Δημόσιος και Ιδιωτικός Χώρος

Προσπαθώ να διαφυλάξω την ιδιωτικότητα μου ως κόρη οφθαλμού. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το απόρρητο των προσωπικών μου δεδομένων, αλήθεια για ποιο απόρρητο συζητάμε στην εποχή που ζούμε, αλλά ο πνευματικός και φυσικός μου χώρος. Ο πνευματικός μου κόσμος δυστυχώς για μένα είναι ευμετάβλητος και εξανδροπίζεται συνέχεια και μάλλον εύκολα. Ο φυσικός μου χώρος στηρίζεται στην ανάγκη. Και στις δύο περιπτώσεις οι εξωγενείς παράγοντες με αιχμαλωτίζουν και με κατευθύνουν παρά τη θέληση μου.

Χθες που βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου για να χαλαρώσω πριν κοιμηθώ πίνοντας ένα τελευταίο ποτήρι με κρασί και κοιτάζοντας τη λεωφόρο κάτω από το σπίτι μου, ορισμένοι προβληματισμοί που μου δημιουργήθηκαν αρνήθηκαν τη χαλάρωση μου. Η λεωφόρος και η πόλη που αντικρίζω είναι Δημόσιος χώρος και το μπαλκόνι μου ιδιωτικός. Όλη όμως αυτή η ασχήμια και το κιτς που βλέπω προσπαθώντας να χαλαρώσω εισβάλει βίαια στην ιδιωτικότητα μου. Ποιος με ρώτησε για τη δημιουργία αυτού του άσχημα για μένα δομημένου περιβάλλοντος μου; Κι αν με ρωτούσε τι θα είχα να προτείνω; Προφανώς κάτι που θα μού άρεζε εμένα σήμερα και όχι υποχρεωτικά αύριο, αλλά και που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα άρεζε στον Γιώργο που μαζί με μένα χαλαρώνει στο διπλανό μπαλκόνι. Άραγε ποια είναι τα όρια μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού; Ιδιωτικός χώρος είναι το σπίτι μου με κλειδωμένες τις πόρτες; Αλλά και αυτό το αγόρασα έτοιμο και δεν έχω τη οικονομική δυνατότητα να πραγματοποιήσω μετατροπές που θα κάλυπταν τις απαιτήσεις μου. Άλλωστε για πόσο;

Ποια είναι στη πραγματικότητα, αν αυτή υπάρχει, τα όρια μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού; Μπορούν οι δύο χώροι να συνυπάρξουν; Και αν ναι τι μου λείπει εμένα και δεν μπορώ να τα καταφέρω; Στον ιδιωτικό μου χώρο όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις μπορώ να επεμβαίνω, στον Δημόσιο όμως καθόλου. Μου έχουν στερήσει το δικαίωμα της συμμετοχής και μου παραχωρούν κάποιο δικαίωμα του να ελπίζω τη παραμονή των όποιων εκλογών. Ο Δημόσιος χώρος έχει καταλήξει να είναι ένα πεδίο άσκησης της κρατικής βίας αφού το Δημόσιο δυστυχώς έχει ταυτιστεί με το κράτος. Είμαι δέσμιος της δημοκρατίας που ανακαλύφθηκε για να προσφέρει στο πολίτη, αλλά εφαρμόστηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πονηρών. Ή μήπως προσπαθώντας να διαφυλάξω τον ιδιωτικό μου χώρο μετατρέπω τη Δημοκρατία σε Αριστοκρατία;

Προσπαθώντας να διαφυλάξω ότι έχει απομείνει από τους πάλαι ποτέ καθαρούς προβληματισμούς μου και ψάχνοντας να βρω το λόγο της ύπαρξης μου μετατρέπω μια κάποια μεταφυσική θεώρηση των τεκταινομένων γύρω μου σε πραγματικότητα. Αλλά ποια πραγματικότητα; Δυστυχώς αυτή που μου επιβάλλει ο Δημόσιος χώρος στον οποίο λειτουργώ. Και μάλιστα επιλέγω πάντα τη λάθος πλευρά των γεγονότων. Τελικά μήπως δεν φταίω εγώ; Είναι δυνατόν το κόλλημα στη λάθος πλευρά να μην οφείλεται σε μένα; Μήπως ζω με τις αναμνήσεις κάποιου άλλου; Είμαι αλήθεια τόσο άτυχος; Μήπως πρέπει να μεταβάλλω τον ιδιωτικό μου χώρο σε χώρο εικονικής πραγματικότητας;

Αντιλαμβάνομαι τη παρακμή του Δημόσιου χώρου , αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να αποδράσω και να βρω καταφύγιο στην ιδιωτική μου ζωή. Θεωρώ ότι ο Ιδιωτικός χώρος είναι αντιγραφή μιας φθηνής απομίμησης του Δημόσιου χώρου. Η σημερινή δυναμική κοινωνία στην οποία το χρήμα, η φήμη και η κοινωνική αναγνώριση αποτελούν τις υπέρτατες αξίες με συνθλίβει. Θα μπορούσα να εκλάβω το Δημόσιο χώρο σαν γένος αρσενικού και τον Ιδιωτικό χώρο γένος θηλυκού. Μήπως όμως οι εμμονές μου αυτές με οδηγούν στο περιθώριο της Κοινωνίας ή στη κατηγορία των μειονοτικών ατόμων; Το δυσδιάκριτο μεταξύ των ορίων της «δημόσιας σφαίρας» του Habermas και του ιδιωτικού βίου εντείνεται λόγω της αναπαραγωγής των δομών του δημοσίου βίου στον ιδιωτικό. Αναπαραγωγή που εντείνει ο μεγάλος όγκος άχρηστων πληροφοριών με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Ο πυρήνας της προσωπικότητας μας μεταλλάσσεται. Το δικαίωμα στην ενημέρωση γίνεται μπούμερανγκ. Τα ΜΜΕ έχουν μετατρέψει την είδηση σε κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον έχει μετατραπεί σε κακώς εννοούμενη κοινωνική κριτική. Θέσεις δεν υπάρχουν ούτε προβάλλονται. Τελικά, στην εποχή της πληροφορίας ποιός αποφασίζει τι είναι πληροφορία;

Άραγε πόσο Δημόσιος είναι ο Ιδιωτικός χώρος και πόσο Ιδιωτικός ο Δημόσιος; Μήπως καταντά σκάνδαλο η αλληλοδιείσδυση τους; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την προστασία της προσωπικότητας; Πού τελειώνει ο δημόσιος βίος και πού ξεκινά ο ιδιωτικός; Ο καθορισμός των ορίων θα ήταν κάποια λύση; Αλλά ποιος θα τα καθορίσει; Μήπως όμως βρισκόμαστε «λίγο πριν» το τέλος των δύο χώρων όπως τους ξέρουμε τώρα ;

Οι Πολιτισμοί πεθαίνουν , όπως και οι άνθρωποι, και δεν ανασταίνονται. Καταντούν μελαγχολικά ερείπια που προσφέρουν νοσταλγία αν δεν αξιοποιηθούν σωστά. Ο μόνος τρόπος αξιοποίησης που υπάρχει είναι η μάθηση και η εμπειρία. Ίσως ο επτάλογος του Γερμανού φιλοσόφου Μάγιερ-Άμπιχ με τον οποίο έκλεισε την ομιλία του ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου στο Πύργο στις 02.09.07 αποτελεί μια κάποια λύση :1. Νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου2. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για την οικογένεια και τους φίλους μου 3. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου αλλά και για το έθνος μου 4. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου και το έθνος μου αλλά και για όλους τους λαούς της Γης 5. Νοιάζομαι όχι μόνο για όλους τους ανθρώπους σήμερα αλλά και για τις περασμένες και επόμενες γενιές. 6. Νοιάζομαι όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά και για κάθε έμβιο ον και στοιχείο της Γης. 7. Νοιάζομαι για τα πάντα.