Ανάμεσα στα τραγούδια, αργεί ακόμα να χαράξει.

Και η ποιητική συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.
από τον Γιάννη Νόβα

“Το σπίτι αδειανό, σβησμένη η φωτιά”,
Ακουμπισμένοι στο τραπέζι, οι τρεις τους και η Αλίκη.
Την μοίρα του σπιτιού συζήταγαν, σαν να ήτανε δικό τους.
Να το γκρεμίσουν πρότειναν ο Θάνατος μαζί και ο Ιδιώτης.
Κι εγώ σιωπηλός, σκεφτόμουνα:
Ποιος θέλει σπίτι αδειανό, ψυχρό;
Ποιος θέλει τάφο έρημο και μόνο;

Μα η Αλίκη φωτιά ζητούσε,
Όχι το τζάκι να ανάψει, μα το έρμο σπίτι να κάψει.
Μην ψάχνεις την φωτιά,
Μην ψάχνεις λάδι, είναι νωρίς ακόμα.
Περίμενε, περίμενε την μυστική ώρα,
Την μέρα της μεγάλης μάχης.

Αντίκρυ τότε στην φωτιά θα κάτσουμε,
Και στον καθρέφτη του προσώπου σου, θα αγγίζω φλόγες.
“Τι ποιο όμορφο σ’ αυτή τη ζωή, απ’ τη λάμψη των δικών σου ματιών”.

Όσο κρατάει η φωτιά,
όσο παίρνει η θέρμη να ημερώσει το σκληρό σίδερο.
“Φίλα με πάλι φίλα με, ξημέρωσε με σε ένα ταξίδι ερωτικό.”
Τα φιλιά σου παραθυρόφυλλα και μαχαιριές.
Δεν τα αντέχω.
Πονώ και πέφτω. Ξεφουσκώνω. Μαζεύομαι. Μικραίνω. Αποσυντίθεμαι.

Ανάσταση θα πεταχτώ, βίαιος αέρας θα πνεύσω,
“Μέσα στο κορμί σου να κρυφτώ”.
να θυμηθώ την μητρική αγκαλιά, το σπίτι μου, τη γη.

Τάφος το πρώτο μου το σπίτι και επιστρέφω.
“Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο”.
Ζητιανιά ζητώ και δίνω έλεος.
Αγάπη ζητώ και πουλώ τις αλήθειες,
καθρεφτάκια και ελιξίρια.
“Σε ονειρεμένες πολιτείες με φωτισμένους αρχηγούς,
και με δασκάλους που γνωρίζουν τα μυστικά και τους χρησμούς”.

Όλοι οι χρησμοί εκπληρώθηκαν, εκτός από τον δικό σου.
“Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο, εσένα που αγαπώ τόσο πολύ”,
Σε πούλησα φτηνά και ψεύτικο στεφάνι, χωρίς λόγο σου φόρεσα.
Νύχτα σε διαπόμπευσα, στους δρόμους της πόλης.
“Τα αστέρια από ψηλά μας βλέπουν σιωπηλά τη νύχτα αυτή που στάθηκε ο χρόνος”.
Παρκάρουν όπως οι αργόσχολοι περίεργοι στα παγκάκια,
Και περιμένουν….
“Περιμένουν πληρωμή … Από μια άδεια καρδιά και ένα άδειο κορμί”.
Στην είσοδο του τάφου, περιμένουν την Ανάσταση.

Μετά Αλίκη να το κάψεις το σπίτι.
Κάψ’ το με αλήθεια να γίνει φως.
Όνειρο και σκιά, να φύγεις γρήγορα μακριά και να ξεχαστείς,
όπως και εγώ σ’ αγάπησα και με ξέχασα.