Ο κρότος μέσα στην ησυχία της δροσερής ανοιξιάτικης νύχτας ακούστηκε σαν πιστολιά. Ο Δημήτρης κοίταξε το ρολόι του, που είχε βάλει όπως κάθε βράδι πριν κοιμηθεί στο κομοδίνο δίπλα του. Διάβασε τρεις και τριάντα. Προσπάθησε να αλλάξει πλευρό, αλλά σκόνταψε στη πλάτη της Δέσποινας. Αναρωτήθηκε για τη πηγή του θορύβου. Του θύμιζε φούσκα που σπάει. Και όχι τις φουσκίτσες των προστατευτικών περιτυλιγμάτων των ηλεκτρονικών συσκευών που του άρεσε από μικρός να σπάει. Ο θόρυβος αυτός είχε κάτι το απόκοσμο και το αποκρουστικό. Άγγιζε άσχημα τη ψυχή του. Θύμιζε μπαλόνι που σκάει.
Η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ με τέσσερα μηδέν μάλιστα και η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία που του σφύριξε ένας ξερόλας φίλος για επαπειλούμενο μέγα σκάνδαλο ντόπινγκ στον Ελληνικό Αθλητισμό του δημιούργησε έναν ύπνο ανήσυχο με εφιάλτες και κακόβουλα φαντάσματα που περιφέρονταν ασταμάτητα στα όνειρά του. Το πάρτυ των φαντασμάτων το πλήρωσε η δύστυχη Δέσποινα που η κακομοίρα για άλλο λόγο είχε έρθει χθες το βράδι στο κρεβάτι του. Τώρα βρίσκεται να κοιμάται μακάρια και να βλέπει τη πραγματικότητα που ήλπιζε να συναντήσει μονάχα στα όνειρα της. Αυτής τουλάχιστον ήταν ήσυχα, παρ’ ότι ανεκπλήρωτα, αν κρίνει κανείς από ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα που άνθιζε στα χείλη της.
Σηκώθηκε και πήγε στο σαλόνι με πολύ κακή διάθεση. Ένα μεταμεσονύκτιο ουίσκι σκέφθηκε ότι δεν θα πείραζε και ενδεχομένως μαζί με ένα συμπλήρωμα καλής μουσικής να τον ανέβαζε. Πήγε στη κουζίνα κι έβαλε λίγο στο ποτήρι του συμπληρώνοντας το με πολύ νερό. Γυρνώντας στο σαλόνι άνοιξε το στερεοφωνικό και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα του. Η κλασσική μουσική που άκουγε , όπως εκφραζόταν μέσα από τη φωνή του Αντρέα Μποτσέλι και τους ήχους της συμφωνικής ορχήστρας που τον συνόδευε, ούτε απάλυνε τον πόνο του και τον άγνωστο καημό που τον συνέθλιβε, αλλά ούτε ενέτεινε τις αισθήσεις του. Δεν μπορούσε να καθορίσει τη πηγή της κακής του διάθεσης.
Τα ερεθίσματα που επεδίωκε να τον τονώσουν φαίνονταν ανεπαρκή. Η μιζέρια του παραμένει ισχυρή. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν γνωρίζει. Το ουίσκι τελειώνει στο ποτήρι, αλλά η διάθεση του δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Δεν έχει το κουράγιο να σηκωθεί και να το συμπληρώσει. Δεν έχει ούτε το κουράγιο να αλλάξει το δίσκο που μόλις τελείωσε. Η ώρα στο μεγάλο ρολόι του σαλονιού του δείχνει τέσσερεις. Σκέφτεται να σερφάρει στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Η τεχνολογία σήμερα εξαλείφει την απόσταση και ενώνει τις μοναξιές των ανθρώπων σκέπτεται, αλλά μάταια. Όχι το φάρμακο δεν είναι αυτό.
Ο Δημήτρης παλιός πρωταθλητής στίβου βρίσκει πάντα στον αθλητισμό το καλύτερο φάρμακο που του εξασφαλίζει την πνευματική του ισορροπία. Όταν αγχώνεται, φοράει τη φόρμα του και με το ποδήλατο ή χωρίς αυτό με τα πόδια, αγωνίζεται να ξεπεράσει αυτά που τον καταπιέζουν. Εκτός του ότι παραμένει αθλητής στα σαράνταφεύγα του είναι και φανατικός φίλαθλος όλων των σπορ. Αλλά σήμερα; Τέτοια ώρα; Μάλλον οι ξενύχτηδες που θα διασχίζουν τους έρημους δρόμους ψάχνοντας για βρώμικο σε κάποιο λυόμενο της γειτονιάς του θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό. Μάλλον και αυτό δεν είναι λύση.
Δημήτρη, τι κάνεις τέτοια ώρα στο σαλόνι. Άκουσε τη φωνή της Δέσποινας από τη κρεβατοκάμαρα. Προφανώς τη ξύπνησαν τα φώτα και η δυνατή μουσική. Η τυραννία της λογικής σκέφτηκε ο Δημήτρης μόλις αρχίζει. Γιατί δεν κοιμάσαι; Τι σου συμβαίνει; Σηκώθηκε από το κρεβάτι και ήλθε κοντά του. Είδε το άδειο ποτήρι με το μπουκάλι δίπλα του και το ξέχειλο τασάκι. Μα τι έπαθες και μένεις ξάγρυπνος. Πω πω τσιγάρα που κάπνισες και το ουίσκι τι το ήθελες τέτοια ώρα; Ξέχασες ότι έχεις υποσχεθεί τη σημερινή μέρα από το πρωί στο γιό μου;
Ο γιος της Δέσποινας, αποτέλεσμα ενός άτυχου δεσμού της, πέντε χρονών σήμερα κοιμόταν στο σπίτι της μαζί με τη γιαγιά του. Δίσταζαν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους μα ο μικρός Κώστας έβλεπε στο πρόσωπο του Δημήτρη τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε. Και ο Κώστας αγάπησε το Δημήτρη και ο Δημήτρης βρήκε σε αυτόν το παιδί που ήθελε, αλλά που ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Και έγινε ταυτόχρονα ο μέντορας και δάσκαλος του. Του εμφύσησε την αγάπη του για τον Αθλητισμό και τον συνόδευε τις μέρες των ρεπό του σε αθλητικές δραστηριότητες.
Άλλαξε το δίσκο στο στερεοφωνικό αμίλητος βάζοντας Μάριο Φραγκούλη. Ονειρεύτηκε τον εαυτό του παιδί να το κρατά από το χέρι. «όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο για να κρύβομαι εκεί από τη ζωή όταν λείπω». Και σήμερα και αυτή τη παράξενη ώρα της ημέρας προσπαθούσε να βρει το κήπο με τα λουλούδια που κρυβόταν όταν ήταν παιδί. Γιατί και τώρα λείπει μη ξέροντας το πού, το πώς , το γιατί. Αισθάνθηκε ότι κάτι έχασε ξαφνικά και του προκάλεσε τον πόνο που νοιώθει στη ψυχή του και προσπαθεί να το βρει. Μάταια; Αυτό θέλει να ξεκαθαρίσει.
Και η Δέσποινα δυστυχώς δεν τον καταλαβαίνει. Για αυτήν η στυλίστικη ζωή είναι το ευαγγέλιο που ακολουθεί πιστά και απαρέγκλιτα. Τη πνευματικότητα που ψάχνει ο Δημήτρης την αγνοεί. Εκτός αν έχει βρει πνευματικό περιεχόμενο στο life style και ο Δημήτρης δεν το ξέρει. Για αυτήν είναι αφύσικο , απρόβλεπτο πέραν από κάθε κανόνα, ένδειξη ανυπακοής στη λογική και τον καθωσπρεπισμό η παρουσία του τέτοια ώρα στο σαλόνι. Ο πόνος δεν υπάρχει και ούτε θα πρέπει να υπάρχει. Εφόσον το αγνοείς, το αίτιο αυτό δεν υπάρχει, οπότε δεν πρέπει να υπάρχει και αποτέλεσμα.
Η μέρα πέρασε παρέα με το Κωστάκη. Ευτυχώς που η Δέσποινα δούλευε σήμερα γιατί αλλιώς θα έπρεπε να απολογηθεί και να της εξηγήσει τα ανεξήγητα για αυτήν. Ο Κωστάκης ήταν καλός ακροατής και καλός μαθητής. Όχι μόνο μάθαινε εύκολα, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσε να συμπληρώσει και να εξειδικεύσει τις γνώσεις του ρωτώντας. Και οι ερωτήσεις του καίριες και καθοριστικές. Γιατί θείε Δημήτρη, έτσι τον αποκαλούσε, δεν πρέπει να γίνω πρωταθλητής; Εσύ δεν θέλεις να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός; Εσύ δεν μού έλεγες για τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και τα ολυμπιακά μετάλλια που παίρναμε; Άντε να του εξηγήσει τώρα ο Δημήτρης ότι ένα γράμμα διαφοροποιεί το νόημα. Στη θέση του Μ θα έπρεπε να βάλει Ν.
Και να τώρα το απόγευμα της Παρασκευής που ένας σωματικά ταλαιπωρημένος και ψυχικά εξουθενωμένος Δημήτρης σέρνει, τα βήματα του προς το παλιό λατομείο της πόλης του , που τώρα έχει μετατραπεί σε Αθλητικό Κέντρο. Παραγγέλνει το δέκατο σημερινό του καφέ στη μικρή καντίνα απέναντι από τα γήπεδα 5Χ5 καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στο ποιο απομακρυσμένο τραπεζάκι της αυλίτσας που φιλοξενεί τη καντίνα.
Χαιρετισμοί σήμερα και οι καμπάνες χτυπούνε , έστω και αυτές που παράγγειλε ο μακαριστός Χριστόδουλος στα μεγάλα μαγαζιά της Ευρώπης, αναμειγμένες με τις χαρούμενες ελεύθερες φωνές των παιδιών και τις επιτακτικές οδηγίες των γονιών προπονητών και μάνατζερ ταυτόχρονα. Ο Ήλιος δύει πίσω από τις καταθλιπτικές πολυκατοικίες. Στη Πύλο δύει πίσω από τη Σφακτηρία. Μάλλον υπάρχει διαφορά αντίληψης ανθρώπων, καταστάσεων και προϊόντων τους, σκέφτεται.
Τι είναι ρε συ Ανδρέα ο Αθλητισμός σήμερα; Θυμάσαι που έβγαζες βόλτα τα σκυλιά στον Υμηττό και έτρεχες πίσω τους αγκομαχώντας κι εγώ σε συναντούσα κάνοντας ορειβατικό ποδήλατο στα ποιο απίθανα μονοπάτια; Μονολόγησε νομίζοντας ότι τον ακούει ο παλιός του φίλος Ανδρέας. Ποιο είναι το όραμα των γονιών που στρέφουν τα παιδιά τους στον Αθλητισμό σήμερα, ποιος τον έχει μετατρέψει σε επάγγελμα, ποιος δημιούργησε τα κίνητρα και γιατί , και ποιος ταυτίζει τις επιτυχίες των αθλητών με την εθνική ανάταση και περηφάνια; Τι φανταζόμαστε στον ύπνο και τι οραματιζόμαστε στο ξύπνιο; Γιατί η πραγματικότητα θα πρέπει να περνά μέσα από τα όνειρα της Δέσποινας; Γιατί έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε κάτι που μας ξεπερνά; Και ποιες ελπίδες; Είναι ίδιες οι δικές μας ελπίδες με αυτές των επαγγελματιών αθλητών; Ή κάποιοι προσπαθούν να τις ταυτίσουν για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους; Ο ιδρώτας των παιδιών που βλέπω μπροστά μου εξαγοράζεται; Και αν ναι ποιος θα πρέπει να απολογηθεί όταν αναγκάζει αυτά τα λουλούδια να γίνου αγκάθια;
Ο Μονόλογος σταμάτησε. Και τότε βλέπει έναν πιτσιρικά απέναντι του με μια συρμάτινη μικροσκοπική κατασκευή που του θύμιζε το σχοινί της κρεμάλας να φυσά μέσα της και να τον γεμίζει με φούσκες. Χιλιάδες φούσκες σε όλα τα μεγέθη και σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου να αιωρούνται πάνω του, μπροστά του, δίπλα του και να σκάζουν η μία μετά την άλλη. Ο πιτσιρικάς γέλασε και έφυγε τρέχοντας να επαναλάβει το παιχνίδι του. Γέμιζε όλο τον αθλητικό χώρο με τις φούσκες του, που μετά μια σύντομη περιπλάνηση τους έσκαγαν με θόρυβο πριν προλάβουν να εγκλωβίσουν μέσα τους τα λουλούδια που γυμνάζονταν εκεί.
Τουλάχιστον οι φούσκες περιείχαν μόνο αέρα και μάλιστα βγαλμένο από τα πνευμόνια ενός άλλου λουλουδιού, και όχι σαν το τεράστιο φουσκωμένο μπαλόνι που είδε να σκάει με κρότο πάνω από το Αθλητικό Κέντρο. Ο κρότος του σκασίματος του θυμίζει το πρωινό ενοχλητικό του ξύπνημα. Ένα μπαλόνι γεμάτο αέρα. Αέρα νοθευμένο με κάποιο αδρανές αέριο παρασκεύασμα εργαστηρίου για να σηκώνεται ψηλά. Ποιοι και γιατί το θέλανε ψηλά; Ποιοι το σπάσανε; Θα έκανε κακό στα παιδιά που εκείνη την ώρα γυμνάζονταν στο Αθλητικό Κέντρο;
Από τις φούσκες στα μπαλόνια και από εκεί στα κανόνια. Είναι αυτός όμως ο Αθλητισμός; Το τηλεσκόπιο Hubble της NASA εντόπισε κάποιες εντυπωσιακές "φούσκες" καυτών αερίων γύρω από μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός κοντινού γαλαξία. Ο Δημήτρης τις εντόπισε στον Ελληνικό Αθλητισμό.
Η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ με τέσσερα μηδέν μάλιστα και η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία που του σφύριξε ένας ξερόλας φίλος για επαπειλούμενο μέγα σκάνδαλο ντόπινγκ στον Ελληνικό Αθλητισμό του δημιούργησε έναν ύπνο ανήσυχο με εφιάλτες και κακόβουλα φαντάσματα που περιφέρονταν ασταμάτητα στα όνειρά του. Το πάρτυ των φαντασμάτων το πλήρωσε η δύστυχη Δέσποινα που η κακομοίρα για άλλο λόγο είχε έρθει χθες το βράδι στο κρεβάτι του. Τώρα βρίσκεται να κοιμάται μακάρια και να βλέπει τη πραγματικότητα που ήλπιζε να συναντήσει μονάχα στα όνειρα της. Αυτής τουλάχιστον ήταν ήσυχα, παρ’ ότι ανεκπλήρωτα, αν κρίνει κανείς από ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα που άνθιζε στα χείλη της.
Σηκώθηκε και πήγε στο σαλόνι με πολύ κακή διάθεση. Ένα μεταμεσονύκτιο ουίσκι σκέφθηκε ότι δεν θα πείραζε και ενδεχομένως μαζί με ένα συμπλήρωμα καλής μουσικής να τον ανέβαζε. Πήγε στη κουζίνα κι έβαλε λίγο στο ποτήρι του συμπληρώνοντας το με πολύ νερό. Γυρνώντας στο σαλόνι άνοιξε το στερεοφωνικό και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα του. Η κλασσική μουσική που άκουγε , όπως εκφραζόταν μέσα από τη φωνή του Αντρέα Μποτσέλι και τους ήχους της συμφωνικής ορχήστρας που τον συνόδευε, ούτε απάλυνε τον πόνο του και τον άγνωστο καημό που τον συνέθλιβε, αλλά ούτε ενέτεινε τις αισθήσεις του. Δεν μπορούσε να καθορίσει τη πηγή της κακής του διάθεσης.
Τα ερεθίσματα που επεδίωκε να τον τονώσουν φαίνονταν ανεπαρκή. Η μιζέρια του παραμένει ισχυρή. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν γνωρίζει. Το ουίσκι τελειώνει στο ποτήρι, αλλά η διάθεση του δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Δεν έχει το κουράγιο να σηκωθεί και να το συμπληρώσει. Δεν έχει ούτε το κουράγιο να αλλάξει το δίσκο που μόλις τελείωσε. Η ώρα στο μεγάλο ρολόι του σαλονιού του δείχνει τέσσερεις. Σκέφτεται να σερφάρει στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Η τεχνολογία σήμερα εξαλείφει την απόσταση και ενώνει τις μοναξιές των ανθρώπων σκέπτεται, αλλά μάταια. Όχι το φάρμακο δεν είναι αυτό.
Ο Δημήτρης παλιός πρωταθλητής στίβου βρίσκει πάντα στον αθλητισμό το καλύτερο φάρμακο που του εξασφαλίζει την πνευματική του ισορροπία. Όταν αγχώνεται, φοράει τη φόρμα του και με το ποδήλατο ή χωρίς αυτό με τα πόδια, αγωνίζεται να ξεπεράσει αυτά που τον καταπιέζουν. Εκτός του ότι παραμένει αθλητής στα σαράνταφεύγα του είναι και φανατικός φίλαθλος όλων των σπορ. Αλλά σήμερα; Τέτοια ώρα; Μάλλον οι ξενύχτηδες που θα διασχίζουν τους έρημους δρόμους ψάχνοντας για βρώμικο σε κάποιο λυόμενο της γειτονιάς του θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό. Μάλλον και αυτό δεν είναι λύση.
Δημήτρη, τι κάνεις τέτοια ώρα στο σαλόνι. Άκουσε τη φωνή της Δέσποινας από τη κρεβατοκάμαρα. Προφανώς τη ξύπνησαν τα φώτα και η δυνατή μουσική. Η τυραννία της λογικής σκέφτηκε ο Δημήτρης μόλις αρχίζει. Γιατί δεν κοιμάσαι; Τι σου συμβαίνει; Σηκώθηκε από το κρεβάτι και ήλθε κοντά του. Είδε το άδειο ποτήρι με το μπουκάλι δίπλα του και το ξέχειλο τασάκι. Μα τι έπαθες και μένεις ξάγρυπνος. Πω πω τσιγάρα που κάπνισες και το ουίσκι τι το ήθελες τέτοια ώρα; Ξέχασες ότι έχεις υποσχεθεί τη σημερινή μέρα από το πρωί στο γιό μου;
Ο γιος της Δέσποινας, αποτέλεσμα ενός άτυχου δεσμού της, πέντε χρονών σήμερα κοιμόταν στο σπίτι της μαζί με τη γιαγιά του. Δίσταζαν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους μα ο μικρός Κώστας έβλεπε στο πρόσωπο του Δημήτρη τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε. Και ο Κώστας αγάπησε το Δημήτρη και ο Δημήτρης βρήκε σε αυτόν το παιδί που ήθελε, αλλά που ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Και έγινε ταυτόχρονα ο μέντορας και δάσκαλος του. Του εμφύσησε την αγάπη του για τον Αθλητισμό και τον συνόδευε τις μέρες των ρεπό του σε αθλητικές δραστηριότητες.
Άλλαξε το δίσκο στο στερεοφωνικό αμίλητος βάζοντας Μάριο Φραγκούλη. Ονειρεύτηκε τον εαυτό του παιδί να το κρατά από το χέρι. «όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο για να κρύβομαι εκεί από τη ζωή όταν λείπω». Και σήμερα και αυτή τη παράξενη ώρα της ημέρας προσπαθούσε να βρει το κήπο με τα λουλούδια που κρυβόταν όταν ήταν παιδί. Γιατί και τώρα λείπει μη ξέροντας το πού, το πώς , το γιατί. Αισθάνθηκε ότι κάτι έχασε ξαφνικά και του προκάλεσε τον πόνο που νοιώθει στη ψυχή του και προσπαθεί να το βρει. Μάταια; Αυτό θέλει να ξεκαθαρίσει.
Και η Δέσποινα δυστυχώς δεν τον καταλαβαίνει. Για αυτήν η στυλίστικη ζωή είναι το ευαγγέλιο που ακολουθεί πιστά και απαρέγκλιτα. Τη πνευματικότητα που ψάχνει ο Δημήτρης την αγνοεί. Εκτός αν έχει βρει πνευματικό περιεχόμενο στο life style και ο Δημήτρης δεν το ξέρει. Για αυτήν είναι αφύσικο , απρόβλεπτο πέραν από κάθε κανόνα, ένδειξη ανυπακοής στη λογική και τον καθωσπρεπισμό η παρουσία του τέτοια ώρα στο σαλόνι. Ο πόνος δεν υπάρχει και ούτε θα πρέπει να υπάρχει. Εφόσον το αγνοείς, το αίτιο αυτό δεν υπάρχει, οπότε δεν πρέπει να υπάρχει και αποτέλεσμα.
Η μέρα πέρασε παρέα με το Κωστάκη. Ευτυχώς που η Δέσποινα δούλευε σήμερα γιατί αλλιώς θα έπρεπε να απολογηθεί και να της εξηγήσει τα ανεξήγητα για αυτήν. Ο Κωστάκης ήταν καλός ακροατής και καλός μαθητής. Όχι μόνο μάθαινε εύκολα, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσε να συμπληρώσει και να εξειδικεύσει τις γνώσεις του ρωτώντας. Και οι ερωτήσεις του καίριες και καθοριστικές. Γιατί θείε Δημήτρη, έτσι τον αποκαλούσε, δεν πρέπει να γίνω πρωταθλητής; Εσύ δεν θέλεις να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός; Εσύ δεν μού έλεγες για τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και τα ολυμπιακά μετάλλια που παίρναμε; Άντε να του εξηγήσει τώρα ο Δημήτρης ότι ένα γράμμα διαφοροποιεί το νόημα. Στη θέση του Μ θα έπρεπε να βάλει Ν.
Και να τώρα το απόγευμα της Παρασκευής που ένας σωματικά ταλαιπωρημένος και ψυχικά εξουθενωμένος Δημήτρης σέρνει, τα βήματα του προς το παλιό λατομείο της πόλης του , που τώρα έχει μετατραπεί σε Αθλητικό Κέντρο. Παραγγέλνει το δέκατο σημερινό του καφέ στη μικρή καντίνα απέναντι από τα γήπεδα 5Χ5 καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στο ποιο απομακρυσμένο τραπεζάκι της αυλίτσας που φιλοξενεί τη καντίνα.
Χαιρετισμοί σήμερα και οι καμπάνες χτυπούνε , έστω και αυτές που παράγγειλε ο μακαριστός Χριστόδουλος στα μεγάλα μαγαζιά της Ευρώπης, αναμειγμένες με τις χαρούμενες ελεύθερες φωνές των παιδιών και τις επιτακτικές οδηγίες των γονιών προπονητών και μάνατζερ ταυτόχρονα. Ο Ήλιος δύει πίσω από τις καταθλιπτικές πολυκατοικίες. Στη Πύλο δύει πίσω από τη Σφακτηρία. Μάλλον υπάρχει διαφορά αντίληψης ανθρώπων, καταστάσεων και προϊόντων τους, σκέφτεται.
Τι είναι ρε συ Ανδρέα ο Αθλητισμός σήμερα; Θυμάσαι που έβγαζες βόλτα τα σκυλιά στον Υμηττό και έτρεχες πίσω τους αγκομαχώντας κι εγώ σε συναντούσα κάνοντας ορειβατικό ποδήλατο στα ποιο απίθανα μονοπάτια; Μονολόγησε νομίζοντας ότι τον ακούει ο παλιός του φίλος Ανδρέας. Ποιο είναι το όραμα των γονιών που στρέφουν τα παιδιά τους στον Αθλητισμό σήμερα, ποιος τον έχει μετατρέψει σε επάγγελμα, ποιος δημιούργησε τα κίνητρα και γιατί , και ποιος ταυτίζει τις επιτυχίες των αθλητών με την εθνική ανάταση και περηφάνια; Τι φανταζόμαστε στον ύπνο και τι οραματιζόμαστε στο ξύπνιο; Γιατί η πραγματικότητα θα πρέπει να περνά μέσα από τα όνειρα της Δέσποινας; Γιατί έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε κάτι που μας ξεπερνά; Και ποιες ελπίδες; Είναι ίδιες οι δικές μας ελπίδες με αυτές των επαγγελματιών αθλητών; Ή κάποιοι προσπαθούν να τις ταυτίσουν για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους; Ο ιδρώτας των παιδιών που βλέπω μπροστά μου εξαγοράζεται; Και αν ναι ποιος θα πρέπει να απολογηθεί όταν αναγκάζει αυτά τα λουλούδια να γίνου αγκάθια;
Ο Μονόλογος σταμάτησε. Και τότε βλέπει έναν πιτσιρικά απέναντι του με μια συρμάτινη μικροσκοπική κατασκευή που του θύμιζε το σχοινί της κρεμάλας να φυσά μέσα της και να τον γεμίζει με φούσκες. Χιλιάδες φούσκες σε όλα τα μεγέθη και σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου να αιωρούνται πάνω του, μπροστά του, δίπλα του και να σκάζουν η μία μετά την άλλη. Ο πιτσιρικάς γέλασε και έφυγε τρέχοντας να επαναλάβει το παιχνίδι του. Γέμιζε όλο τον αθλητικό χώρο με τις φούσκες του, που μετά μια σύντομη περιπλάνηση τους έσκαγαν με θόρυβο πριν προλάβουν να εγκλωβίσουν μέσα τους τα λουλούδια που γυμνάζονταν εκεί.
Τουλάχιστον οι φούσκες περιείχαν μόνο αέρα και μάλιστα βγαλμένο από τα πνευμόνια ενός άλλου λουλουδιού, και όχι σαν το τεράστιο φουσκωμένο μπαλόνι που είδε να σκάει με κρότο πάνω από το Αθλητικό Κέντρο. Ο κρότος του σκασίματος του θυμίζει το πρωινό ενοχλητικό του ξύπνημα. Ένα μπαλόνι γεμάτο αέρα. Αέρα νοθευμένο με κάποιο αδρανές αέριο παρασκεύασμα εργαστηρίου για να σηκώνεται ψηλά. Ποιοι και γιατί το θέλανε ψηλά; Ποιοι το σπάσανε; Θα έκανε κακό στα παιδιά που εκείνη την ώρα γυμνάζονταν στο Αθλητικό Κέντρο;
Από τις φούσκες στα μπαλόνια και από εκεί στα κανόνια. Είναι αυτός όμως ο Αθλητισμός; Το τηλεσκόπιο Hubble της NASA εντόπισε κάποιες εντυπωσιακές "φούσκες" καυτών αερίων γύρω από μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός κοντινού γαλαξία. Ο Δημήτρης τις εντόπισε στον Ελληνικό Αθλητισμό.
1 σχόλιο:
Καλά...ΕΣΥ...γράφεις...!! :)
Δημοσίευση σχολίου