Ο Καποδίστριας φεύγει ο Καλλικράτης έρχεται.

Τον Καποδίστρια τον έφαγαν οι Μαυρομιχαλαίοι, τον Καλλικράτη ποιος;

Καλλικράτης ο διάδοχος του Καποδίστρια. Ο Αρχιτέκτονας και ενδεχομένως εργολάβος του δευτέρου μισού του 5ου πχ αιώνα παίρνει τη σκυτάλη από τον κόμη και πολιτικό του 1800 μ.Χ. Εκτός αυτού Καλλικράτης ονομάζεται και ένα μικρό χωριό των Λευκών ορέων στο Δήμο Σφακίων με μακριά παράδοση στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των Τούρκων και των Γερμανών. Οι συμβολισμοί είναι αναπόφευκτοι και αμείλικτοι. Δεν ξέρω αν ληφθήκαν υπόψη στην ονοματοδοσία του σχεδίου, αλλά ο Νταν Μπράουν και ο Ουμπέρτο Έκο με τη «διεστραμμένη» σαν και τη δικιά μου σκέψη θα προσπαθούσαν να τους ερμηνεύσουν πριν προχωρήσουν στην κατά άρθρον συζήτηση.

Δομική αλλαγή ο Καλλικράτης, φωνάζει σε όλους τους τόνους ο Υπουργός Εσωτερικών. Ριζική ανατροπή τη χαρακτηρίζει ο Πρωθυπουργός. Κανένας τους όμως δεν μας εξηγεί πως κατέληξαν στο μαγικό νούμερο 370 στο οποίο θα περιορισθούν οι Δήμοι σε όλη την Ελλάδα. Θα συμβούλευα τους κρατούντες να επιλέξουν ακριβώς τον αριθμό της ακολουθίας Fibonacci το 377, να μην πάνε χαράμι και οι συμβολισμοί. Θυμίζω για όσους δεν διάβασαν το βιβλίο "Κώδικας Ντα Βίντσι" ότι η ακολουθία Fibonacci αποτελείται από τους αριθμούς 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, ... (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).

Ο Καλλικράτης, από όσα είναι γνωστά σήμερα από το Πλούταρχο, δημιούργησε στο κράτος των Αθηνών, με ποιο σημαντικά έργα του τα Μακρά Τείχη της πόλης, την επιδιόρθωση τμήματος των περιφερειακών τειχών των Αθηνών, την ανοικοδόμηση ναού, αφιερωμένου στην Άπτερο Νίκη στην Ακρόπολη, και τέλος, συνεργάστηκε με τον Ικτίνο για την ανέγερση του Παρθενώνα. Δηλαδή εργάστηκε κυρίως στην απομόνωση του πόλης-κράτους Αθηνών από τον τότε υπόλοιπο γνωστό Ελληνικό κόσμο. Μήπως οι 13 εθνικές περιφέρειες που προβλέπει το σχέδιο είναι η εξής μία η Αττική; Μήπως ο Καλλικράτης τώρα δικαιώνεται;
Μήπως ο κ. Μπεγλίτης σκεπτόμενος φωναχτά «ο προβληματισμός μας, η αγωνία όλων, μα όλων ανεξαιρέτως είναι να μην οδηγηθούμε διά της αποκέντρωσης στην υπερσυγκέντρωση εξουσιών» έχει δίκιο; Τη στιγμή που η ανάπτυξη της χώρας στηρίχθηκε από τη γέννηση του Ελληνικού κράτους στην πόλη της Αθήνας και τη πέριξ περιοχή, η ύπαρξη μιας τέτοιου μεγέθους περιφέρειας με ένα περιφερειάρχη υπερπρωθυπουργό ακυρώνει τις αγαθές προθέσεις του σχεδίου; Μήπως η αποκέντρωση γίνεται συγκέντρωση;

Ο κ. Ραγκούσης δήλωσε για το ακανθώδες πρόβλημα της νέας χωροθέτησης των δήμων ότι αυτό θα επιλυθεί με βάση πληθυσμιακά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωγραφικά, λειτουργικά και χωροταξικά κριτήρια. Μήπως θα μπορούσε να μας τα ονοματήσει κάπως καλύτερα; Γιατί αν πω εγώ στο αφεντικό μου για την επέκταση των εργασιών, στην εταιρία που δουλεύω, σε περιοχές με γνώμονα τα πληθυσμιακά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωγραφικά, λειτουργικά και χωροταξικά κριτήρια χωρίς να τα εξηγήσω και να δώσω ένα συγκεκριμένο business plan, στη καλύτερη των περιπτώσεων θα χάσω τη δουλειά μου.

Τι ψάχνεις όμως τώρα να βρεις από τους πολιτικούς θα μου πείτε. Εδώ ο Αλογοσκούφης επανήλθε στο Πανεπιστήμιο για να διδάξει τα παιδιά μας!!! Ίσως βέβαια , και το θεωρώ καλό, ο ρόλος των βουλευτών στο ισοζύγιο της τοπικής εξουσίας συρρικνώνεται δραματικά. Εκτός αν τους βουλευτές στην άσκηση της πολιτικής όπως την ξέρουμε σήμερα αντικαταστήσουν οι τοπικοί άρχοντες. Και επανερχόμαστε δυστυχώς στο βασικό ερώτημα όσων ασχολούνται με τη πολιτική για το ποιος θα διαχειρίζεται το κεντρικό έλεγχο της εξουσίας. Εμείς όμως οι πολίτες ρωτάμε Ποιοι θα κατευθύνουν τις τύχες μας ; Οι μεσάζοντες ή κοινωνία των πολιτών;
Ο Υδροκεφαλισμός που υφίσταται σήμερα στη χώρα μας, αποτέλεσμα ενός κράτους που στηρίζεται στις πελατειακές σχέσεις και το ανέχονται οι πολίτες γιατί τους βολεύει, δεν καταρρίπτεται με ευχολόγια, αλλά με σχέδια συγκροτημένα και με φανερές και όχι πολιτικάντικες κρυφές ατζέντες. Ούτε ο Γιακουμάτος έχει δίκιο που βλέπει τον πελατειακό μηχανισμό που έστησε με τόσο κόπο και χρήμα ενδεχομένως να καταρρέει, αλλά ούτε και ο επίδοξος τοπάρχης που ελπίζει, ότι από ένα τίποτε που ήταν μέχρι τα τώρα, να αναδειχθεί σε ένα κρίσιμο παράγοντα της πολιτικής.

Αλλά να μην είμαστε άδικοι. Το στοίχημα για τον Πρωθυπουργό είναι πολύ μεγάλο. Ριζικές αλλαγές χωρίς να σπάσουν αυγά δεν γίνονται. Πλην όμως όπως έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα οι αγαθές προθέσεις σχεδόν πάντα στη πατρίδα μας περιορίζονται στις βασικές αρχές. Ποτέ δεν εξειδικεύονται ή αν εξειδικευτούν γίνονται πάντα με κριτήρια τοπικών ή υπερτοπικών συμφερόντων δυστυχώς. Αλλά και αυτός ο μακαρίτης ο Deming κάπου είχε και δίκιο όταν πρότεινε το περίφημο κύκλο του. (Βλέπε παλαιότερη ανάρτηση)

Κάθε άνθρωπος έχει όνομα. Το κάθε πρόβλημα έχει όνομα. Η κάθε λύση ονοματίζεται σύμφωνα με την αποτελεσματικότητα της. Η αποτελεσματικότητα δυστυχώς αποδεικνύεται μετά από χρόνια. Το νευτώνειο όμως αξίωμα του "αίτιου αιτιατού" ευτυχώς ισχύει ακόμα και σήμερα.
"Είθε οι τύχες όλων των ανδρών να είναι ανάλογες με τις υπηρεσίες που οι ίδιοι προσφέρουν στη χώρα τους!" Κικέρων