Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
απελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Προσπάθησα με τη σιωπή μου το τελευταίο καιρό πάνω στα τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητας, να αμβλύνω λίγο τις μελαγχολικές τάσεις που διαπίστωσα ότι κατέχουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Όχι βέβαια ότι φταίνε μόνο οι πολίτες για αυτό, αλλά οι κρατούντες παλαιοί και νεώτεροι φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη κατάντια της Οικονομίας μας. Μπαίνω και εγώ λοιπόν στο λούκι της μεμψιμοιρίας και της αναζήτησης ευθυνών, αφού τώρα τελευταία αποτελεί το αγαπημένο χόμπι όλων των νεοελλήνων.

Δυστυχώς όλα τα προβλήματα στην Ελληνική κοινωνία ξεκινούν από την εδώ και χρόνια στρεβλή ανάπτυξη του καπιταλισμού στη χώρα μας. Από τη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας ελέω «αριστεράς», μέχρι το πελατειακό δικομματικό σύστημα που δημιουργούσε «επιχειρηματίες» χάριν ρουσφετιού. Είτε αυτό είναι το κράτος- επιχειρηματίας, είτε ιδιώτης- επιχειρηματίας. Ο θεός να τους κάνει και τους δυο επιχειρηματίες !!!

Στη λογική των πελατειακών σχέσεων δυστυχώς προσχώρησαν και πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, αφού η περιρρέουσα κατάσταση θα τις ανάγκαζε να βγουν από το παιχνίδι. Άρα για ποια επιχειρηματικότητα μιλάμε; Για ποιους εργοδότες; Για ποια ανάπτυξη; Ποιος θα τη καρπωθεί; Δυστυχώς φίλοι μου, αν δεν αλλάξει δραματικά το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον δεν βλέπω φως.

Όσο οι πολιτικοί μετράν τα πάντα με γνώμονα το πολιτικό συμφέρον, δεν βλέπω ελπίδα. Όσο προσπαθούν με επικοινωνιακά τερτίπια να μας παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο, ακόμη και τώρα που βρισκόμαστε στα όρια της πτώχευσης και τα σκληρά μέτρα τα βιώνουμε πλέον, σημαίνει ότι δεν έχουν δυστυχώς διδαχθεί από το παρελθόν. Όσο ο λεγόμενος τρίτος τομέας «κοινωνία των πολιτών» έχει εγκλωβισθεί ή αυτοεγκλωβισθεί, πάρτε το όπως θέλετε, ο υπάρχων πρώτος και δεύτερος τομέας (κράτος και ιδιώτες) με τη στρεβλή τους ανάπτυξη δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα. Το μέλλον φαντάζει στη καλύτερη περίπτωση αόρατο.
Από ότι θα διαπιστώσετε είμαι απαισιόδοξος. Και το δυστύχημα είναι ότι δεν βλέπω και φως. Δυστυχώς κουράστηκα να αγωνίζομαι και να εκχωρώ τις αξίες μου και την ηθική μου σε κάποιους που αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποι μου. Και δυστυχώς κι εγώ όπως κι εσείς τους ανεχόμαστε Τα δύο κορίτσια μου όμως, όπως και τα δικά σας παιδιά στο κοντινό ή στο μακρινό μέλλον, που ετοιμάζονται να μπουν στην αγορά εργασίας, τι φταίνε;

Υ.Γ.1 Υπάρχουν και κάποιοι που ασχολούνται και με τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Και τι πρωτοτυπία !!! Θέλουν να μας σώσουν και αυτοί.
Υ.Γ.2 Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία