Οι Φυλακισμένοι

Ο Άγγελος εκείνο το πρωί ξύπνησε νωρίς. Το ρολόι στο κομοδίνο του έδειχνε έξι. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη. Προσπάθησε να αφουγκραστεί τους ήχους της πόλης που ξυπνά. Δυστυχώς όλη τη μέρα οι ήχοι σε μια πόλη σαν την Αθήνα είναι πάντα οι ίδιοι. Απλά διαφέρει η ένταση και η διάρκεια και περιορίζονται σε μία μόνο πηγή, τα αυτοκίνητα. Ακόμα και αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό Κυριακής είναι αδύνατον οι οδηγοί τους να αυτοσυγκρατηθούν.

Το ξύπνημα για τον Άγγελο δεν αποτελεί κανενός είδους ιεροτελεστία. Τουαλέτα, καφές, τσιγάρο. Το μεγαλείο της συνήθειας και του καταναγκασμού. Κενό στο μυαλό και στη ψυχή. Οι στιγμές αμέσως μετά το ξύπνημα του θυμίζουν το τίποτα της παρουσίας του. Δεν σκέφτεται, δεν προβληματίζεται δεν αισθάνεται. Σαν τα παλιά αυτοκίνητα που τα κρύα πρωινά του Χειμώνα έπρεπε να ζεσταθούν για να ξεκινήσουν.

Έκανε προσπάθεια για να θυμηθεί τα χθεσινοβραδινά. Ή μήπως η μέρα του σταμάτησε το απόγευμα; Άστο σκέφτηκε θα ασχοληθώ αργότερα , όταν πραγματικά ξυπνήσει και το μυαλό μου. Το ένοιωσε ακρωτηριασμένο. Ο κρύος αέρας της χειμωνιάτικης Αθήνας πιρούνιασε το σώμα του αλλά δεν ξύπνησε τις αισθήσεις του, όταν βγήκε έξω. Το ποδήλατο του τον περίμενε και αυτό σιωπηλό και κλειδωμένο στο παρκινγκ της πολυκατοικίας του.

Τη Κυριακή την έχει αφιερώσει , εδώ και πολλά χρόνια στην εξερεύνηση του βουνού της περιοχής του. Κάθε Κυριακή πρωί είτε με το ποδήλατο του είτε με τα πόδια ξαναανακαλύπτει τα μονοπάτια και τη φύση. Προσπαθεί να ανακαλύψει τη χαμένη του ευαισθησία και το ρομαντισμό του. Προσπαθεί να γίνει μέρος της βιοποικιλίας του βουνού. Προσπαθεί να ξεχάσει. Οι φίλοι του τούτη την ώρα θα κοιμούνται ακόμη. Θα ξυπνήσουν αργά και θα επισκεφτούν τη καφετέρια – στέκι τους για να καταπιαστούν με τη πολιτική επιπέδου DVD και με τα αθλητικά επιπέδου χούλιγκαν. Κάποτε αυτά εξέφραζαν και τον ίδιο. Αλλά τώρα;

Μετά τα πρώτα μέτρα της διαδρομής του άρχισε να αποκαθίσταται η πνευματική του διαύγεια. Οι αισθήσεις του αρχίζουν να λειτουργούν. Το μυαλό του σιγά- σιγά ξυπνά. Ο καφές, το κρύο, η άθληση ή η προσμονή της ενσωμάτωσης του στη φύση είναι υπεύθυνα για αυτό; Η πόλη τελειώνει και μαζί με αυτή οι ήχοι των αυτοκινήτων σε λίγο. Το μονοπάτι που επέλεξε να ακολουθήσει σήμερα εκτός από ανηφορικό είναι και δύσβατο. Δεν μετανιώνει το πολύ- πολύ να κατέβει από το ποδήλατο και να συνεχίσει με τα πόδια. Το έχει ξανακάνει.

Τον σκύλο δεν τον πρόσεξε καθόλου. Αισθάνθηκε μόνο το δάγκωμα του στο πίσω μέρος του ποδιού του. Ο Κύριος του έτρεξε προς το μέρος του ψελλίζοντας συγγνώμες. Ο Άγγελος δεν θέλησε να χαλάσει τη μέρα του με το συμβάν, αρκέσθηκε στη διαβεβαίωση του ιδιοκτήτη του σκύλου ότι αυτός ήταν εμβολιασμένος. Σκούπισε με το χαρτομάντιλο του το αίμα που έτρεχε από το πόδι του. Όλοι οι φυλακισμένοι βγήκαν σήμερα βόλτα στο βουνό σκέφτηκε. Τον ενόχλησε η δουλικότητα και οι δικαιολογίες του Κύριου-Δεσμοφύλακα του ζώου, μα δεν αντέδρασε. Η μέρα μου στο βουνό θα συνεχιστεί , αποφάσισε με καινούργια συντροφιά το πόνο στο πόδι. Τουλάχιστον είναι καλύτερος από το πόνο στη ψυχή.

Κάλυψε τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής μέσα στο δάσος άλλοτε ποδηλατώντας και άλλοτε περπατώντας. Εκτός από τα πόδια γύμναζε και τα χέρια αφού στη μισή τουλάχιστον διαδρομή ήταν αναγκασμένος να κουβαλά το ποδήλατο στη πλάτη. Μα δεν βαρυγκωμούσε. Η ησυχία του δάσους και η απόλυτη ταύτιση του με τη φύση τον παρηγορούσε. Τα δέντρα και τα πουλιά του μιλούσαν και απάλυναν τη κούραση του. Η πέρδικα που τον είδε μάζεψε τα περδικόπουλα και εξαφανίστηκε. Είχε φαίνεται ταυτίσει τον άνθρωπο με τη κακία. Αυτή τουλάχιστον δεν ήταν ούτε αισθανόταν φυλακισμένη. Το πολύ-πολύ να κατέληγε σε κάποιο τραπέζι σαν έδεσμα αν έπεφτε στα δίκτυα κάποιου αδίστακτου δολοφόνου. Αλλά αυτό δεν το ήξερε και δεν έπρεπε να το μάθει.

Η κούραση αλλά και ο πόνος στο πόδι τον ανάγκασε να σταματήσει για να ξαποστάσει. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να μην ανάψει τσιγάρο. Πάντα κουβαλούσε μαζί του στο σακίδιο του τα τσιγάρα μαζί με το απαραίτητο νερό και ξηρά τροφή. Κάθισε σε μια πέτρα. Έμοιαζε με πολυθρόνα. Πρωτόγονη πολυθρόνα. Αναρωτήθηκε πόσοι άλλοι και από πόσο καιρό πριν την έχουν χρησιμοποιήσει για τον ίδιο με αυτόν λόγο. Πόσα κουρασμένα σώματα και φυλακισμένες ψυχές έχει φιλοξενήσει; Δεν ένοιωθε τον εαυτό του ικανό να συνεχίσει την ανάβαση, θα έπρεπε να αλλάξει πορεία. Οι επιλογές του ήταν δύο. Ή να γυρίσει από τον δρόμο που ήλθε ή να επιστρέψει από το πρόσφατα καμένο τμήμα του βουνού. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το μονοπάτι από το οποίο ανέβηκε του προξενούσε τρόμο. Ο φυλακισμένος σκύλος ήταν ακόμη εκεί; Κι αν ήταν και συνέχιζε να απολαμβάνει τις λίγες στιγμές ελευθερίας του δαγκώνοντας ότι κουνιόταν στο διάβα του ; Από την άλλη δεν ήθελε να αντικρύσει αυτό που άφησε πίσω της η λαίλαπα της φωτιάς το καλοκαίρι στη περιοχή. Καταράστηκε το Προμηθέα. Λοιδόρησε τους ανθρώπους. Είναι δυνατόν σκέφτηκε οι φυλακισμένοι να μην θέλουν την ελευθερία τους; Είναι δυνατόν να αγωνίζονται να επεκτείνουν τις φυλακές τους;

Ο φόβος τον ανάγκασε να επιλέξει τη δεύτερη διαδρομή. Μετά τη φωτιά δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα να επισκεφθεί τη περιοχή. Ένοιωθε ότι θα πονούσε ψυχικά. Αλλά τελικά προτίμησε τον πόνο της ψυχής από το πόνο του σώματος. Η διαδρομή ήταν εύκολη για να τη πραγματοποιήσει ποδηλατώντας. Ξεκίνησε διστακτικά. Έβλεπε το καμένο δάσος από μακριά και πιανόταν η ψυχή του. Άρχισε να νοιώθει άσκημα. Σιγά-σιγά το πράσινο παραχωρούσε τη θέση του στο μαύρο. Μια μαυρίλα που κάλυπτε τις αισθήσεις και πλάκωνε τη καρδιά του φυλακισμένου εαυτού του. Όχι εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους φυλακισμένους φώναξε δυνατά στο καμένο δάσος. Εγώ έχω μάθει να σκέπτομαι και κανένας δεν είναι ικανός να φυλακίσει το μυαλό μου.

Τα δένδρα έχουν ψυχή ; Αναρωτήθηκε . Και αν έχουν που άραγε να βρίσκεται τώρα η ψυχή τους; Κάηκαν, ψόφησαν ή πέθαναν; Μήπως δολοφονήθηκαν και μαζί με αυτά και οι δικές μας ζωές; Ποδηλατούσε γρήγορα , αλλά παράλληλα παρατηρούσε. Ήταν μια διαδρομή που την ήξερε καλά αφού την είχε επανειλημμένα περπατήσει, τρέξει και ποδηλατήσει. Αλλά τώρα τίποτε δεν του θύμιζε το παρελθόν. Τα πεύκα έμοιαζαν με όρθια κάρβουνα που περίμεναν στη σειρά τα ειδικά συνεργεία για να αξιοποιηθούν στα αντιπλημμυρικά έργα. Τρομάρα μας. Κάποια ήδη είχαν αξιοποιηθεί. Το δυστύχημα για τους ανθρώπους είναι ότι ακολουθούν και προσαρμόζονται στο αιτιατό . Το αίτιο το παρακάμπτουν, δεν υπάρχει για αυτούς.

Η κούραση και ο πόνος τον ανάγκασαν να σταματήσει για δεύτερη φορά. Ήπιε δυο γουλιές νερό και έπλυνε τη πληγή του. Κάθισε σε μια μαύρη πέτρα. Πόσες φορές άραγε αυτή η πέτρα να είχε δει παρόμοιες συμφορές; Πήγε να ακουμπήσει κάτω το σάκο του και τότε τις είδε. Δύο χελώνες ή μάλλον δυό άδεια μαυρισμένα καβούκια το ένα δίπλα στο άλλο. Τα καβούκια άδεια τον κοίταζαν περιπαιχτικά. Τα ένοιωσε να τον κοροϊδεύουν. Τα άκουσε να το μιλούν. Αυτά δεν έκλαιγαν ο Άγγελος έκλαιγε. Ποιος ξέρει αν η καταστροφή βρήκε τις χελώνες κατά τη διάρκεια της ερωτικής τους πράξης; Ποιος ξέρει αν η φωτιά κατάστρεψε το μεγαλείο της τελετουργίας του ερωτισμού; Η κορύφωση της σεξουαλικής τους δραστηριότητας ήλθε μαζί με τη κορύφωση του δράματος; Και τότε άκουσε να του μιλούν.

Άνθρωπε , αναρωτήθηκες ποιος μας δολοφόνησε ; Αναρωτήθηκες αν η απληστία σας , των φυλακισμένων που αποζητούν με μανία περισσότερες φυλακές, φταίει που όσα ζωντανά της φύσης δεν τα αιχμαλωτίσατε, για να τα χρησιμοποιήσετε σαν δούλους και παιχνίδια για τις ελεύθερες ώρες σας, τα έκανε πτώματα; Αναρωτήθηκες ποιος έχει σειρά μετά από εμάς; Οι νεκροί χαιρετούν το μελλοθάνατο.

Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ….

Ποιος είναι ο Χολαργός σήμερα; Μήπως αποτελεί όπως ισχυρίζονται πολλοί ένα απλό ξενοδοχείο Ύπνου; Τελικά φταίει μόνον ο ρυθμός της σημερινής ζωής που αλλοτριώνει τους πολίτες , οι ίδιοι οι πολίτες ή η δομή και η οργάνωση της πόλης μας; Είναι σαφές ότι όλοι μαζί οι παράγοντες αυτοί επιδρούν αρνητικά στη διαμόρφωση ενός κλίματος συμμετοχής των δημοτών στα τεκταινόμενα της πόλης, μα θεωρώ ότι η πηγή του κακού ξεκινά από την εγκατάλειψη της γειτονιάς, όπως τη ζήσαμε παλαιότερα.

Η γειτονιά αποτελεί το βασικότερο κύτταρο δημιουργίας και ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών σε τοπικό επίπεδο. Η γειτονιά σαν συνεκτικό στοιχείο συμπεριφορών και πρακτικών δημιουργεί χαρακτήρες, πλάθει συνειδήσεις , καλλιεργεί την αλληλεγγύη, ευνοεί τη συμμετοχή και εμπνέει ασφάλεια και σιγουριά.

Γειτονιά δεν είναι μόνον το καφενείο της κάθε περιοχής, γειτονιά είναι και οι ελεύθεροι χώροι που παίζουν τα παιδιά, η ίδια η πολυκατοικία που μένουμε, τα μαγαζιά και το περίπτερο που ψωνίζουμε, το σχολείο και οι χώροι άθλησης. Η Γειτονιά είναι η οικογένεια της κάθε περιοχής δημιουργεί παραδόσεις και χώρους συνάθροισης και διασκέδασης. Στη γειτονιά οι πολίτες θα αναφέρουν τα προβλήματα τους και θα προτείνουν λύσεις . Την γειτονιά πρέπει να αφουγκράζονται οι τοπικοί άρχοντες για να δώσουν το δικαίωμα στους δημότες να συμμετάσχουν στα κοινά. Δίπλα σε κάθε γειτονιά υπάρχει μια άλλη γειτονιά και όλες μαζί συγκροτούν τη πόλη. Πόλη χωρίς γειτονιές είναι πόλη μη λειτουργική πραγματικά, πόλη χωρίς ταυτότητα, πόλη μη συμμετοχική που εύκολα αλλοτριώνεται και κυβερνάται δικτατορικά.

Υπάρχουν όμως στο Χολαργό γειτονιές σήμερα; Ζω τον τελευταίο καιρό μια συγκλονιστική εμπειρία που μου θυμίζει τα πρώτα χρόνια της παρουσίας μου στη πόλη μας, όταν η γειτονιά αποτελούσε τον συνεκτικό ιστό της πόλης. Μία κάβα τόπος συνάθροισης όλων των ηλικιών, δίπλα από μια πλατεία όπου τα παιδιά παίζουν και οι μεγαλύτεροι συνομιλούν. Καφενείο, ταβέρνα, περίπτερο, ουζερί, κομμωτήριο, video club συμπληρώνουν το σκηνικό. Άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους που συνομιλούν , που προβληματίζονται που ανταλλάσουν εμπειρίες και κουλτούρες. Φιλόζωοι με τους προβληματισμούς τους, μετανάστες οικονομικοί και μη, αδιάφοροι, προβληματισμένοι όλοι μαζί δημιουργούν την κουλτούρα της γειτονιάς. Νέοι και γέροι μαζί , άνθρωποι με διαφορετικό κοινωνικό, πολιτιστικό και επιστημονικό επίπεδο απευθύνονται ο ένας στον άλλο με το μικρό τους όνομα ή με το υποκοριστικό τους , ανταλλάσουν ιδέες αλλά και πειράγματα , ερωτεύονται, ηρεμούν και εκτονώνονται.

Τη γειτονιά αυτή την ανακάλυψα πρόσφατα όταν ο συνδυασμός της Περικλέους Πολιτείας πραγματοποίησε στα πλαίσια του προγράμματος του «Μια γειτονιά , μια πόλη» ρεμπέτικη βραδιά στη περιοχή και από τότε κόλλησα εκεί. Βρήκα αυτό που μου στερεί η πραγματική μου γειτονιά τη ταυτότητα της γειτονιάς. Θυμάμαι πριν από χρόνια το πρώτο site για το Χολαργό που είχα δημιουργήσει στο διαδίκτυο με τίτλο «Η Γειτονιά μου ο Χολαργός» . Τότε είχα στο μυαλό μου την ίδια αυτή γειτονιά που δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Απλά βρήκα τους παλιούς φίλους μου , γνώρισα νέους και ανακάλυψα ότι μεγάλωσα λιγάκι αφού τα παιδιά των φίλων μου που τα γνώριζα μωρά συζητούν πλέον μαζί μου.

Θυμήθηκα το γνωστό τραγούδι του μεγάλου μας συνθέτη Μάνου Θεοδωράκη σε στίχους του επίσης μεγάλου Μάνου Ελευθερίου.

Σ' αυτή τη γειτονιά,
και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε
ολόκληρη ζωή

Σ' αυτή τη γειτονιά
μέσ' στο μικρό στενό
χαθήκαμε και ζήσαμε
μακριά κι απ' τον Θεό

Σ' αυτή τη γειτονιά
μας πήραν οι καημοί
μας πήραν και μας πρόδωσαν
για μια μπουκιά ψωμί

Πόλη χωρίς γειτονιές είναι πόλη χωρίς μνήμη. Και η πόλη χωρίς μνήμη δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον.

Δεν ξέρω τι με πιάνει όταν τον βλέπω. Διήγηση-Δρώμενο περί λαού, κομμάτων και Κοινωνίας των Πολιτών

Προσπάθησα να τον αποφύγω. Δεν ξέρω τι με πιάνει όταν τον βλέπω. Δεν μου έχει κάνει τίποτα, δεν με έχει ενοχλήσει ποτέ, απλά δεν τον μπορώ. Γιώργο μου φώναξε πως πάει με τη μέση σου; Ο Κώστας είχε μια καταπληκτική ικανότητα στο να θυμάται απίθανες λεπτομέρειες. Η μέση μου με ενόχλησε πριν κάνα δύο μήνες το πολύ για τρείς ημέρες.

Γνωριστήκαμε πριν δέκα χρόνια περίπου όταν αυτός ήταν πρόεδρος στον τοπικό αθλητικό σύλλογο κι εγώ είχα πάει τον μικρό μου γιό για να παίξει μπάσκετ. Γιώργο μου οι τοπικές κοινωνίες έχουν την ανάγκη μας μού είπε. Θέλουν εμάς τους πολίτες τους, που λειτουργούμε σε αυτές να δραστηριοποιούμαστε για να συμπληρώνουμε ή αν το θες να υποκαθιστούμε τις τοπικές εξουσίες. Κοίτα εμένα. Προσφέρω εθελοντικά για να μεγαλώσω τα παιδιά των συντοπιτών μου. Δεν αποβλέπω σε τίποτε.

Εδώ και δύο χρόνια που ο γιός μου τα παράτησε και έχασα την επαφή μου με το σύλλογο του Κώστα δεν μαθαίνω γι’ αυτόν. Δεν διαβάζω και τις τοπικές εφημερίδες. Οι σύλλογοι σαν και αυτόν δεν έχουν θέση στις μεγαλόσχημες εφημερίδες της πανελλαδικής κυκλοφορίας, αλλά ούτε και στη τηλεόραση. Άλλωστε πάντα όταν τον συναντώ στο δρόμο προσπαθώ να τον αποφεύγω. Ίσως με ενοχλεί η προσπάθεια του να συνεισφέρει στη κοινωνία, ενώ εγώ λέω ότι δεν μπορώ. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο καιρό τα έχω όλα γραμμένα. Μάλλον τον ζηλεύω. Ίσως μου δημιουργεί αναστολές απέναντι του η δικιά μου αδυναμία να συμμετέχω. Δέκα χρόνια που τον ξέρω σαν συνταξιούχο πάντα θαυμάζω την ενεργητικότητα και τη δραστηριότητα του. Το παραμύθι Γιώργο μου δεν αρκεί να έχει ωραίο τέλος πρέπει να συμμετέχουμε και στη πλοκή του.

Στα φοιτητικά μου χρόνια συμμετείχα ενεργά στη πολιτική. Για το λαό ρε γαμώτο. Στη συνέχεια ο λαός αντικαταστάθηκε από τους αντιπροσώπους του και στο τέλος από το εγώ. Η κοινωνία των πολιτών, Γιώργο μου, έχει ανάγκη τους πολίτες μου έλεγε. Έχει ανάγκη το μυαλό και τη ψυχή τους. Έχει ανάγκη τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους. Πρέπει να απελευθερώσουμε τον αλτρουισμό και τον εθελοντισμό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Δυστυχώς πάντα κρυβόμαστε πίσω από την ανάγκη για την επιβίωση με αποτέλεσμα να εκχωρούμε τις ιδέες και τον ανθρωπισμό μας στους αντιπροσώπους , τους οποιουσδήποτε αντιπροσώπους μας.

Δεν σε βλέπουμε πια στις δραστηριότητες του Συλλόγου μας βρε Γιώργο , τώρα τελευταία. Έχεις κάτι εναντίον μας ή η ενασχόληση σου με τα κοινά εξ αρχής είχε ημερομηνία λήξης; Τι να του πω αλήθεια; Ότι ο ρόλος μου σαν μέλος της κοινωνίας των πολιτών τελείωσε μόλις αποφοίτησε ο γιός μου από το Λύκειο; Ή το ότι η συμμετοχή μου εκπορευόταν μόνο από την ιδιοτέλεια μου. Ντράπηκα, άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που τον αποφεύγω. Μου θυμίζει αυτό που έπρεπε να είμαι και μου δείχνει, αρκετά κομψά είναι αλήθεια, αυτό που θα πρέπει να γίνω.

Ξέρεις Κώστα μου, έχω πήξει στη δουλειά τώρα τελευταία, άλλωστε ο γιός μου πέρασε στη Ξάνθη και διαθέτω τώρα δύο σπίτια. Καταλαβαίνεις.. Δεν καταλαβαίνω Γιώργο, μου κανείς δεν σου ζήτησε λεφτά για τη συμμετοχή σου στο σύλλογο, μόνο τη φωνή σου και τις ιδέες σου ζητήσαμε για να εμπλουτίσουμε τις δικές μας. Αν μπορείς να συνεισφέρεις και σε δράσεις έχει καλώς, έχουμε και έλλειψη σε αυτοκίνητα να κουβαλάμε τα παιδιά στους αγώνες, αν όχι οι ιδέες σου μας αρκούν.

Γιώργο μου, δεν περισσεύει κανείς. Όλοι χρειαζόμαστε , όπως και όσο μπορεί ο καθένας στον αξιακό χώρο που λειτουργούμε. Θα ήθελα να μου πεις ότι δεν συμμετέχεις πια στον αθλητικό σύλλογο γιατί έμπλεξες με κάτι άλλο. Με οικολογικά, με περιβαλλοντικά, με πολιτιστικά με τους φίλους της αρκούδας βρε αδερφέ, και δεν σου μένει ελεύθερος χρόνος για άλλη δραστηριότητα, αλλά να μου λες μόνο με τη δουλειά. Δουλειά- Δουλεία. Σκλαβιά ψυχής και αισθημάτων. Δεν σε αναγνωρίζω. Κάθε προσπάθεια μας στο χώρο του εθελοντισμού εμπεριέχει μαζί τον κίνδυνο και την ελπίδα. Η ελπίδα είναι αυτή που μας συντηρεί και μας κάνει να παραβλέπουμε ή και να αγνοούμε τον κίνδυνο. Και ο κίνδυνος όμως είναι ευκαιρία. Ευκαιρία για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τις δυνατότητες μας , την ελπίδα μας. Ευκαιρία για να προσφέρουμε στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον μας. Άλλωστε εσείς οι αριστεροί δεν λέγατε, αν θυμάμαι καλά ήσουν αριστερός στα φοιτητικά σου χρόνια, ότι αγωνίζεστε για την ευημερία του λαού.

Και τι είναι ο λαός σήμερα; Οι παλιές ιδεολογίες Γιώργο μου φαίνεται ότι έχουν αντικατασταθεί από τη νοσταλγία. Τα παλιά συνθήματα και οι παλιές ιδέες , που στο καιρό τους έπαιξαν πολύ καλά το ρόλο τους χρεοκόπησαν. Οι Ιδεολογίες έγινα κόμματα, τα κόμματα εξουσία και ο ανταγωνισμός για τη νομή της γέννησε τον επαγγελματισμό. Τι μένει λοιπόν σε μας που σκεφτόμαστε ελεύθερα και θα πρέπει να λειτουργήσουμε σαν αμορτισέρ για να απορροφήσουμε ή να μετριάσουμε τους κραδασμούς που δημιούργησαν οι παραδοσιακοί κρατικοποιημένοι φορείς , κόμματα και συνδικάτα ; Να συμμετέχουμε ενεργά στις οργανώσεις και τις δραστηριότητες της Κοινωνίας των Πολιτών.

Να μη σε κουράζω άλλο στο δρόμο, όταν βρεις ευκαιρία πάρε με ένα τηλέφωνο να πιούμε ένα καφέ και να τα ξαναπούμε. Μπορείς να με βρεις και κάθε απόγευμα 6 με 8 , όπως άλλωστε έκανες παλιά και στα γραφεία του συλλόγου. Θα χαρώ να σε ξαναδώ. Για σου Γιωργάκη. Για σου Κώστα του είπα, εμφανώς προβληματισμένος , αλλά με την ίδια διάθεση να μη τον ξανασυναντήσω. Δεν ξέρω τι με πιάνει όταν τον βλέπω.

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ

Κάποιος ρώτησε, γιατί υπάρχουν τα πεζοδρόμια στο Χολαργό
Κιένας απάντησε , για να τα κάνουν οι σκύλοι και να παρκάρουν ταυτοκίνητα.

Κάποιος ρώτησε, γιατί τα διασκεδάδικα είναι λυόμενα
Κιένας απάντησε για να δίνουμε δουλειά στους ξυλουργούς

Κάποιος ρώτησε , γιατί τα παιδιά είναι στις καφετέριες
Κιένας ψέλλισε κάτι για κάποια Αλβανίδα υψίφωνο.

Κάποιος ρώτησε, γιατί τα πάρκα είναι έρημα
Κιένας απάντησε για να μην ενοχλούνται τα ΦΥΤΑ.

Κάποιος ρώτησε, γιατί τα δέντρα φαίνονται άρρωστα
Κάποιος απάντησε ότι κλαίνε

Κάποιος ρώτησε, ποιο είναι το καλύτερο σημείο του Χολαργού;
Κιένας του δειξε την ταμπέλα ΠΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΥ