρα, με ίδιες συνθήκες, σε διαφορετικό όμως τόπο και χρόνο κυνηγούσε σε κάποιο αυτοκινητόδρομο της γειτονικής μεσογειακής Ιταλίας τις εμμονές του. Εγώ έψαχνα τις απαντήσεις στα ερωτήματα μου και ήθελα να τις βρω στο τέλος του ταξιδιού μου. Αλλά θα έπρεπε να τις βρω ρωτώντας κάποιον άλλον. Ήμουνα αλήθεια σίγουρος ότι αυτός ο άλλος, εν προκειμένω , η Τζένη θα είχε τη διάθεση να μου τις δώσει στις τέσσερεις η ώρα το πρωί όταν αγουροξυπνημένη και προφανώς έκπληκτη θα με έβλεπε μπροστά της στην εξώπορτα του διαμερίσματος της στη Καμάρα; Και είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα κοιμόταν μόνη της και δεν θα μου άνοιγε τη πόρτα κάποιος περίεργος μουστακαλής φορώντας μόνο το σλιπάκι του;

Σκεπτόμενος αυτά άρχισα να αισθάνομαι λίγο αστείος. Μήπως θα έπρεπε να τη πάρω τηλέφωνο και να τη προειδοποιήσω για τη ξαφνική εμφάνιση μου; Αλλά πως και μετά από αυτά που ανταλλάξαμε στο χθεσινό τηλεφώνημα; Μόνο η έκπληξη από την ξαφνική και απροειδοποίητη παρουσία μου θα μπορούσε να τις γεννήσει κάποια ψήγματα ανυπόκριτης συμπεριφοράς. Αλλά πάλι αν τη θεωρούσα τόσο υποκρίτρια τι γύρευα τα μεσάνυχτα στην Εθνική οδό να ταξιδεύω με τέτοιο καιρό ; Μήπως τελικά οι εμμονές μου με κατάντησαν τόσο αστείο στα όρια της γελοιότητας;

Στη Μαλακάσα οι νιφάδες του χιονιού αντικατέστησαν απότομα τις σταγόνες της βροχής. Δεν έβλεπα πλέον ούτε κόκκινα ούτε άσπρα φώτα. Στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης το χιόνι είχε εγκατασταθεί για τα καλά στην άσφαλτο. Παρασυρμένος από τις σκέψεις μου είχα ξεχάσει να βάλω μουσική στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου. Άνοιξα το ραδιόφωνο και έπιασα τον πρώτο σταθμό που βρήκα. Η νοσταλγική βαθιά φωνή του Νάτκιν Κόουλ πλημμύρισε το περιορισμένο χώρο μου. Το χιόνι άρχισε να πυκνώνει. Σκέφτηκα να σταματήσω στο Σείριο, αλλά τον προσπέρασα χωρίς να προλάβω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Είχα παρασυρθεί όλη την ημέρα από τα θλιβερά οράματα μου και όταν πήρα τις αποφάσεις μου είχα ξεχάσει τα αυτονόητα. Που πάω τέτοια ώρα με τέτοιο καιρό χωρίς αλυσίδες;

Το να γυρίσω πίσω δεν ήταν και τόσο απλό. Έχοντας φυλακισμένη τη ψυχή μου θα ήταν επώδυνο και βασανιστικό. «Η περιπέτεια ενός χιονοδρόμου» σκέφτηκα. Πάλι ο Καλβίνο μπροστά μου. Προσπέρασα αφήνοντας αριστερά μου τα φώτα της Θήβας και ανέβαινα τις στροφές της Υλίκης. Άρχισα να αισθάνομαι το αυτοκίνητο να μην με υπακούει . Το χιόνι πλέον κάλυπτε ολόκληρη την άσφαλτο και στα δύο ρεύματα της Εθνικής. Το προστατευτικό διάζωμα στη μέση αποτελούσε τη μοναδική παρέα μου και το μοναδικό σημάδι που μου έδειχνε τη διαδρομή. Δήμος Οπουντίων, Μαρτίνο, Λάρυμνα η πινακίδα και το αυτοκίνητο μην υπακούοντας με, βρέθηκε ακυβέρνητο να συγκρούεται στη πλαϊνή προστατευτική μπάρα. Ευτυχώς η σύγκρουση δεν ήταν σφοδρή, αλλά βρέθηκα με το κεφάλι στο τιμόνι. Το μπαλόνι που κρυβόταν μέσα του και φούσκωσε ξαφνικά με τύλιξε σαν ένα αποκρουστικό χταπόδι. Οι θόρυβοι από τις λαμαρίνες που τσαλακώνονταν αναμιγνύονταν με τα γκαπ γκουπ που άκουγα και προέρχονταν από το πάτο του αμαξιού μου.

Άργησα να σταματήσω τελείως ή μπορεί να μου φάνηκαν αιώνας τα ενδεχομένως δευτερόλεπτα της συμφοράς μου. Η απλή χιονόπτωση είχε γίνει χιονοθύελλα πλέον. Οι νιφάδες άρχισαν να εισχωρούν απειλητικές στο εσωτερικό του αυτοκινήτου από το σπασμένο παμπρίζ. Ένας τελευταίος βρυχηθμός της ταλαιπωρημένης μηχανής του αμαξιού μου και μετά η απόλυτη σιωπή. Εκτός και αν θα μπορούσα να ακούσω το θόρυβο των νιφάδων που έσκαγαν πάνω μου. Τις αισθάνθηκα ‘όμως να με κοροϊδεύουν , τις άκουσα να γελούν με τη κατάντια μου.

Και τότε χτύπησε το κινητό μου. Δεν το κατάλαβα αμέσως. Πάνω στην απόγνωση μου το κοίταξα με φανερή έκπληξη αδυνατώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που κουδουνίζει τόσο επίμονα. Πάνω στη σύγχυση μου απάντησα αυθόρμητα χωρίς να δω ποιος με καλεί. «Γιώργο η Τζένη είμαι. Που είσαι; Είμαι δύο ώρες τώρα έξω από το σπίτι σου στη Ζωσιμαδών και σε περιμένω μέσα στο κρύο και τη βροχή. Είσαι καλά; Πότε θα έρθεις;»

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους Γιώργους αυτής της χώρας, που κυνηγώντας χίμαιρες χάνουν τα αυτονόητα.

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Η νεράιδα και ο λύκος

Ένα οικολογικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά

Μια φορά κι ένα καιρό, στο ποταμάκι του δάσους κοντά στις πηγές του, ζούσε μια φευγάτη νεράιδα, λίγο αχυρόμυαλη, λίγο ανέραστη, αλλά πολύ αφελής. Η αφέλεια της αποτέλεσμα μιας μη ελεγχόμενης καλοσύνης εκδηλωνόταν σε κάθε περίσταση και σε κάθε κάτοικο ή επισκέπτη του δάσους ζωντανό ή μη. Λειτουργούσε περισσότερο σαν αδέσποτη ύπαρξη παρά σαν το ξωτικό που λειτουργεί με κανόνες έστω μεταφυσικούς. Η αγαθιάρα νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι της αντί να στέλνει τα αστεράκια, μεταμορφώνοντας ή σώζοντας ψυχές όπως στα άλλα παραμύθια αυτή προτιμούσε να τα σκορπά παίζοντας στο ποτάμι. Τα έβλεπε να γυαλίζουν στο νερό και να βυθίζονται μέσα του. Πόσες καλές πράξεις αλήθεια σβήστηκαν στο βάθος του νερού: Πόσες φορές αυτές οι μικρές φωτιές έγιναν μεγάλες όταν η μικρή μας νεράιδα έπαιζε με τα αστεράκια της μακριά από το νερό;

Να φανταστείτε ότι όταν η κακιά γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας αποφάσισε να χτίσει το αυθαίρετο σπίτι της στο δάσος η νεράιδα του παραμυθιού μας τη βοήθησε να το ολοκληρώσει κόβοντας δένδρα και μεταφέροντας της υλικά από το ποτάμι. Αφήστε που έπεισε τη κοκκινοσκουφίτσα ότι ένας κακός λύκος , ο οποίος στη πραγματικότητα προσπαθούσε να σώσει το δάσος είχε προσπαθήσει να φάει τη γιαγιά της. Τις προάλλες υποκαθιστώντας το φίδι ενός άλλου παραμυθιού έπεισε τη Χιονάτη να φάει ένα μήλο που της έκατσε στο λαιμό, μόνο που η Χιονάτη στη συνέχεια βρήκε το Παράδεισο στο πρόσωπο του πριγκηπόπουλου αντί να τον χάσει όπως η Εύα. Για το δράμα της Εύας, η νεράιδα μας, όλως παραδόξως δεν φέρει καμιά ευθύνη. Αλλά εξαργυρώνεται με κάτι ο πόνος και η θλίψη των επτά νάνων για το διάστημα που η Χιονάτη βρέθηκε στην ιδιότυπη νεκροφάνεια της; Για την προσφορά της βέβαια αυτή τιμήθηκε από το Ελληνικό Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων έργων. Στη σεμνή τελετή στην οποία παραβρέθηκε και ο ίδιος ο Υπουργός και πατριώτης της, η ίδια έλαμψε δια της απουσίας της.

Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον στην αρχή της. Ο ήλιος έλαμπε ποιο ζωηρός από ότι συνήθως, τα πουλιά κελαηδούσαν με μεγαλύτερη θέρμη, τα δέντρα ήταν ποιο πράσινα και το νερό στο ποτάμι ποιο καθαρό. Τα ζώα του δάσους σαρκοφάγα και φυτοφάγα μαζί χαριεντίζονταν και ερωτοτροπούσαν δίπλα στο νερό. Η νεράιδα του παραμυθιού μας καθόταν στην όχθη του ποταμιού και απολάμβανε την ομορφιά της στον καθρέπτη των νερών. «Καθρέπτη καθεπτράκι μου είναι καμία ομορφότερη από μένα;». Αλλά δεν περίμενε να ακούσει απάντηση. Μπορεί και να μην την ήθελε. Μπορεί να ήθελε να παραμείνει ένα ανυποψίαστο μηδενικό χωρίς προβληματισμούς , οράματα και στόχους. Μπορεί να περιφρουρούσε τον ιδιωτικό της χώρο και να μην επέτρεπε ξένες παρεμβάσεις σε αυτόν. Όλα για αυτήν ήταν θέμα στιγμής. Το αύριο δεν την απασχολούσε, αλλά ούτε και το τώρα. Και οι συγκρίσεις φέρνουν προβληματισμούς. Φέρνουν αξιολόγηση, λογοδοσία και έλεγχο και μάλλον υπονοούν κάτι πολύ κακό με κέρδος το τίποτα, όπως ενδόμυχα πίστευε.

Και τότε άρχισε να κλαίει. Με ένα κλάμα γοερό που φανέρωνε πόνο και θλίψη. Ένα κλάμα χωρίς αίτιο και αιτιατό. Ένα κλάμα χωρίς δάκρυα. Σε τίποτε δεν μπορούσε να την επηρεάσει η γιορτή της φύσης που μόλις είχε αρχίσει. Όλα τα στοιχεία της φύσης γιόρταζαν σήμερα, αλλά η χαρά τους δεν την άγγιζε. Ένοιωθε ξένη με το περιβάλλον, ήθελε να ξεφύγει, αλλά να πάει που; Μήπως ήξερε τι υπήρχε πέρα από το δάσος; Η ζωή για αυτήν άρχιζε και τελείωνε εκεί. Τουλάχιστον η κοκκινοσκουφίτσα ζούσε στο χωριό έξω από το δάσος. Η βροχή των συναισθημάτων πίκρας που την έλουσε ξαφνικά μετατράπηκε σύντομα σε καταιγίδα πόνου. Δεν ήξερε τι έπαθε, αλλά δεν την απασχολούσε και το γιατί. Δεν θέλω να ζήσω άλλο φώναξε δυνατά. Δεν θέλω να ζήσω άλλο όπως ζω σήμερα.

Η φωνή που ακούστηκε πίσω της λίγο απόκοσμη, λίγο γλυκιά, μάλλον βροντερή αλλά πολύ ευγενικιά διέκοψε τον θλιμμένο μονόλογο της. «Συγνώμη παρότι σέβομαι την ιερότητα της μοναξιάς σου, διαφωνώ με το συμπέρασμα του διαλογισμού σου, αν είσαι σε θέση να το συζητήσουμε στη διάθεση σου» της είπε ο λύκος που την είχε πλησιάσει από πίσω , αλλά όχι ύπουλα και ούτε με κακή διάθεση. «Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; ή η αλήθεια είναι υποκειμενική συνέχισε χωρίς να περιμένει την άδεια της. Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις που εκστομίζουμε με περισσή ευκολία , αλλά με πολύ λίγη σκέψη;» Η νεράιδα ξαφνιασμένη γύρισε πίσω και αντίκρισε τον περήφανο μοναχόλυκο του δάσους να τη πλησιάζει. Της άρεσε η συντροφιά του αν και συναντιόντουσαν πολύ σπάνια. Ήλθε και ξάπλωσε δίπλα της. Το νερό αγκάλιασε τα πίσω πόδια του και την ουρά του. Τα μάτια του γυάλιζαν όχι από κακία , αλλά από οξυδέρκεια και στοχασμό, ότι ακριβώς έλλειπε από εκείνη. Αυτά τα μάτια τη συγκλόνιζαν και την οδηγούσαν στα μονοπάτια των ονείρων. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι την επηρέαζε. Η αρσενική ή η ζωώδης κυριαρχία.

Μα και ο λύκος έβρισκε σε αυτήν έναν υπομονετικό , αλλά και όμορφο ακροατή των προβληματισμών του, που η αφέλεια της ενέτεινε τη πνευματική γυμναστική του. Αλλά όχι μόνο για αυτόν, αλλά και για εκείνη που τις προσφέρονταν, στις λίγες στιγμές που ήταν μαζί, κάποιες έστω και πρόσκαιρες αναλαμπές στο νου της. Σε άκουσα να αρνείσαι τη ζωή, της είπε με καλοσύνη, γιατί; Τι νομίζεις ότι σου λείπει; Και γιατί δεν ψάχνεις να το βρεις για να συμπληρώσεις τη ζωή σου αντί να την απεμπολείς με αυτό τον τρόπο, χωρίς έστω μια μικρή προσπάθεια; Το νερό στο ποτάμι όταν βρει εμπόδιο , αλλάζει κατεύθυνση και πολλές φορές όταν τα εμπόδια είναι πολλά και δύσκολα, επαναστατεί και πλημμυρίζει. Δεν χάνεται ποτέ και το ποτάμι δεν στερεύει. Η ζωή μας δεν καθορίζεται από το υστέρημα του ψυχισμού μας, αλλά από το περίσσευμα της πνευματικής μας δύναμης.

Η μικρή νεράιδα δεν του απάντησε αμέσως. Χάθηκε στις σκέψεις της. «Μα εγώ είμαι νεράιδα, ένα ξωτικό, χωρίς ξεκάθαρο σκοπό ύπαρξης και προορισμό. Όσο στο χωριό δεν υπήρχαν εφημερίδες και τηλεόραση κάτι θα μπορούσα να προσφέρω κι εγώ στα μικρά παιδιά. Τώρα όμως;» του είπε με πίκρα. «Πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να προσφέρεις. Εσύ μπορείς να γίνεις άνθρωπος και διαμαρτύρεσαι, ενώ εγώ πάντα όμως θα παραμείνω λύκος και δεν μετανιώνω για αυτό. Λειτουργείς με το εγώ σου και όχι με το εμείς. Η φύση είμαστε εμείς. Τα ζώα, τα πουλιά, τα φυτά, οι άνθρωποι και τα ξωτικά. Γεννήθηκες από τη φαντασία των ανθρώπων και ανήκεις σε αυτούς. Εγώ όμως;»

Μα όπως λες , του απάντησε, κι εσύ σαν μέλος της φύσης θα πρέπει να είσαι ισότιμος με τους ανθρώπους. Πρόσεξε, της είπε, ποια είναι η διαφορά μου με τους ανθρώπους. Πες ότι έρχεται εδώ δίπλα μας ένας άνθρωπος και βάζεις απέναντι μας τα τρία γουρουνάκια από τη μία πλευρά και ένα τόνο χρυσάφι από την άλλη. Για πες μου τι θα διάλεγα εγώ και τι ο άνθρωπος; Λες να προτιμούσα εγώ το χρυσάφι και ο άνθρωπος τα γουρουνάκια; Ο προορισμός του καθένα μας είναι προδιαγεγραμμένος από τη μητέρα φύση. Το ζητούμενο για αυτήν είναι η ισορροπία. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει ο καθένας μας εξαρτώνται από τον αυτοσεβασμό μας και τον σεβασμό των άλλων και η επαλήθευση της εφαρμογής τους καθορίζουν το μέγεθος της συνέπειας μας. Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ιδεατό και το εφικτό είναι πολύ λεπτές για εμάς τους λύκους. Δυστυχώς για τους ανθρώπους το χρυσάφι τις έχει παχύνει αρκετά.

Μάλλον σε μια σπάνια έκρηξη ευφυΐας η νεράιδα αναρωτήθηκε μονολογώντας, αλλά μάλλον απευθυνόμενη στο λύκο: Μα δεν θέλω να γίνω άνθρωπος. Οι άνθρωποι με αιχμαλώτισαν και με κρατούν δέσμια στη φυλακή της φαντασίας τους, για να με χρησιμοποιούν σαν άλλοθι στα πρώτα στάδια της ζωής τους πριν αλλοτριωθούν τα άδολα όνειρα της παιδικής τους ηλικίας. Σίγουρα έχεις δίκιο, την διέκοψε ο λύκος. Άλλωστε η πράξη δεν διαφωνεί μαζί σου. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η ξεδιάντροπη χειραγώγηση του ανθρώπου σε κάθε τι που ξεπερνά τα στενά όρια του βραχυπρόθεσμου συμφέροντος του, τον οδηγεί δυστυχώς στη μοίρα τη δικιά μας. Είμαι μόνος χωρίς αγέλη και δίχως παρέα από όμοιους μου και τώρα κάθομαι και συζητώ με τα ξωτικά του δάσους. Ο κοινωνικός εφησυχασμός τους έχει εξαρθρώσει. Όταν ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό θα είναι αργά. Τελικά δεν διαφωνώ μαζί σου για τη τελευταία σου θέση και σε δικαιολογώ απόλυτα που δεν θέλεις να γίνεις άνθρωπος. Οι εμπειρίες που βιώνουμε στο δάσος, μας μαθαίνουν να λειτουργούμε μαθησιακά σε αυτή τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής μας.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Κανένας από τους δυο τους δεν φάνηκε να το έχει καταλάβει. Είχαν σταματήσει από ώρα τη κουβεντούλα και απολάμβαναν την συνύπαρξη των σιωπών τους. Η νεράιδα συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι εδώ και πολύ ώρα το χέρι της χάιδευε το πυκνό σκούρο καφέ, κοκκινωπό τρίχωμα του λύκου, ενώ κρατούσε το μαγικό ραβδάκι της. Μέσα στο σούρουπο ο λύκος πλημμύρισε από τα αστεράκια που εκτοξεύονταν από αυτό. Όταν αυτά ανέβηκαν στον ουρανό για να αντικαταστήσουν τον ήλιο στο πόστο του ο περήφανος μοναχόλυκος του δάσους είχε μεταμορφωθεί σε βασιλιά.

Υ.Γ.1 Ο προσεκτικός αναγνώστης θα διακρίνει στο παραμύθι έναν υποβόσκοντα ρατσισμό και θα έχει δίκιο. Πλην όμως θα πρέπει να αναρωτηθεί πόσες φορές τον συνάντησε και σε πολύ χειρότερη μορφή στη ζωή του και πως αντέδρασε πέραν από τις κατάρες και τα ευχολόγια που ξεστόμισε ξαπλωμένος αναπαυτικά στο καναπέ του σαλονιού του. Προσπαθώ με τον τρόπο μου να αφυπνίσω συνειδήσεις.

Υ.Γ.2 Η σύλληψη της ιδέας για το παραμύθι έγινε κάποια στιγμή της επιχείρησης καθαρισμού του Υμηττού, την ώρα που κουβαλούσα σακούλες με σκουπίδια με το ποδήλατο μου. Η ιδέα ωρίμασε στο παλιό λιμάνι των Χανίων και η συγγραφή ξεκίνησε στη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας. Συνεχίστηκε στη Πύλο με παρέα ένα ονειρικό ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να σβήνει πίσω από τη Σφακτηρία χαρίζοντας ρόδινες αποχρώσεις στον ουρανό και το νησί, και στο Αθλητικό Κέντρο Χολαργού στο λόφο του Τσακού παρέα με παιδιά που γυμνάζονταν. Ολοκληρώθηκε σπίτι μου παρέα με τη νεράιδα της ζωής μου ακούγοντας μουσική.

Υ.Γ.3 Το παραμύθι είναι αφιερωμένο στο μοναχόλυκο Βόρα που ζει στο Περιβαλλοντικό κέντρο του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ στην Αγραπιδιά Φλώρινας

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Προσωπικότητα της Χρονιάς 2007 ο Νικήτας Λιοναράκης



Προσωπικότητα της Χρονιάς 2007 - Ηλεκτρονική Ψηφοφορία


H διαδικασία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας του Ελληνικού Κέντρου Προώθησης του Εθελοντισμού "anthropos.gr" "ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2007" για την ανάδειξη ενός ενεργού πολίτη και ενός δημοσιογράφου με αξιόλογη δράση σε θέματα που άπτονται των ΜΚΟ και του εθελοντισμού έχει ολοκληρωθεί. Ο κ. Νικήτας Λιοναράκης, δημοσιογράφος, πρώην διευθυντής των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΑ, της ΕΡΑ 1 και της ΕΡΑ 2 και ηγετική μορφή της Συντονιστικής Επιτροπής της «Καμπάνιας των 800 ΜΚΟ για το Σύνταγμα», ο οποίος έφυγε από την ζωή στις 10 Οκτωβρίου 2007, αναδείχθηκε ο «ενεργός πολίτης της χρονιάς 2007» ενώ ο κ. Γεώργιος Αυγερόπουλος, δημιουργός της σειράς ντοκιμαντέρ Εξάντας, αναδείχθηκε ο «δημοσιογράφος της χρονιάς 2007», σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας του Ελληνικού Κέντρου Προώθησης του Εθελοντισμού "anthropos.gr". Η Ειδική Τελετή για την παράδοση των βραβείων θα λάβει χώρα το προσεχές διάστημα. Τα αποτελέσματα προέκυψαν κατά το 60% από τις ψήφους των επισκεπτών της ηλεκτρονικής σελίδας του Ελληνικού Κέντρου Προώθησης του Εθελοντισμού "anthropos.gr" και κατά 40% από τις ψήφους επιτροπής που αποτελείται από τους νικητές της περσινής χρονιάς κο Κούλογλου Στέλιο, κα Κόλλια Βάσω, κο Μπακογιάννη Ευθύμη και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Προώθησης του Εθελοντισμού "anthropos.gr" κο Πιτσούλη Νικόλαο, κο Χαλκό Παναγιώτη, κο Βουδούρη Οδυσσέα, κο Δημοσθένους Γεώργιο, κα Μπούρα Γιούλα. Ο περσινός νικητής στην κατηγορία «Δημοσιογράφος της Χρονιάς», κος Στέλιος Κούλογλου ψήφισε λευκό και κατά συνέπεια η ψήφος του δεν καταμετρήθηκε.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ


Ο Χολαργός , η πόλη μας διαθέτει ένα μεγάλο προνόμιο τον Υμηττό. Το Βουνό της περιοχής μας που παραμένει αναξιοποίητο για τους πολίτες και κινδυνεύει. Το λειτουργικό Πάρκο Πόλης, όπως πολλοί έτσι το ονειρευόμαστε , καταφέραμε με την ανοχή και την αδράνεια μας να το μετατρέψουμε σε αποθήκη κάρβουνου, μπάζων και σκουπιδιών.
Εμείς οι εντατικοποιημένοι άνθρωποι της πόλης , οι τόσο στερημένοι, και συνάμα εξαρτημένοι από το άγχος και το τσιμέντο , πρέπει να αναδείξουμε τις ευαισθησίες μας, τον ρομαντισμό μας και την αγάπη μας προς την φύση . Άλλωστε αυτό που ξεχνάμε όλοι είναι ότι και μείς οι άνθρωποι είμαστε μέρος της φύσης.

Η αγάπη μας προς τον Υμηττό , πρέπει να εκδηλώνεται με την ενεργή συμμετοχή μας, σε ότι αφορά εθελοντικές δράσεις στο βουνό μας, είτε αγωνιζόμενοι για τη διαμόρφωση σωστών νομικών πλαισίων, είτε τρέχοντας, είτε πεζοπορώντας στα μονοπάτια του, ώστε να ξαναβρούμε στην φύση τις χαμένες ευαισθησίες και τα παιδικά μας όνειρα και παράλληλα να γίνουμε η ζωντανή ασπίδα προστασίας του.

Παράλληλα θα πρέπει να συμμετέχουμε σε δράσεις, όπως έγινε τη Πρωτομαγιά που οι εθελοντικές οργανώσεις της περιοχής μας (ο Χώρος Πολιτών Χολαργού, ο Σύλλογος Χολαργιωτών για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον, ο Α.Σ. ΦΛΟΓΑ Χολαργού και το Δίκτυο Αυτοοργάνωσης Πολιτών Χολαργού) πραγματοποίησαν μεγάλη επιχείρηση καθαρισμού του βουνού. Δεν αρκεί μόνο να σχολιάζεις από το καναπέ και να γκρινιάζεις στο καφενείο, αλλά σαν πολίτης θα πρέπει να παίρνεις τις τύχες στα χέρια σου.

Αντιγράφω από τη διακήρυξη της οργανωτικής επιτροπής των «Δρόμων του Βουνού», που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στον Υμηττό και συμμετέχει σε αυτή και τμήμα των εθελοντικών οργανώσεων που πραγματοποίησε τον καθαρισμό. «Είναι πλέον κοινή παραδοχή πως η σύγχρονη πόλη, έχει καταστεί δυνάστης του ανθρώπου. Βιώνουμε καθημερινά ένα εχθρικό όσο και απάνθρωπο περιβάλλον.»

Η λέξη πολιτισμός - παράγωγο της λέξεως πόλης - φαίνεται να μην έχει πια καμιά σημασία και αξία. Υλικά επικίνδυνα για την υγεία του ανθρώπου συσσωρεύονται στη μεγαλούπολη της Αθήνας. H μόλυνση, ο θόρυβος, η έλλειψη πρασίνου είναι πλέον μάστιγες για την εποχή μας. Κοντά σ' αυτά ένα τελευταίο γεγονός, αυτό της κατάκαυσης των δασών του λεκανοπεδίου, εντείνει δραματικότερα το ήδη βεβαρημένο περιβάλλον της Αθήνας. Η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός τα πανάρχαια φυσικά πεδία χλωρίδας και πανίδας καταστρέφονται ασύστολα και ανεπίστρεπτα με την αλόγιστη επέμβαση του ανθρώπου.

Εμείς, οι πολίτες πρέπει να θεωρήσουμε κύρια υποχρέωσή τη δυναμική παρέμβαση μας και να ορθώσουμε φραγμό στα σχέδια που εξυφαίνονται ερήμην μας με σκοπό την κακοποίηση της φυσικής και ψυχικής μας υγείας. Εμείς οι εθελοντές μέλη και φίλοι των οργανώσεων που συμμετείχαν στο καθαρισμό, ως άνθρωποι της δράσης, της αγάπης για την φύση, του σεβασμού του περιβάλλοντος, αναγγέλλουμε ότι ένα ιστορικό βουνό της Αττικής, ένα χιλιοτραγουδισμένο όρος, ο Υμηττός πρέπει τώρα όχι μόνο να προστατευθεί αλλά και να αναδείξει την πρωτεύουσα αξία και σημασία του.

Οι συμμετάσχουσες στο καθαρισμό οργανώσεις δεσμεύθηκαν να επαναλάβουν το εγχείρημα του καθαρισμού με τη συμμετοχή και των υπόλοιπων ΜΚΟ και των άλλων φορέων των πολιτών του Χολαργού το συντομότερο δυνατόν και να το επαναλαμβάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η επιλογή της ημέρας για το καθαρισμό (Πρωτομαγιά) δεν έγινε τυχαία και δυστυχώς δικαιώθηκε από τα γεγονότα. Αν όλοι αυτοί που συμμετείχαν από «παράδοση» στις συγκεντρώσεις (;;) της Πρωτομαγιάς στο κέντρο της Αθήνας συμπεριφερόμενοι ως χούλιγκανς, μάζευαν έστω και ένα σκουπίδι ο καθένας από τα βουνά της Αθήνας, δεν θα έκαναν τη ζωή μας ποιο όμορφη; Μήπως οι πολίτες δεν θα πρέπει να ανατρέχουν πλέον στο νοσταλγικό αρχαϊσμό των κομμάτων και των κομματικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους;

Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
απελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.

Έγραψε με το αίμα του στο κελί της φυλακής ο μεγάλος ήρωας και οραματιστής Αλέξανδρος Παναγούλης, στη μνήμη του οποίου ανήμερα του χαμού του, αφιερώσαμε την επιχείρηση καθαρισμού του βουνού. Γεια σου φίλε Αλέκο, όπου κι αν βρίσκεσαι εκεί ψηλά. Πιστεύω να καμαρώνεις για τον αγώνα που κάνουν οι επίγονοι σου. Τα δάκρυα στα μάτια μας δεν θα αποτελέσουν ποτέ απελπισιάς σημάδια. Αυτό μονάχα μπορούμε να σου υποσχεθούμε. Οι πράξεις σου και η ποίηση σου θα μας οδηγούν στους νέους αγώνες.

Βίντεο από τη δράση στο: http://www.skai.gr/master_avod.php?id=80248

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ΩΡΑ ΔΡΑΣΗΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Ο Χώρος Πολιτών Χολαργού, ο Σύλλογος Χολαργιωτών για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον, ο Α.Σ. ΦΛΟΓΑ Χολαργού και το Δίκτυο Αυτοοργάνωσης Πολιτών Χολαργού
ΚΑΛΟΥΜΕ
Όλους τους πολίτες της περιφέρειας του Υμηττού, την Πέμπτη 1η Μάη 2008 και ώρα 10.00, στην οδό Ναυαρίνου «Ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ», για να καθαρίσουμε το δάσος μας.
Τηλ. Επικ. 6946505815 και 6942496406

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Η φούσκα που σκάει. Ψυχολογικό θρίλερ επικαιρότητας

Ο κρότος μέσα στην ησυχία της δροσερής ανοιξιάτικης νύχτας ακούστηκε σαν πιστολιά. Ο Δημήτρης κοίταξε το ρολόι του, που είχε βάλει όπως κάθε βράδι πριν κοιμηθεί στο κομοδίνο δίπλα του. Διάβασε τρεις και τριάντα. Προσπάθησε να αλλάξει πλευρό, αλλά σκόνταψε στη πλάτη της Δέσποινας. Αναρωτήθηκε για τη πηγή του θορύβου. Του θύμιζε φούσκα που σπάει. Και όχι τις φουσκίτσες των προστατευτικών περιτυλιγμάτων των ηλεκτρονικών συσκευών που του άρεσε από μικρός να σπάει. Ο θόρυβος αυτός είχε κάτι το απόκοσμο και το αποκρουστικό. Άγγιζε άσχημα τη ψυχή του. Θύμιζε μπαλόνι που σκάει.

Η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ με τέσσερα μηδέν μάλιστα και η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία που του σφύριξε ένας ξερόλας φίλος για επαπειλούμενο μέγα σκάνδαλο ντόπινγκ στον Ελληνικό Αθλητισμό του δημιούργησε έναν ύπνο ανήσυχο με εφιάλτες και κακόβουλα φαντάσματα που περιφέρονταν ασταμάτητα στα όνειρά του. Το πάρτυ των φαντασμάτων το πλήρωσε η δύστυχη Δέσποινα που η κακομοίρα για άλλο λόγο είχε έρθει χθες το βράδι στο κρεβάτι του. Τώρα βρίσκεται να κοιμάται μακάρια και να βλέπει τη πραγματικότητα που ήλπιζε να συναντήσει μονάχα στα όνειρα της. Αυτής τουλάχιστον ήταν ήσυχα, παρ’ ότι ανεκπλήρωτα, αν κρίνει κανείς από ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα που άνθιζε στα χείλη της.

Σηκώθηκε και πήγε στο σαλόνι με πολύ κακή διάθεση. Ένα μεταμεσονύκτιο ουίσκι σκέφθηκε ότι δεν θα πείραζε και ενδεχομένως μαζί με ένα συμπλήρωμα καλής μουσικής να τον ανέβαζε. Πήγε στη κουζίνα κι έβαλε λίγο στο ποτήρι του συμπληρώνοντας το με πολύ νερό. Γυρνώντας στο σαλόνι άνοιξε το στερεοφωνικό και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα του. Η κλασσική μουσική που άκουγε , όπως εκφραζόταν μέσα από τη φωνή του Αντρέα Μποτσέλι και τους ήχους της συμφωνικής ορχήστρας που τον συνόδευε, ούτε απάλυνε τον πόνο του και τον άγνωστο καημό που τον συνέθλιβε, αλλά ούτε ενέτεινε τις αισθήσεις του. Δεν μπορούσε να καθορίσει τη πηγή της κακής του διάθεσης.

Τα ερεθίσματα που επεδίωκε να τον τονώσουν φαίνονταν ανεπαρκή. Η μιζέρια του παραμένει ισχυρή. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν γνωρίζει. Το ουίσκι τελειώνει στο ποτήρι, αλλά η διάθεση του δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Δεν έχει το κουράγιο να σηκωθεί και να το συμπληρώσει. Δεν έχει ούτε το κουράγιο να αλλάξει το δίσκο που μόλις τελείωσε. Η ώρα στο μεγάλο ρολόι του σαλονιού του δείχνει τέσσερεις. Σκέφτεται να σερφάρει στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Η τεχνολογία σήμερα εξαλείφει την απόσταση και ενώνει τις μοναξιές των ανθρώπων σκέπτεται, αλλά μάταια. Όχι το φάρμακο δεν είναι αυτό.

Ο Δημήτρης παλιός πρωταθλητής στίβου βρίσκει πάντα στον αθλητισμό το καλύτερο φάρμακο που του εξασφαλίζει την πνευματική του ισορροπία. Όταν αγχώνεται, φοράει τη φόρμα του και με το ποδήλατο ή χωρίς αυτό με τα πόδια, αγωνίζεται να ξεπεράσει αυτά που τον καταπιέζουν. Εκτός του ότι παραμένει αθλητής στα σαράνταφεύγα του είναι και φανατικός φίλαθλος όλων των σπορ. Αλλά σήμερα; Τέτοια ώρα; Μάλλον οι ξενύχτηδες που θα διασχίζουν τους έρημους δρόμους ψάχνοντας για βρώμικο σε κάποιο λυόμενο της γειτονιάς του θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό. Μάλλον και αυτό δεν είναι λύση.

Δημήτρη, τι κάνεις τέτοια ώρα στο σαλόνι. Άκουσε τη φωνή της Δέσποινας από τη κρεβατοκάμαρα. Προφανώς τη ξύπνησαν τα φώτα και η δυνατή μουσική. Η τυραννία της λογικής σκέφτηκε ο Δημήτρης μόλις αρχίζει. Γιατί δεν κοιμάσαι; Τι σου συμβαίνει; Σηκώθηκε από το κρεβάτι και ήλθε κοντά του. Είδε το άδειο ποτήρι με το μπουκάλι δίπλα του και το ξέχειλο τασάκι. Μα τι έπαθες και μένεις ξάγρυπνος. Πω πω τσιγάρα που κάπνισες και το ουίσκι τι το ήθελες τέτοια ώρα; Ξέχασες ότι έχεις υποσχεθεί τη σημερινή μέρα από το πρωί στο γιό μου;

Ο γιος της Δέσποινας, αποτέλεσμα ενός άτυχου δεσμού της, πέντε χρονών σήμερα κοιμόταν στο σπίτι της μαζί με τη γιαγιά του. Δίσταζαν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους μα ο μικρός Κώστας έβλεπε στο πρόσωπο του Δημήτρη τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε. Και ο Κώστας αγάπησε το Δημήτρη και ο Δημήτρης βρήκε σε αυτόν το παιδί που ήθελε, αλλά που ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Και έγινε ταυτόχρονα ο μέντορας και δάσκαλος του. Του εμφύσησε την αγάπη του για τον Αθλητισμό και τον συνόδευε τις μέρες των ρεπό του σε αθλητικές δραστηριότητες.

Άλλαξε το δίσκο στο στερεοφωνικό αμίλητος βάζοντας Μάριο Φραγκούλη. Ονειρεύτηκε τον εαυτό του παιδί να το κρατά από το χέρι. «όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο για να κρύβομαι εκεί από τη ζωή όταν λείπω». Και σήμερα και αυτή τη παράξενη ώρα της ημέρας προσπαθούσε να βρει το κήπο με τα λουλούδια που κρυβόταν όταν ήταν παιδί. Γιατί και τώρα λείπει μη ξέροντας το πού, το πώς , το γιατί. Αισθάνθηκε ότι κάτι έχασε ξαφνικά και του προκάλεσε τον πόνο που νοιώθει στη ψυχή του και προσπαθεί να το βρει. Μάταια; Αυτό θέλει να ξεκαθαρίσει.

Και η Δέσποινα δυστυχώς δεν τον καταλαβαίνει. Για αυτήν η στυλίστικη ζωή είναι το ευαγγέλιο που ακολουθεί πιστά και απαρέγκλιτα. Τη πνευματικότητα που ψάχνει ο Δημήτρης την αγνοεί. Εκτός αν έχει βρει πνευματικό περιεχόμενο στο life style και ο Δημήτρης δεν το ξέρει. Για αυτήν είναι αφύσικο , απρόβλεπτο πέραν από κάθε κανόνα, ένδειξη ανυπακοής στη λογική και τον καθωσπρεπισμό η παρουσία του τέτοια ώρα στο σαλόνι. Ο πόνος δεν υπάρχει και ούτε θα πρέπει να υπάρχει. Εφόσον το αγνοείς, το αίτιο αυτό δεν υπάρχει, οπότε δεν πρέπει να υπάρχει και αποτέλεσμα.

Η μέρα πέρασε παρέα με το Κωστάκη. Ευτυχώς που η Δέσποινα δούλευε σήμερα γιατί αλλιώς θα έπρεπε να απολογηθεί και να της εξηγήσει τα ανεξήγητα για αυτήν. Ο Κωστάκης ήταν καλός ακροατής και καλός μαθητής. Όχι μόνο μάθαινε εύκολα, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσε να συμπληρώσει και να εξειδικεύσει τις γνώσεις του ρωτώντας. Και οι ερωτήσεις του καίριες και καθοριστικές. Γιατί θείε Δημήτρη, έτσι τον αποκαλούσε, δεν πρέπει να γίνω πρωταθλητής; Εσύ δεν θέλεις να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός; Εσύ δεν μού έλεγες για τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και τα ολυμπιακά μετάλλια που παίρναμε; Άντε να του εξηγήσει τώρα ο Δημήτρης ότι ένα γράμμα διαφοροποιεί το νόημα. Στη θέση του Μ θα έπρεπε να βάλει Ν.

Και να τώρα το απόγευμα της Παρασκευής που ένας σωματικά ταλαιπωρημένος και ψυχικά εξουθενωμένος Δημήτρης σέρνει, τα βήματα του προς το παλιό λατομείο της πόλης του , που τώρα έχει μετατραπεί σε Αθλητικό Κέντρο. Παραγγέλνει το δέκατο σημερινό του καφέ στη μικρή καντίνα απέναντι από τα γήπεδα 5Χ5 καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στο ποιο απομακρυσμένο τραπεζάκι της αυλίτσας που φιλοξενεί τη καντίνα.

Χαιρετισμοί σήμερα και οι καμπάνες χτυπούνε , έστω και αυτές που παράγγειλε ο μακαριστός Χριστόδουλος στα μεγάλα μαγαζιά της Ευρώπης, αναμειγμένες με τις χαρούμενες ελεύθερες φωνές των παιδιών και τις επιτακτικές οδηγίες των γονιών προπονητών και μάνατζερ ταυτόχρονα. Ο Ήλιος δύει πίσω από τις καταθλιπτικές πολυκατοικίες. Στη Πύλο δύει πίσω από τη Σφακτηρία. Μάλλον υπάρχει διαφορά αντίληψης ανθρώπων, καταστάσεων και προϊόντων τους, σκέφτεται.

Τι είναι ρε συ Ανδρέα ο Αθλητισμός σήμερα; Θυμάσαι που έβγαζες βόλτα τα σκυλιά στον Υμηττό και έτρεχες πίσω τους αγκομαχώντας κι εγώ σε συναντούσα κάνοντας ορειβατικό ποδήλατο στα ποιο απίθανα μονοπάτια; Μονολόγησε νομίζοντας ότι τον ακούει ο παλιός του φίλος Ανδρέας. Ποιο είναι το όραμα των γονιών που στρέφουν τα παιδιά τους στον Αθλητισμό σήμερα, ποιος τον έχει μετατρέψει σε επάγγελμα, ποιος δημιούργησε τα κίνητρα και γιατί , και ποιος ταυτίζει τις επιτυχίες των αθλητών με την εθνική ανάταση και περηφάνια; Τι φανταζόμαστε στον ύπνο και τι οραματιζόμαστε στο ξύπνιο; Γιατί η πραγματικότητα θα πρέπει να περνά μέσα από τα όνειρα της Δέσποινας; Γιατί έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε κάτι που μας ξεπερνά; Και ποιες ελπίδες; Είναι ίδιες οι δικές μας ελπίδες με αυτές των επαγγελματιών αθλητών; Ή κάποιοι προσπαθούν να τις ταυτίσουν για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους; Ο ιδρώτας των παιδιών που βλέπω μπροστά μου εξαγοράζεται; Και αν ναι ποιος θα πρέπει να απολογηθεί όταν αναγκάζει αυτά τα λουλούδια να γίνου αγκάθια;

Ο Μονόλογος σταμάτησε. Και τότε βλέπει έναν πιτσιρικά απέναντι του με μια συρμάτινη μικροσκοπική κατασκευή που του θύμιζε το σχοινί της κρεμάλας να φυσά μέσα της και να τον γεμίζει με φούσκες. Χιλιάδες φούσκες σε όλα τα μεγέθη και σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου να αιωρούνται πάνω του, μπροστά του, δίπλα του και να σκάζουν η μία μετά την άλλη. Ο πιτσιρικάς γέλασε και έφυγε τρέχοντας να επαναλάβει το παιχνίδι του. Γέμιζε όλο τον αθλητικό χώρο με τις φούσκες του, που μετά μια σύντομη περιπλάνηση τους έσκαγαν με θόρυβο πριν προλάβουν να εγκλωβίσουν μέσα τους τα λουλούδια που γυμνάζονταν εκεί.

Τουλάχιστον οι φούσκες περιείχαν μόνο αέρα και μάλιστα βγαλμένο από τα πνευμόνια ενός άλλου λουλουδιού, και όχι σαν το τεράστιο φουσκωμένο μπαλόνι που είδε να σκάει με κρότο πάνω από το Αθλητικό Κέντρο. Ο κρότος του σκασίματος του θυμίζει το πρωινό ενοχλητικό του ξύπνημα. Ένα μπαλόνι γεμάτο αέρα. Αέρα νοθευμένο με κάποιο αδρανές αέριο παρασκεύασμα εργαστηρίου για να σηκώνεται ψηλά. Ποιοι και γιατί το θέλανε ψηλά; Ποιοι το σπάσανε; Θα έκανε κακό στα παιδιά που εκείνη την ώρα γυμνάζονταν στο Αθλητικό Κέντρο;
Από τις φούσκες στα μπαλόνια και από εκεί στα κανόνια. Είναι αυτός όμως ο Αθλητισμός; Το τηλεσκόπιο Hubble της NASA εντόπισε κάποιες εντυπωσιακές "φούσκες" καυτών αερίων γύρω από μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός κοντινού γαλαξία. Ο Δημήτρης τις εντόπισε στον Ελληνικό Αθλητισμό.

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

ΑΠΟΠΛΟΥΣ

ΑΡΧΕΣ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗΣ ΟΛΩΝ μας στην ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ και ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ τους ΣΚΟΠΟΥΣ μας
ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι παρακάτω γενικές Αρχές οργάνωσης και λειτουργίας έχουν εφαρμογή σε όλες τις ΜΚΟ, που τις ενστερνίζονται και ρητά δεσμεύονται να τις τηρήσουν.

Οι Αρχές μας έχουν γενική ισχύ και εφαρμόζονται στο σύνολό τους ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες της κάθε οργάνωσης, όπως είναι ο σκοπός, τα μέσα, το μέγεθος, ο τομέας δράσης, ο τόπος κ.α

Οι Αρχές μας δεν αναιρούν τις καταστατικές διατάξεις της κάθε οργάνωσης ούτε αντικαθιστούν τους επιμέρους όρους λειτουργίας ή τις εφαρμοζόμενες πρακτικές της. Αντίθετα τις στηρίζουν και κατά περίπτωση τις συμπληρώνουν.

Μέσα από την υιοθέτηση των Αρχών παρακινούνται οι οργανώσεις να χρησιμοποιούν στην πράξη για τη βελτίωση της λειτουργίας τους μεθόδους και εργαλεία πιο σύνθετα και εξελιγμένα, όπως είναι οι δείκτες αξιολόγησης, οι μηχανισμοί εσωτερικών ελέγχων, τα πρότυπα και μοντέλα.

Η τήρηση των Αρχών στην πράξη, αποτελεί ευθύνη της ίδιας της οργάνωσης σύμφωνα με το αξίωμα της αυτορρύθμισης αλλά και αυτό της αυτοδέσμευσης.,



ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΜΑΣ ΑΡΧΕΣ :


Όραμα και Αποστολή

Η ύπαρξη της οργάνωσής μας πηγάζει από την ανάγκη οι πολίτες να δρουν πολιτικά στη δημόσια σφαίρα με τρόπο εθελοντικό και άμεσο, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων, με σκοπό την υλοποίηση κοινωνικά ωφέλιμων δράσεων. Η οργάνωσή μας έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση, όραμα, αποστολή και δεν επιδιώκει σκοπούς κερδοσκοπικούς. Σεβόμαστε και προασπίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές αρχές.



Ανεξαρτησία, Διαφάνεια και Λογοδοσία

Περιφρουρούμε την πολιτική μας ανεξαρτησία έναντι κρατικών, κομματικών ή άλλων εξωγενών παραγόντων και έναντι προσώπων, επιχειρήσεων ή άλλων οργανισμών, που τυχόν μας επιχορηγούν. Η οργάνωσή μας είναι διαφανής στον τρόπο λειτουργίας, χρηματοδότησης και στις δράσεις της. Λογοδοτούμε στην κοινωνία και στους πολίτες και δεχόμαστε τον έλεγχό τους.

Υπεύθυνη Οργάνωση και Λειτουργία.

Η οργάνωσή μας λειτουργεί με ένα συγκροτημένο πλέγμα καταστατικών αρχών, κανόνων και διαδικασιών, που διασφαλίζει τη δημοκρατική διακυβέρνηση και την αποτελεσματικότητα της δράσης μας. Δύναμή μας είναι η αφοσίωση και η ανάπτυξη των ανθρώπων μας – μελών, εθελοντών, εργαζομένων – και επιδιώκουμε συνεχώς να τους εξασφαλίζουμε συνθήκες εργασίας και δράσης ευνοϊκότερες από ότι προβλέπει ο νόμος.

Προσήλωση στην αποτελεσματικότητα.

Επιδιώκουμε με τις δράσεις μας χειροπιαστά και μετρήσιμα αποτελέσματα τα οποία να ικανοποιούν τις προσμονές των ωφελούμενων, των μελών μας και όλων των ενδιαφερομένων μερών. Φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε πηγή δημιουργίας και εφαρμογής βέλτιστων πρακτικών.

Συνεχής Βελτίωση και Καινοτομία

Αμφισβητούμε κριτικά και δημιουργικά την κατεστημένη τάξη πραγμάτων και αντιλήψεων και ελέγχουμε εποικοδομητικά όσους ασκούν εξουσία. Η οργάνωσή μας μαθαίνει συνεχώς, μέσα από τις δράσεις της αλλά και από την πείρα της δράσης άλλων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Ανάπτυξη Συνεργασιών και Δικτύωση

Προωθούμε το διάλογο με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη του χώρου στον οποίο δραστηριοποιούμεθα. Η συνεργασία μας με άλλες οργανώσεις και η δημιουργία δικτύων πολλαπλασιάζει τις δυνατότητές μας και βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της δράσης μας. Σε όλες τις περιπτώσεις οι συνεργασίες βασίζονται σε διαφανείς συμφωνίες με αμοιβαίο όφελος για όλες τις πλευρές. Η βούληση μας για συνεργασίες δεν αποδυναμώνει το δικαίωμά μας για υπεύθυνη κριτική.

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Κοινωνία της Γνώσης. Ποιά πρέπει να είναι η συμβολή της καινοτομίας;

Πέρασε πλέον ανεπιστρεπτί η εποχή κατά την οποία οι βασικοί συντελεστές της παραγωγής ήταν το κεφάλαιο , η χειρωνακτική εργασία και οι πρώτες ύλες. Οι σύγχρονοι οργανισμοί πλέον οριοθετούνται και αναπτύσσονται στο βαθμό που διαχειρίζονται αποτελεσματικά και αποδοτικά την οργανωσιακή γνώση που έχουν αποκτήσει. Η μετάβαση στην οικονομία της γνώσης έχει τρεις συνιστώσες. Την καινοτομία, την έρευνα και την τεχνολογική ανάπτυξη και την προώθηση των τεχνολογιών αιχμής.

Καινοτομία για έναν οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να λειτουργήσει με τρόπο διαφορετικό. Πιο αποτελεσματικό, πιο γρήγορο και πιο έξυπνο. Η καινοτομία μπορεί να αφορά από τις εγκαταστάσεις και τον τρόπο λειτουργίας ενός οργανισμού μέχρι την εμφάνιση και την παροχή των υπηρεσιών του στο κοινωνικό σύνολο.
Η καινοτομία δεν είναι απλά ένα εξωτερικό πρόβλημα που αγγίζει μονάχα τις επιχειρήσεις και την ανταγωνιστικότητα. Είναι και πρόβλημα των οργανισμών που προσφέρουν στην κοινωνία γιατί μεταφέρουν την δημιουργική σκέψη τόσο στα εσωτερικά τους μοντέλα και λειτουργίες, όσο και στην παροχή των υπηρεσιών τους. Η δημιουργική σκέψη είναι ευκολότερη σε οργανισμούς που είναι ανοικτοί σε νέες ιδέες και απόψεις και δεν παραμένουν προσκολλημένοι σε παραδοσιακούς μηχανισμούς και δομές.

Η ενασχόληση με έναν ευρύτερο κύκλο συμμετόχων ,συμπεριλαμβανομένων των ΜΚΟ, των εργαζομένων, των δημοτών, των επιχειρηματικών συνεργατών, μπορεί να ανοίξει σε έναν ΟΤΑ νέες προοπτικές που ενισχύουν την καινοτομία.
Καινοτομία δεν είναι μόνο μια καινούρια συσκευασία που αναβαθμίζει την εικόνα ενός προϊόντος, αλλά για τη Τοπική αυτοδιοίκηση είναι :
· η χρήση των νέων τεχνολογιών
· Νέες Τεχνικές για τη Συντήρηση
· Χρησιμοποίηση Υλικών για τον έλεγχο των θορύβων
· Τεχνικές που προάγουν και προστατεύουν το Περιβάλλον
· Η Υγιεινή και Ασφάλεια
· Η Διαχείριση της Ποιότητας
· Το ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα και το Διαδίκτυο
· Η Απασχόληση
· Η μέριμνα για τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες
· Η Μέριμνα για τις μειονοτικές ομάδες και τους μετανάστες
· Η καλλιέργεια της δια βίου μάθησης στη τοπική κοινωνία
Η καινοτομία πρέπει να διαχέεται στην εκπαίδευση, στους οργανισμούς και την καθημερινότητα μας. Πλην όμως πολλοί παράγοντες όπως η γραφειοκρατία , η έλλειψη υποδομών και κινήτρων η έλλειψη οικονομικής στήριξης, η αδιαφορία της εξουσίας και η έλλειψη πειθαρχίας εντός του Οργανισμού αναστέλλουν την παραγωγή καινοτομίας.
Μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες της Αυτοδιοίκησης η κυρία Σιτόνεν, Δήμαρχος του Ελσίνκι εκλεγόμενη συνεχώς για 32 χρόνια σε μία ομιλία της παρέθεσε την πολιτική της υποθήκη για την πόλη της, λέγοντας τα εξής περίπου. Βάλαμε έναν στόχο, να επενδύσουμε στην καινοτομία και στην κοινωνία της γνώσης. Για τον σκοπό αυτό πρώτον, δημιουργήσαμε ένα ελκυστικό περιβάλλον για επιχειρήσεις και ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους τομείς. Δεύτερον, αναπροσαρμόσαμε το σύνολο των προγραμμάτων σπουδών από την Πρωτοβάθμια μέχρι την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, των οποίων εμείς έχουμε την ευθύνη, για να είναι πλήρως προσαρμοσμένη σε αυτό το όραμά μας. Τρίτον, επειδή οι έρευνές μας λένε ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός σε ότι έχει σχέση με την νέα τεχνολογία και την ψηφιακή εποχή δεν έχει την παραμικρή ομοιότητα με την κλασική φτώχεια, έχουμε ξεκινήσει προγράμματα στους Παιδικούς Σταθμούς γιατί οι ειδικοί μας έπεισαν ότι μετά τα τέσσερα χρόνια το παιδί που έχει ενδεχόμενη δυσκολία πρόσβασης, αλίμονο του αύριο. Αυτές είναι οι τρεις μεγάλες ενέργειες που κάνει σήμερα το Ελσίνκι.
Αυτό το μοντέλο που οραματίσθηκε και εφάρμοσε η κα Σιτόνεν εντάσσεται στο γενικότερο μοντέλο των κοινωνιών της Σκανδιναβίας και με κάποιες διαφορές της Ιρλανδίας, όπου έγιναν αναπτυξιακά άλματα, όπου αναγνώρισαν ότι, για το μέλλον της ανθρωπότητας και της κοινωνίας τους και της οικονομίας τους χρειάζεται να προχωρήσουν σε καινοτομία, σε επένδυση στη γνώση, σε επένδυση σε νέες τεχνολογίες και σε δεξιότητες. Η καινοτομία διαφυλάσσει τις κοινωνικές αλλαγές και ταυτόχρονα επεκτείνει το κοινωνικό κράτος. Ένα κοινωνικό κράτος διαφορετικό, όχι στατικό, αλλά ένα κοινωνικό κράτος που δημιουργεί και εμπεδώνει ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας στους πολίτες.
H αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να είναι πια μια απλή διοικητική υποδιαίρεση ενός συγκεντρωτικού κράτους. Οι ανάγκες της ανάπτυξης της χώρας που θα πρέπει να στηριχθεί στην ποιότητα, στην καινοτομία και στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών περιγράφουν το νέο δημιουργικό και παραγωγικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης.
Μεταξύ των άλλων η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να υποστηρίζει:
· Υποδομές και δράσεις υποστήριξης της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας
· Ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας - βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος (ΜΜΕ - Βιομηχανική πολιτική, εμπόριο, τουρισμός, υπηρεσίες) - ενσωμάτωση της καινοτομίας στην τοπική οικονομική δραστηριότητα.
Υπάρχει πλήθος προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προωθούν την καινοτομία με τελικούς αποδέκτες την αυτοδιοίκηση. Μεταξύ των προγραμμάτων αυτών που εντάσσονται στην Περιφερειακή Στρατηγική για την καινοτομία περιλαμβάνονται :
· Οι αστικές μεταφορές
· Η υγειονομική περίθαλψη
· Η προστασία περιβάλλοντος
· Η συμμετοχική δημοκρατία
· Οικονομικοί κλάδοι για την τοπική οικονομία.
· Πρόγραμμα EQUAL που χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και στοχεύει στην πειραματική εφαρμογή και διάδοση νέων τρόπων καταπολέμησης των διακρίσεων και της ανισότητας στον τομέα της απασχόλησης.
· Η «Ψηφιακή Αυτοδιοίκηση» που χρηματοδοτείται από εθνικούς και κοινοτικούς (Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης) πόρους που αφορά ψηφιακές υπηρεσίες στους ΟΤΑ και εξοικείωση των πολιτών στην Περιφέρεια με τις νέες τεχνολογίες
· «Αριστεία» - Επιβράβευση. Οι πιο δραστήριοι ΟΤΑ ως «οδηγός»
Οι επιμέρους στόχοι που μπορεί να προωθήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι οι ακόλουθοι:
· Διευκόλυνση της καινοτομίας και προώθηση της επιχειρηματικότητας σε τοπικό επίπεδο.
· Προσέλκυση επενδύσεων και υποστήριξη των επιχειρήσεων, ιδίως των Μ.Μ.Ε.
· Δημιουργία των αναγκαίων τοπικών τεχνικών υποδομών.
· Αξιοποίηση δημοτικών ακινήτων και τοπικών πλουτοπαραγωγικών πόρων για τη δημιουργία επιχειρήσεων.
· Έκδοση κανονιστικών αποφάσεων, λήψη διοικητικών μέτρων για τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων.
· Ανάδειξη της κοινωνικής αξίας του «επιχειρείν».
· Δημιουργία ή ανάπτυξη των θεσμών διαβούλευσης οικονομίας – κοινωνίας.
Τα Μέτρα για την επίτευξη των στόχων αυτών είναι ενδεικτικά τα ακόλουθα:
· Ολοκληρωμένα δημοτικά προγράμματα υποστήριξης των επιχειρήσεων, ιδίως των Μ.Μ.Ε. (έργα τεχνικής υποδομής ,έργα ανάπλασης κοινοχρήστων χώρων εμπορικών κέντρων, καλύτερη οργάνωση στη διαχείριση των στερεών και υγρών αποβλήτων των επιχειρήσεων, λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του παρα-εμπορίου, επιτάχυνση των αδειοδοτήσεων.)
· Ολοκληρωμένα δημοτικά προγράμματα κινήτρων για την προσέλκυση επενδύσεων(πρόγραμμα ανάδειξης και προβολής κλάδου στον οποίο εμφανίζεται συγκέντρωση επιχειρήσεων στην περιοχή του Δήμου)
· Κατασκευή και διαχείριση αθλητικών και πολιτιστικών υποδομών.
· Ολοκληρωμένα προγράμματα τουριστικής ανάπτυξης.
· Αξιοποίηση δημοτικών ακινήτων για τη δημιουργία επιχειρήσεων (με ενοικίαση, σύμβαση παραχώρησης, αντιπαροχή κλπ.).
· Αξιοποίηση τοπικών πλουτοπαραγωγικών πόρων για τη δημιουργία μικτών επιχειρήσεων.
· Ολοκληρωμένα προγράμματα Αναπτυξιακών Εταιρειών (ΑΝ.ΕΤ.) της Αυτοδιοίκησης για την υποστήριξη Μ.Μ.Ε (γραφείο ενημέρωσης και συμβουλευτικής υποστήριξης, ιδίως για την πρόσβαση των επιχειρήσεων στη χρηματοδότηση, διάχυση της καινοτομίας και προβολή της επιχειρηματικότητας, διαχείριση ενισχύσεων προς Μ.Μ.Ε.)
· Δημιουργία Εθνικής Επιτροπής Διαιτησίας (ΚΕΔΚΕ - ΥΠ.ΑΝ. - Εργοδοτικοί Φορείς) για την εξώδικη επίλυση διαφορών επιχειρήσεων – Ο.Τ.Α.
· Αξιοποίηση της διπλωματίας των πόλεων για την προώθηση των ελληνικών επιχειρήσεων.