Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ….

Ποιος είναι ο Χολαργός σήμερα; Μήπως αποτελεί όπως ισχυρίζονται πολλοί ένα απλό ξενοδοχείο Ύπνου; Τελικά φταίει μόνον ο ρυθμός της σημερινής ζωής που αλλοτριώνει τους πολίτες , οι ίδιοι οι πολίτες ή η δομή και η οργάνωση της πόλης μας; Είναι σαφές ότι όλοι μαζί οι παράγοντες αυτοί επιδρούν αρνητικά στη διαμόρφωση ενός κλίματος συμμετοχής των δημοτών στα τεκταινόμενα της πόλης, μα θεωρώ ότι η πηγή του κακού ξεκινά από την εγκατάλειψη της γειτονιάς, όπως τη ζήσαμε παλαιότερα.

Η γειτονιά αποτελεί το βασικότερο κύτταρο δημιουργίας και ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών σε τοπικό επίπεδο. Η γειτονιά σαν συνεκτικό στοιχείο συμπεριφορών και πρακτικών δημιουργεί χαρακτήρες, πλάθει συνειδήσεις , καλλιεργεί την αλληλεγγύη, ευνοεί τη συμμετοχή και εμπνέει ασφάλεια και σιγουριά.

Γειτονιά δεν είναι μόνον το καφενείο της κάθε περιοχής, γειτονιά είναι και οι ελεύθεροι χώροι που παίζουν τα παιδιά, η ίδια η πολυκατοικία που μένουμε, τα μαγαζιά και το περίπτερο που ψωνίζουμε, το σχολείο και οι χώροι άθλησης. Η Γειτονιά είναι η οικογένεια της κάθε περιοχής δημιουργεί παραδόσεις και χώρους συνάθροισης και διασκέδασης. Στη γειτονιά οι πολίτες θα αναφέρουν τα προβλήματα τους και θα προτείνουν λύσεις . Την γειτονιά πρέπει να αφουγκράζονται οι τοπικοί άρχοντες για να δώσουν το δικαίωμα στους δημότες να συμμετάσχουν στα κοινά. Δίπλα σε κάθε γειτονιά υπάρχει μια άλλη γειτονιά και όλες μαζί συγκροτούν τη πόλη. Πόλη χωρίς γειτονιές είναι πόλη μη λειτουργική πραγματικά, πόλη χωρίς ταυτότητα, πόλη μη συμμετοχική που εύκολα αλλοτριώνεται και κυβερνάται δικτατορικά.

Υπάρχουν όμως στο Χολαργό γειτονιές σήμερα; Ζω τον τελευταίο καιρό μια συγκλονιστική εμπειρία που μου θυμίζει τα πρώτα χρόνια της παρουσίας μου στη πόλη μας, όταν η γειτονιά αποτελούσε τον συνεκτικό ιστό της πόλης. Μία κάβα τόπος συνάθροισης όλων των ηλικιών, δίπλα από μια πλατεία όπου τα παιδιά παίζουν και οι μεγαλύτεροι συνομιλούν. Καφενείο, ταβέρνα, περίπτερο, ουζερί, κομμωτήριο, video club συμπληρώνουν το σκηνικό. Άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους που συνομιλούν , που προβληματίζονται που ανταλλάσουν εμπειρίες και κουλτούρες. Φιλόζωοι με τους προβληματισμούς τους, μετανάστες οικονομικοί και μη, αδιάφοροι, προβληματισμένοι όλοι μαζί δημιουργούν την κουλτούρα της γειτονιάς. Νέοι και γέροι μαζί , άνθρωποι με διαφορετικό κοινωνικό, πολιτιστικό και επιστημονικό επίπεδο απευθύνονται ο ένας στον άλλο με το μικρό τους όνομα ή με το υποκοριστικό τους , ανταλλάσουν ιδέες αλλά και πειράγματα , ερωτεύονται, ηρεμούν και εκτονώνονται.

Τη γειτονιά αυτή την ανακάλυψα πρόσφατα όταν ο συνδυασμός της Περικλέους Πολιτείας πραγματοποίησε στα πλαίσια του προγράμματος του «Μια γειτονιά , μια πόλη» ρεμπέτικη βραδιά στη περιοχή και από τότε κόλλησα εκεί. Βρήκα αυτό που μου στερεί η πραγματική μου γειτονιά τη ταυτότητα της γειτονιάς. Θυμάμαι πριν από χρόνια το πρώτο site για το Χολαργό που είχα δημιουργήσει στο διαδίκτυο με τίτλο «Η Γειτονιά μου ο Χολαργός» . Τότε είχα στο μυαλό μου την ίδια αυτή γειτονιά που δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Απλά βρήκα τους παλιούς φίλους μου , γνώρισα νέους και ανακάλυψα ότι μεγάλωσα λιγάκι αφού τα παιδιά των φίλων μου που τα γνώριζα μωρά συζητούν πλέον μαζί μου.

Θυμήθηκα το γνωστό τραγούδι του μεγάλου μας συνθέτη Μάνου Θεοδωράκη σε στίχους του επίσης μεγάλου Μάνου Ελευθερίου.

Σ' αυτή τη γειτονιά,
και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε
ολόκληρη ζωή

Σ' αυτή τη γειτονιά
μέσ' στο μικρό στενό
χαθήκαμε και ζήσαμε
μακριά κι απ' τον Θεό

Σ' αυτή τη γειτονιά
μας πήραν οι καημοί
μας πήραν και μας πρόδωσαν
για μια μπουκιά ψωμί

Πόλη χωρίς γειτονιές είναι πόλη χωρίς μνήμη. Και η πόλη χωρίς μνήμη δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον.