Η Κοινωνία των τίποτα

Δεν ξέρω αν έκανα καλά , που άκουσα των Γιώργο. Τώρα δυστυχώς, βρίσκομαι σε μία ατελείωτη ουρά και περιμένω τη σειρά μου. Η σειρά ακολουθεί και τη πορεία και τη ταχύτητα σαλίγκαρου. Κοιτάζω το ρολόι μου. Ώρα 8.30 . Με το ρυθμό που εξυπηρετούνται «οι πελάτες» με τις ποιο αισιόδοξες προβλέψεις μου θα έχω φθάσει στο γκισέ γύρω στις 9.30 . Διάφορα κοσμητικά και επιφωνήματα συνόδευσαν το Γιώργο και την ιδέα του. Τέτοια ώρα μάλλον θα κοιμάται , σκέφτηκα. Κακό ύπνο να έχει ο καρμίρης. Και όλα αυτά για να γλυτώσω 5 ευρώ.

Αφού τον ξέρω το Γιώργο γιατί πάλι τη πάτησα έτσι; Η κακομοιριά και η μιζέρια του είναι περιώνυμες. Τον χρησιμοποιώ χωρίς να τον ονοματίζω βέβαια , αφού είμαστε φίλοι από παιδιά, στις παρέες μου σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Πάντα μαζί του ή και χωρίς αυτόν ακολουθώντας όμως τις ιδέες του τη πατάω. Η κακή αίσθηση της οικονομίας. Βάζει τον εαυτό του να παιδεύεται, και σήμερα αλλά και άλλες φορές κι εμένα, για μια αμφιβόλου αποτελέσματος οικονομία που καταλήγει σε μια τσιγκουνιά πνεύματος και αισθητικής. Οι Ενέργειες του υποδηλώνουν το φθηνό του γούστο και την έλλειψη πνευματικότητας. Και όλα αυτά με επίδειξη μιας επιθετικής αλαζονείας που ωραιοποιεί με αυτή τα μειονεκτήματα του.

Τις προάλλες είχαμε πάει μαζί για καφέ. Η επιλογή του μαγαζιού ακολουθεί πάντα τη διεστραμμένη λογική του. Θα πάω εκεί που πάνε οι νέοι. Όχι βέβαια για να θαυμάσει τα γκομενάκια , όπως ισχυρίζεται, αλλά για να πληρώσει λιγότερο το καφέ. Και ποιόν καφέ; Αυτόν που κοστίζει λιγότερο. Είχε πάει σχεδόν μια ώρα πριν από μένα και είχε καταλάβει το καλύτερο πόστο ενός ασφυκτικά γεμάτου μαγαζιού, είχε πιεί τον καφέ του και έκατσε και άλλη μια ώρα μαζί μου. Η σερβιτόροι και ο ιδιοκτήτης έριχναν κλεφτές ματιές προς το τραπέζι μας για το πότε θα ξεκουμπιστούμε. Ένοιωσα άσχημα. Ποτέ δεν ανέχομαι τις προσβολές , ούτε τα βλέμματα οίκτου και συμπόνιας. Του το είπα, μήπως πρέπει να φύγουμε , δεν αντέχω άλλο το θανάσιμο βλέμμα του ιδιοκτήτη, μήπως θα έπρεπε να παραγγείλουμε και κάτι άλλο; Αντί να μου απαντήσει φώναξε τη γκαρσόνα και παράγγειλε δύο νερά βρύσης, ώστε να έχουμε να πορευόμαστε για τις υπόλοιπες δύο ώρες που σκέπτονταν η καρμιριά του να αξιοποιήσει τη καρέκλα της καφετέριας. Κι εγώ βέβαια έφυγα, αφού πλήρωσα τα τέσσερα ευρώ που κόστιζαν οι καφέδες μας.

Μια άλλη φορά απαλλοτρίωσε από το τραπέζι το πουρμπουάρ που άφησα με τη δικαιολογία . Τι τα αφήνεις ρε μ. μήπως θα μας ξαναδούν; Αδιαφορεί για τις συνέπειες των ενεργειών του και ξεγελά τον εαυτό του με τη δήθεν καπατσοσύνη του. Και αυτά τα πληρώνει και δυστυχώς ακριβά. Του γυάλισε το μάτι η γκαρσόνα και ξαναπήγε στο μαγαζί και όπως ήταν φυσικό τον έγραψαν κανονικά. Και είχε και το θράσος να διαμαρτυρηθεί. Στις ταβέρνες και τα καφέ της γειτονιάς μας είναι κομμένος. Το δυστύχημα είναι ότι βγαίνει και από πάνω. Δεν ξαναπάω εγώ σε τέτοιου είδους μαγαζιά . Και ακριβά είναι και δεν διαθέτουν και γκόμενες αξιόλογες. Λέει σε όλους. Όσους δεν τον ξέρουν τους πείθει. Στους άλλους όμως που τον ξέρουν προκαλεί τον οίκτο.

Απεχθάνομαι να γίνομαι αποδέκτης των φιλάνθρωπων αισθημάτων του οποιουδήποτε. Όταν θεωρώ ότι δικαιούμαι κάτι το διεκδικώ. Δεν έχω κανένα γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και απαιτώ τη ίδια συμπεριφορά απέναντι μου και από τους άλλους. Δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων η αισθητική δεινοπαθεί και υπερισχύει η μετριότητα. Σαν το Γιώργο υπάρχουν πολλοί. Μέσα στη μετριότητα τους προσπαθούν να αναδείξουν πλεόνασμα ευφυΐας. Αλλά ποιάς ευφυΐας; Απλά αποτελούν αντιγραφή μιας φθηνής απομίμησης ενός τίποτα. Η ευφυΐα ψυχορραγεί το τίποτε θριαμβεύει. Πόσοι όμως από εμάς μπορούμε να ξεχωρίσουμε και να απομονώσουμε αυτά τα τίποτε που επιβιώνουν στη πλάτη μας και ενίοτε καθορίζουν και τις τύχες μας;

Η κακογουστιά με μπόλικη δόση μιζέριας που καθορίζει τη συμπεριφορά του κάθε Γιώργου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την επιβίωση της κοινωνίας των τίποτα. Η γνώση και η μάθηση έχουν εξοστρακισθεί γιατί ενοχλούν. Η αισθητική αντιμετωπίζεται πλέον στην εποχή μας σαν έγκλημα καθοσιώσεως. Μόνο ο αυτοπεριορισμός και το αυτομαστίγωμα αναγνωρίζονται σαν αποδεκτή διαδικασία. Όποιος θέλει να σκέφτεται διώκεται για παραβατική συμπεριφορά. Η κοινωνία των τίποτε δημιούργησε κανόνες για τη ποδηγέτηση των μαζών με κύριο στόχο των έλεγχο τους. Η γνώση όμως που μας στερούν είναι εχθρός των κανόνων αυτών και για αυτό μας απαγορεύουν τη γνώση. Μας απαλλοτριώνουν τις συνειδήσεις μας , μας στρέφουν στη κακομοιριά και τη μιζέρια.

Προσκυνώ στη κενότητα σου Γιώργο μου, που θεωρείς ότι σε κάνει ευτυχισμένο , ξεχνώντας όμως την αιχμαλωσία σου. Η καρμιριά σου εξυπηρετεί τους κανόνες της κοινωνίας των τίποτα και για αυτό είσαι συνυπεύθυνος και για τη δική μου ομηρία. Αποδέχτηκες τους κανόνες, πίστεψες σε αυτούς και στην ελευθερία του ανώδυνου που σου χάρισαν. Δυστυχώς για σένα δεν κρινόμαστε για αυτά που λέμε , αλλά για αυτά που πραγματικά κάνουμε. Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου για το τί κληρονομιά θα ήθελες να αφήσεις πίσω σου; Και αν δεν θέλεις να αφήσεις κάτι, ρώτησες εμένα που θέλω ή τους απογόνους σου που θα ζήσουν σε μια κοινωνία που την επέλεξες εσύ για αυτούς;